නො(හිමි) හැඟුම || GxB( Nonfiction ) < Ongoing >

නො(හිමි) හැඟුමක පළමු රිද්මය 03

" ඕයි ඒ අන්න අර අත්තේ ගෙඩිය ඉඳිලා , අර අර කඩපන් "  පොල්ලෙන් එක පාරටම දමලා ඇරියත් අවාසනාවකට වගේ ඒ පොල්ල ගිහින් වැටුණේ පන්සලේ හාමුදුරුවන්ට ආවතේව කරන ඇබිත්තයගේ කකුල් දෙක පාමුල .

" ඒයි ඔහොම හිටපල්ලා , ඇටකිච්චො ටික කොහෙද ඔය දුවන්නේ " නිල් පාට කොටු කොටු සරං කෑල්ලත් දකුණු අතින් අල්ලන් බිම තිබුණ පේර ගහේ අත්තක් අතට ගත්තා ඇබිත්තයා පන්සල වටේ අන්තිමට අපිව පැන්නුවා .

එතකොට අවුරුදු දහතුනක් වගේ ඇති මට . කොහොම වුණත් පන්සලේ ඇබිත්තයගෙන් බේරෙන්න සුදු රෙද්ද ගලවලා යටින් ඇඳන් ඉඳපු ශෝට පිහිටෙන් පන්සල්වත්තේ තාප්පෙන් එහා පැත්තට පැනගත්තා . එච්චර ලොකු තාප්පයක් නෙවේ ඉතින් . කොහොම වුණත් ඇබිත්තයා අපිට පන්සල කියලා නොබලම හොඳ වාග්මාලාවකින් ඇමතුවත් ටිකකින් ඒක නැවතුනේ පන්සලේ හාමුදුරුවෝ එතනට ඇවිත් ඇබිත්තයට ටිකක් සැර කරපු නිසා .

.

.

මං වෙනදා වගේම පන්සලට එද්දි ලොකු හාමුදුරුවන්ගේ ආවාස ගේ ඉස්සරහ තියෙන ඒ පේර ගහ දකිද්දි හැමදාම ඒ සිදුවීම මතක් වෙද්දි මගේ මූණට ඉබේටම වගේ හිනාපොදක් ආවා .

" ආ අභිමාන කොලුවනේ මේ , කොච්චැර දවසකින්ද මේ දකින්නේ ඉතිං "

මේ වෙන කවුරුත් නෙවේ පන්සලේ දහම්පාසල් දවසට අපි පිටිපස්සෙන් ඉස්සර පන්නන ඇබිත්තයා මාමා තමා . දැන් මාමාට ටිකක් වයසයි මෙහෙම හිටියට .

" ඔව් මාමේ , මං රස්සාවක් කරනවා . ඉතින් කොළඹම තමා " මාත් හිනාවෙලා කියලා ලොකු හාමුදුරුවන්වත් බැහැදැකලා පන්සල වටේ ටිකක් ඇවිද ඇවිද ඉදියා . හ්ම් හිතට මාර සනීපයක් දැනෙන්නේ බෝ ගහ යටට වෙලා ඉද්දි . හුළං පාරට ලා දළු හිමින් සීරුවට සද්දයක්වත් නැතුව සෙලවුණේ මගේ හිතෙත් තිබුණ කලබලකාරිගතිය පහවෙනකොටයි .

මට මේ වෙලාවේ මං ආසම පරණ සිංදුවක් ඔලුවට ආවා . ' ලා දළු බෝපත් සෙමින් සැලෙන සේ ' ඒ සිංදුව කොච්චර ඇහුවත් අදටත් කට නම් එපා වෙන්නෑ .

මං බෝ මළුව පුරාම ඇවිදලා පඩිපෙළ බැහැලා පහළට එද්දි මට මුලින්ම දැකගන්න පුලුවන් වුණේ පන්සලේ ඝාණ්ඨාරේ ලණුවේ ගැටගහලා තියන සේපාලිකා ගහ . ඉස්සර මට මතකයි කෙල්ලෝ හෙන පොර උදේට වැටිලා තියෙන සේපාලිකා මල් අහුලගන්න .