සීත හිරැ
-------------
රහල් සිටියේ වේදනාවෙනි..තම කුලුදුල් ආදරය ඒ සිත විනාශ කර තිබිනි.. නැත ... තමා පමණයි ආදරේ කරේ.. තමා පමණයි බලාපොරොත්තු පොදි බැද ගත්තේ... ඇත්තය.. හදිසි වුවා වැඩිය.. ඇගේ හිත පලුදු වන්නට ඇත.. ඒ පුංචි හිත දරාගත් දුක දැන් නවතිනු ඇත...
" ගුඩ් මෝර්නින්...සර්.." රහල් හෙවන් ඔෆ් එස්. එල් සමාගමට ඇතුලුවත්ම ලේකම්වරිය දුව විත් ඔහුව පිලිගත්තාය..
ඔහු සමාගමට ඇතුලුවත්ම සියලු දෙනා ඔහුව පිලිගත්තේ උණුසුම් සුබ පැතුම් එක් කරමිනි...
" සර් මං එන්නද.." රහල්ගේ අලුත් ලේකම්වරිය ලාෂී ඔහු සදහා වෙන් වූ කාර්‍යාල කොටසට ඇතුලු විය...
" ඔව් එන්න.. කියන්න ලාෂී..."
" සර් නෙක්ස්ට් සැටර්ඩේ සර්ගේ පත්වීම පිලිගන්න අපේ අනිත් බ්‍රාන්චස්වල කට්ටිය එනවා.. ඒ වෙනුවෙන් ගයනි මැඩම් පාටි එකක් රෙඩි කරා සර්ගේ ගෙදර..."
"ඔහ්.. අම්මිටත් පිස්සු ලාෂී..." රහල්ට සිනහ නැගිනි..
" සර් මං තව ඉන්වයිට් කරන්න කවුරැහරි ඉන්නවද.. සර්ගේ යාලුවෝ කවුරැහරි..." ලාෂී අසත්ම රහල්ගේ සිත ගැස්සිනි... ඔහු තම ඇගිලි තුඩුවලින් නළල පිරිමැදීය..
" ඔව් ලාෂී... මං ඔයාට එයාලගේ නම්බර්ස් එවන්නම්..."
" ඔකේ සර්..."
" එහෙනම් මං යන්නද..."
" ඔයා යන්න..." ලේකම්වරිය පිට වූ පසු රහල් හිස මේසයට බර කරගත්තේය.. ඔහු කල්පනාවට වැටිනි... හනාෂි සමග කතා කල යුතුය... සමාව ගත යුතුය.. ඒ ජිවිතය තමාට අයිති නැත... ඒ සදහා මෙය හොද අවස්ථාවකී...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~
කාමරයේ දොර විවර වනතෙක් බලා සිටි හනාෂිට නින්ද ගොස් තිබිනි.. උදෑසන අහාරය රැගෙන පැමිනි අෂ්වින් ඇයව අවදි කරේය..
"ආ...අයියේ... මට මගේ ෆෝන් එක දෙන්න " හනාෂි ඇද විට්ටමට හේත්තු වෙමින් කීය...
අෂ්වින් තම සාක්කුවේ තිබු ඇගේ දුරකථනය ඇය ඇත තැබීය..
" සුලනි කෝල් අරන් තිබ්බා.. ආන්සර් කරන්න බැරි නිසා මං ටෙස්ට් කරා ඔයා විදිහට... නැදැ ගෙදරක ඉන්නේ කිව්වා..."
" හාකෝ... තැන්ක්ස්..." හනාෂි කිවේ තරහින් ඔහුට රවමිනි...
" ආ... මැඩම්..." කාමරයට ඇතුලු වූ තමරා දැක හනාසි සිට ගත්තාය..
" මැඩම් මං යන්න කියලා.. දැන් මට හොදටම හොදයිනේ.. " ඇය ව්‍යාජ සිනහවක් මවාගනිමින් කීය...
"ඇයි දුව එකපාට.. වරදක් උනාද අපෙන්..." තමරාගේ වචනයට හනාෂිගේ ඉවසීමේ සීමාව කැඩිනි..
" ඇයි කියලා මගෙන්ද අහන්නේ.. අම්මේ ඔයාගේ රත්තරං පුතා... එයා ... මේ... මට කරපු අපරාදේ හරිද.."
" දුව ඇයි තේරැම් ගන්නේ නැත්තේ.."
"තේරැම් අරන් ඉන්නේ මං.. " හනාෂිගේ වචන සියල්ල වරදට හසු වූ බලු පැටවකු මෙන් අෂ්වින් අසා සිටියේය..
" මං හීනේනවත් දැකපු කෙනෙක්ද මේ..." හනාෂි තම අත දිගුකර අෂ්වින්ව පෙන්නුවාය...
" මට සම කරන්න පුලුවන් පවුලක කෙනෙක්ද මේ.. රටේම ලොක්කෙක්ගේ පුතෙක්.. ඒ මිනිහා මාව නොමරා මැරැවා.ං තව හිතපු නැති පව්කාරකමකට කැමැති උනා.. කාමරයක් ඇතුලට කොටුවෙලා මාසයක් විතර දුක් වින්දා.. රටේ මිනිස්සුන්ට බයේ දගලන ඔයාලගේ නම්බුව රැකගන්න මගේ ජිවිතේ විනාශ කරගත්තා...තව මොනාද වෙන්න ඕනේ මගෙන්.. " ඇය ඉකිබින්දේ නැත... කෑ ගැසුවාය.. ඒ ඇස් ගිලී තිබිනි.. එය වියලී ගොස් ය.. උගුර වේලී තිබිනි...
" දුව කොහෙවත් යන් නැහැ.. මං ළග ඉන්න ඕනේ දුව.." තමරා කීවේ දැඩි ලෙසය.. හනාෂිත් අෂ්විනුත් හිස ඔසවා ඇය දෙස බැලීය..
" දුවව මං අසරණ කරන් නැහැ.. දුව ඉගෙනගන්නත් තියෙනවනේ.. ඒ නිසා අපි උදව් කරන්නම්.. දැන් කොහෙ කියලා යන්නද.."
" ඇයි මැඩම් මෙහෙම කරන්නේ.. මේ දේවල් මං ලෝකෙට කියයි කියලද.. මාව හිරකරන් ඉන්නේ ඇයි...? "
" හනාෂි දුව මේ ඔයාගේ හොදට.. මේ මගේ පුතා නිසා නෙවෙ.. දුව වෙනුවෙන් දෙයක් කරන්න... හොදට කල්පනා කරලා බලන්න...". එසේ කියු තමරා අෂ්වින්ට කාමරයෙන් පිටත් වෙන ලෙස සන් කර පිටව ගියාය.. අෂ්වින්ද ඇය අනුගමනය කලේය..
" අම්මී මං බොහොම අමාරැවෙන් ඉවසන් හිටියේ... අම්මා කියපු නිසාමයි.. " අෂ්වින් මිටවා මොලවා සිටි තම දෑත් ලිහිල් කරේය..
" අම්මී එයා යයිද? .."
" කොහෙත්ම නැහැ..." තමරා කීවේ සිනහවෙමිනි...
-------------
වෙනදා මෙන් කාලය ගෙවී ගියේය..අෂ්වින් නිවසේ සිටියේ නැත.. ඔහු තම පියා සමග විදේශ සංචාරයක නිරතව සිටිහ.. ඒ ඒ කාලය තුල අෂ්වින්ගේ දුරකථනය ඇමතුම්වලින් නම් හනාෂිට හා තමරාට බේරැමක් නොවීය..
" දුව නැගිටලද..."
" ඔව් නැන්දේ.... සොරි... මැඩම්.. මට පුරැද්දට කියවුනේ.. ". ඇය කීවේ හිසකේ අවුල් කරමිනි..
" අයියෝ දුව මට අම්මේ කියන්න ඕනේ ඔයා... ඒත් මෙහෙ අයට මං කිව්වා දුව මගේ ඇතින් නෑයෙක් කියලා.. දැන් සර්වන්ට්ලගේ කුසු කුසුව.. එනවා දැක්කෙත් නැහැ.. මතුවෙලා කියලා.. " තමරා හයියෙන් සිනහසෙන්නට විය.. හනාෂි ද ඇයට හවුල් විය..
මේ වනවිට හනාෂි ඇයට ලංව සිටියේ මිතුරියකට මෙනි.. රටේ භාගයකින්ම වාගේ දෝෂාරෝපන එල්ල කරන මෙම ගැහැනිය කෙතරම් සරලද ? විනීතද? මනුෂ්‍යයෙක් ආශ්‍රය නොකර විනිශ්‍ය කිරීම කෙතරම් වැරදිද?
" දුවට කොල් කරලා ඉවර උනු ගමන් පුතා මට ගන්නවා.. අම්මී එයා ඇත්තටම කාලද ඉන්නේ.. එයාට පාලුයි වගේද.. මං ගැන මොනහරි කිව්වද..." තමරාටනම් මේවාට හිනාය..හනාෂිගේ සිනහව අතුරැදහන් විය.. ඇයට ඉකිගැසිනි..
ඇත්තය... මේ හිත පාලුවට ගොස් ය.. තමා වේදනා විදි කාලයේ මවක් සේ බලාගත්තේ ඔහුය..නැත වරද ඔහුගේය.. සෑම රැයකදීම තමාව තුරැලු කරන් ඔහු ඉකිබින්දේය.. එය වදයක් උනත් දැන් මේ ගතට ඒ ස්පර්ශය නැතුව පාලුය.. නින්ද නොයයි.. එහෙත් ඔහුට සමාව දීමට තරම් හිත නැමෙන්නේ නැත..
