Kalbimin Pislik Hükümdarı

Temizlik Gecesi

Bütün gece Onur'un benim Doruk'un ve Gaye'nin olduğu bir ortam düşünün.Düşünemediniz değil mi?Hayal bile edemeyeceğiniz kadar garip bir geceydi çünkü.Ben temizlik yapmam diye ağlayan sinir Gayemiz,hala benle konuşmaya çalışan yüzsüz Onurumuz ve hiç bir şeyi sallamayan kıyamet kopsa umursamayacak ukala Doruğumuz.Yani hayatımın en berbat gecesiydi.Taa ki son ana kadar...Çok uzatmadan geceyi anlatmaya başlasam iyi olacak sanırım.

İlk olarak Aras ve Savaş'ın dalgası eşliğinde hademelerin yanına gittim.Sadece Doruk gelmişti.Kollarını göğsünde birbirine bağlamış duvara yaslı duruyordu.Aras ve Savaş'a dönük gülerken önümü döndüğümde onun buz gibi bakışlarıyla karşılaştım.Gözlerini kaçırmadan derin derin bakıyordu.Ne saklıydı o mavi gözlerin altında bana duyduğu nefret mi?Yoksa arkadaşlık mı?Bana sorarsanız bir hiç vardı.Kalbimi tam ortadan delip geçen,bana yolumu kaybettiren bir hiçlik.

Arasla Savaş'a dönüp yeniden gülümsedim:
-Dalganız bittiyse gitseniz iyi olacak beyler.
Aras Doruk'a dik dik bakmakla meşgul olduğundan bir şey demedi.Savaş ona göre daha sakindi.Onun huyu buydu zaten.Çabuk sinirlenmezdi.Olaylara karşı temkinli olurdu.Adı üstünde Savaş'tı işte.Hazırlıksız kalkışmazdı hiç bir şeye.Şimdi de beni kurtardı sağolsun.Aras'ın kolundan tutup ortamı yumuşatmaya çalıştı:
-Kız haklı Aras.Biraz daha kalırsak müdür bey bizi de temizlik ekibine alacak.

Ortamı yumuşatmamıştı ama Aras'ı götürmek için işe yaramıştı.Onlar gittiklerinde Doruk'un olduğu tarafa döndüm.Gaye gelmişti.Tek eksiğimiz Onur'du.Aslında o bir yerde eksiklik olamazdı.Çocuk dünyada fazlalık.İç sesim Gaye'ye bakarak konuşmaya başladı.Arada böyle çıkması iyi oluyodu.Hele benle aynı fikirdeyse...Al evde besle yani.
"Ay şu yılışığa bak.Nasıl da Doruk'un dibine girmiş.Sinsi.Çocuğu yalnız görünce sülük gibi yapışıyo.Ah Aysu sende gidip o benim diyemiyosun ki!"

İç sesim yine manyadı.Çocuğun yanına gidip bu benım diyeyim de beni deli hastahanesi yatırsınlar şizofren bu diye.Yani abartıyorum çünkü bu hayali normal bir insan kuramaz.Bir düşünsenize ben ve Doruk.Yanyana,kol kola...Ayy ne şirin ama.Şirinler bile halt yemiş bizim yanımızda.Uff ne diyorum ben?
-Merhaba Aysu.

Beklenen yüzsümüz de geldi.
-Sen bana nasıl hala selam veriyosun?
-Ne var canım?Sevdiğimiz kıza bir merhaba da mı demiyelim?
-Deme Onur deme.Ya benim yüzümden dayak yiyorsun.Ceza alıyorsun,tüm okulun diline düşüyorsun.Hala gelmiş sevdiğim kız diyorsun!Allahım bana sabır ver.

Onur bu sözlerimin üstüne sinirlenmişti.Bazen ben de bendeki bu güvenin nereden geldiğini anlamıyorum.Hayır çocuk bana bir üflese Mars'a tatile çıkarım.Tabiki bu laflarım cevapsız kalmadı.Onur elini havaya kaldırıp baş parmağını sallayarak konuşmaya başladı:

-Ben senin için her şeye katlanırım.Herkese karşı gelirim.Her şeyi yaparım tamam mı?Ama ben dayak yemem bunu bil!

Ben cevap veremeden elleri göğüsünde duvara yaslanan cool çocuğumuz yandan bir gülüş atarak cevap verdi:

-Belli oluyor.
Onur hiç bunun altında kalır mı?
-Sana konuşabilirsin diyen oldu mu?
-Hahaha.(Doruk resmen en yapmacık ve alttan kaşınma mesajını veren gülüşünü attı.)Günde en az yüz bin kere sus kelimesini duyup konuşmaya devam eden sensin.Bu konuda tartışmayalım istersen.
-İsterim Doruk.Güzel stres attırıyorsun insana.

Doruk Onur'un tersine sakin duruyordu.Bu da Onur'u daha çok delirtiyordu.Biraz sonra gözlerinden alev çıkabileceğine yemin edebilirdim doğrusu.Yavaş yavaş Doruk'un üstüne yürüdü ve alev saçmak üzere olan gözlerini Doruk'a dikip konuştu.

-Bir daha sakın,sakın benim ve Aysu'nun konuşmasına burnunu sokma.Anladın mı ?

Bir an Gaye de ben de gözlerimizi Doruk'a dikmiştik.Nefesim kesilecek sandım.Kalbim öyle bir hızlı atmaya başladı ki... Vereceği cevabı beklerken saniyeler bana yıl gibi gelmişti.Sanki o ağzını açması yıllar sürmüştü.Ve tam konuşacağı sırada ne olmuştu biliyor musunuz? Her yere geç kalan müdürümüz tam zamanında çıkagelmişti.Ve Dorukla Onur'a bağırarak onların ayrılmasını sağlamıştı.Sonra ellerimize paspasları kova kova suları toz bezlerini tutuşturmuştu.