Lonely Boy ~ Yeonbin

4.

"Evden çıkmak ya da evime birini almak istediğimi sanmıyorum Jisung, üzgünüm. Özellikle yaşananlardan sonra. Lütfen bir süre yalnız kalmama müsaade et."

"Ne kadar uzun bir süre istiyorsun Yeonjun? Seni öylece bırakmış olmak istemiyorum."

Yeonjun iç çekti oturduğu soğuk yer döşemesinin hatlarını ezberlemeye yüz tutmuşken. "İçimdeki çürümeyi bitirebileceğim ya da en azından kabullenip alışabileceğim kadar bir süre."

"Kim sana destek olacak Yeonjun? Kim yardım edecek sana? Düşünüp durmaktan yemin ederim kendini yok edeceksin."

Cevap vermedi. Veremezdi zaten Yeonjun. Konuşmak bile yoruyordu artık onu. Jisung'ın azıcık hatırı olmasa onu bile engelleyip aramaktan mahrum bırakmıştı şimdiye kadar.

"Bari anlat. Neler oldu tam olarak söylemedin bile. Sadece onun seni aldattığını-..."

Sinirlenen Yeonjun ayağa kalkıp büyük camının önüne geldi. Telefonunu daha da sıkı kavrarken sözlerini katıksız bir nefretle sarf ediyordu.

"O beni defalarca kez aldattı. Gözümün içine baka baka hem de. Beni aptal yerine koydu. Ben bunu kimden öğrendim biliyor musun? Beni aldattığı kişiden. İnanmadım, inkâr ettim. Soobin nasıl yapar öyle şey? Soobin geldi ve pişkin pişkin onayladı bunu. Ama pişman olduğunu söyledi. Ben ne yaptım? Affettim onu. Aşkından gözüm kör olmuş, nasıl affetmeyeyim?"

Başını serin camlara dayadı. Hikayenin zor olan bölümüne gelmişti. Karşı taraf onun sözünü kesmeden dinliyordu.

"Bir gün evime geldi. Alışıktı buraya, gelirdi hep. Belliydi ya, içmişti. Kız arkadaşından ayrılmış çünkü. Sevgilisinden ayrılıp sevgilisine gelmesi de bir tuhaf ya, neyse. Anlattı bana niye geldiğini. Ben de o zamanlar gururluyum, böyle bir şeye tahammül edemedim. Kavga ettik ve ben o günü hastanede geçirdim. Üzüntüden fenalaşmışım. Neyse ki ambulansı arayacak vicdanı vardı."

Ağzından kaçan ufak bir hıçkırığı zorlukla bastırıp birkaç saniye sessiz kaldı yeni bir nöbetin gelmemesi için. Ardından rahatlayacağını bildiğinden anlatmaya devam etti.

"Ben o hastane odasında onu tekrar affettim. Ama bu sondu. Son demiştim kendi kendime. Hâlbuki o odada onu affettiğimde yanımda bile değildi. Gönderi paylaşmıştı, kız arkadaşının çiçek tuttuğu ve barıştıklarını gösteren bir gönderi. Yine affettim sınırı aşmış olmasına rağmen. Nedenini biliyorum, aşıktım."

"Yeonjun..."

"Aptaldım ben." dedi Yeonjun Jisung'ı duymazdan gelerek. "Aptaldım çünkü onu bu olaydan sonra defalarca kez affettim. Söylediği bir güzel söze kalbim eridi. Ama o son gece, evime gelip yüzüme karşı hakaretler ettiği gece bitti. Gelip benim gözünün önünü göremeyen bir aptal olduğumu, onun ayağına dolaşıp duran bir fazlalık olduğumu, daha fazla o iğrenç suratımı göremeyeceğini söylediğinde ağlayarak çekip gittim yanından. Gereksiz bir detay: o geceyi yine hastanede bitirdim."

"Özür dilerim..."

"Kalbim kırık benim ve onu iyileştirmek istiyorum. Üzgünüm ama seni ne zaman görsem aklıma o gelecek. Lütfen Jisung, yalvarırım yalnız kalayım."

"Kal, istediğin kadar yalnız kal ama beni unutma. Haberdar et beni, olur mu?"

"Teşekkür ederim."