GEÇMİŞ

5-AFFET

Arkadaşlar bölümler kısa olabilir. Bu nedenle ben de Üzgünüm. Umarım beğenirsiniz

Gözlerimi açmak istemiyordum. Annem ve babam karşımdaydı. Annemin o güneş batımı kızılları uçuşuyordu.

"İris' im, göz bebeğim. Neden böyle bir şey yapma gereği duydun güzel kızım. Sen böyle biri miydin? Güçsüz müydün kızım sen? Biz seni çok seviyoruz ama daha yanımıza gelme zamanı değil. Unutma, sen bizim kızımızsın. Abini de affet. Sizi birbirinize emanet ediyorum. Hadi güzel kızım şimdi git. Seni çok seviyoruz ve hep yanındayız."

Annemin söylediklerini duyduktan sonra her ne kadar dönmek istemesem de zorunda olduğumu biliyordum. Benim için her ne kadar zor olsa da mecburdum. Annem böyle dediyse bir bildiği vardır sonuçta.

Göz kapaklarımı zorlayarak açtım. Hastanedeydim. Her yerim ağrıyordu. Odanın içine göz gezdirdiğimde Batın, abim, İdil vardı. İdil beni gördüğünde hemen yanıma geldi.

"Çok korktum seni kaybetmekten. Sana birşey olacak diye çok korktum. Kız kardeşimi kaybetmekten çok korktum İris. Iyi ki uyandın güzelim. Iyi ki bizimlesin."

"İdil.. su.. verebilir.. misin?"

Zorlanarak konuştum. Hemen ayağa kalkıp suyu uzattı. İçerken canım açımıştı. Vücudumun her yeri ağrıyordu. En son neler olduğunu hatırlamaya çalıştım. Abim..Batın..Idil.. Hepsi gözümüm önünden geçti. Canıma kıymıştım. Yine de birşey olmamıştı. Hiçbir şeyi tam anlamıyla beceremediğim gibi ölmeyi de beceremedim. Ben bunları düşünürken Idil konuştu.

"Çok korktuk. Daha iyi misin şimdi canım?"

Samimiyeti bile saçma geliyordu artık. Bunalmıştım.

"Iyiyim Idil. Odadan çıkar mısınız? Dinlenmek istiyorum." 

Üçü de bu çıkışıma anlamsızca baktı. Umrumda değildi. Bana yaşattıklarına saysınlar. Sırayla çıktılar odadan. Ben de bu sırada yaşadıklarımı düşündüm. Annem, babam. Ikisini de öyle çok özledim ki. Kokularını unutmaktan korkuyordum. Sesleri.. Seslerini anımsayamıyordum. Bir anda odanın kapısı açıldı.

"Evet Iris Hanım. Nasıl hissediyorsunuz kendinizi?"

"Teşekkür ederim, iyiyim. Ne zaman çıkabilirim buradan?"

Gerçekten bunalmıştım. Hastanelerden ve kokusundan nefret ediyordum. Anne ve babamı hatırlatıyordu bana hep.

"Istediğiniz zaman çıkabilirsiniz fakat bir psikiyatriste görünmenizi öneririm."

Sadece bu lanet yerden çıkmak istiyordum. Bunu anlamak bu kadar zor olmamalıydı.

"Sadece buradan çıkmak istiyorum."

"Pekala. O zaman çıkış işlemlerinizi başlatayım. Siz de hazırlanın. Dışarıdaki arkadaşlarınıza haber vermemi ister misiniz? Sizin için çok endişendiler."

"Hayır, haberleri olmasın mümkünse."

Isteğime hayır demedi ve odadan çıktı. Alelacele üstümü giyindim. Biraz daha burada kalırsam boğulacaktım. Odadan çıkar çıkmaz üçünün gözü de bana dönmüştü. Abim(!)