Korku duyusunu hissetmemiz altı aylıkken başlar. İki yaşında hayali figürler,karanlık ve yabancılar korku hissimizi tetiklerdi. Büyüdükçe bunlar değişir.Her yaş da farklı nedenlerden,olaylardan ve durumlardan korkarız. Yaşadığımız çevresel faktörler yeni korkular oluşmasını sağlardı. Korkularımız tamamiyle kişisel gelişimimiz sonucunda oluşurdu.Hayatımızdaki en önemli kararları bile korkuyla veriyoruz. Yüksekten korkan bir insan pilot olamaz. Hız yapmaktan korkan bir araba yarışçısı olmaz. Hayalindeki meslek bile olsa korkusunu yenmek çok zordur. Kan görmekten korkan bir doktor olamaz. Büyüyoruz...
İnsanlar olarak. Bizi biz yapan hislerle. Yaşıyoruz korkularımızla beraber. Bu hayatta korkularımızla var oluyoruz. Ta ki korkularımız bitene kadar. Korku olmayınca 'cesaret' denilen kavram çıkıyor ortaya. Bende korkunun yenilecek bir şey olduğunu düşünmüyordum. Bende bir zamanlar korkuyordum.
Her insan gibi...
Şimdi ise korkunun yeri bomboştu. Sekiz yaşıma kadar doluydu orası. Sekiz yaşıma kadar bende yaşamıştım o evreleri. Ondan sonra kendi evrelerimi oluşturdum. Korkunun olmadığı evreler. Hayatta korkacak bir şeyiniz kalmayınca artık siz korkutan oluyorsunuz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BAZI İNSANLAR YAŞAMAZ
ChickLitRus mafyası ve arkeolog olan bir kadın hakkında roman. Küçüklüğünden beri en büyük tutkusu arkeoloji olan bir kız. Dünyada çok konuşulan yeni keşfinin üzerinden sadece saatler geçmişti. Yeni bir iş teklifi geldi. Hiç bilmediği bir ülke de ve hiç ta...
