SEVDA ATEŞ'İ [Töre]

8.Bölüm

KEYİFLİ OKUMALAR!

8.BÖLÜM | CEHENNEM ÇİÇEĞİNİN LANETİ

(Ortak bir bölümdür. Diğer
bölümlerin aksine oldukça uzundur.)

🎞️
~ SİİRT / KURTALAN ~
🦂
Zişan Hanoğlu ve Ardil Kılıçlı'nın dillere mesken olan kına gecesi sona ermişti. Genç kızlar, Siirt'in Kurtalan ilçesinde bulunan ve Ardil Kılıçlı'ya ait olan bir villada, geceyi birlikte geçireceklerdi.

Zişan ise kaftanıyla bir köşeye çekilmiş, koltuğa sessizce çökmüştü. Yorgunluktan çok, ruhunu saran hüzünle baş etmeye çalışıyordu. Kalabalığın neşesi uzaklarda bir yankı gibi silinmişti, kimsesizliği ise bir tokat gibi ansızın yüzüne çarpmıştı. Kalbinde derin bir boşluk açılıyor, gözleri yaşla dolarken kendini kaybolmuş hissediyordu. Bu ihtişamlı villa, o içten yalnızlığını saklayacak bir yer değil, aksine, acısının yankılandığı bir sessizlik deniziydi.

Sultan Hanoğlu, büyük kızı Zişan'ı yine yalnız bırakmış, sevgisi ve şefkatinden mahrum etmişti. Kendi aşkı için Zişan'ı görmezden gelerek, Aram Hanoğlu'nu tercih etmişti. Zişan, annesinin babasına duyduğu tutkunun gölgesinde kaybolmuş bir ruh gibi hissediyordu.

Gözlerini kapattığında, genç kızların kahkahaları etrafını sarmıştı; ancak zihninde yankılanan düşünceler, bir otobüs dolusu gürültü gibi karışık ve rahatsız ediciydi. Sevgisizlik, onun kalbinde derin bir yara açmış, yalnızlığının ağırlığı her an daha da hissediliyordu. İçinde büyüyen boşluk, Zişan'ı daha da derin bir yalnızlığa sürüklüyordu; gerçek sevginin yokluğunda kaybolmuş, bir yabancı gibi hissediyordu.

"Zişan... Hadi gülüm çıkar şu kaftanı" dedi, omuzuna nazikçe dokunan Hevidar. Hevidar'ın naif sesi, sıcak bir şefkatle doluydu. Zişan, gözlerini açıp birkaç kez kırptıktan sonra hafif bir gülümsemeyle onayladı. Hevidar'ın destekleyici dokunuşuyla ayağa kalkmış ve kalacağı odaya yönelmişti.

Ağır olan kaftandan Hevidar'ın yardımıyla kurtulduğunda, üzerinden adeta koca bir yük kalkmışçasına rahatlamıştı Zişan. Dakikalar içerisinde banyoya giren Zişan, ilk önce Ardil Kılıçlı için ellerine yaktığı o kınadan arınmak istemişti.

Zişan, ellerindeki kınayı suya bıraktığında, içini kaplayan derin bir acı hissediyordu. Her damla, kalbindeki kırgınlık ve sevgiye hasret duygularını su yüzüne çıkarıyor, geçmişte yaşadığı hayal kırıklıklarını bir kez daha hatırlatıyordu. Ellerinde olan kınayı, sevmediği ve istemediği bir adam için yapmıştı; bu gerçek, içindeki hüzün ve çaresizlikle birleşince, daha da ağır bir yük haline gelmişti.

Avuç içlerine uzun tırnaklarıyla zarar vererek kınayı yıkayan Zişan, suyun altında acıyla duraksadı. Sert bir nefes alıp, kalbindeki acıyı bastırmaya çalıştı. Kınanın rengi, sevmediği adam için yaptığı zorunlu bir bağlılığın izlerini taşırken, ellerinin acısı, içindeki duygusal yükü bir kez daha açığa çıkardı. Gözleri dolarken, bu anın geçici olduğunu, ama ruhundaki yaraların derin olduğunu biliyordu.