Nahirapan akong takasan ang pang-uusisa ni Spring at Tita Dana, mabuti na lamang at bumaba sina Sasa at Raven sa komedor dahil nanaginip ng masama at hindi matigil sa pag-iyak ang huli, hinahanap si Spring. Kinuha ko ang pagkakataong iyon upang pumuslit na sa mga ito at umakyat sa silid na aking tinutuluyan sa itaas.
Antigo ngunit well-maintained ang buong villa, sa naglalawakang mga pader ay naroon nakasabit ang naglalakihang mga kuwadrado ng family portrait. Ang pinakapaborit ko roon ay ang larawan ni Rance habang nakasakay sa puting pony. Kung hindi ako nagkakamali ay wala pa siyang anim na taong gulang nang kunan iyon.
I was just about to reach for the doorknob of the guest bedroom when the door opposite swung open. Agad akong kinabahan dahil silid ni Rance iyon, gayunpama'y lumingon ako. There he was, leaning casually against the door frame, his bare chest illuminated by the soft glow of the hallway light. His jeans were unbuttoned, hanging loosely on his hips. Even in the dim light, his physique was evident–sculpted muscles rippled beneath his smooth skin. Hindi ko man sadyain ay doon talaga nabaling ang buong atensyon ko.
Rance yawned, stretching his arms above his head before opening the door wider, his gaze locking with mine. "Come in. Sleep here tonight." Paos ang kaniyang tinig, halata mong antok na.
Handa na sana akong tumanggi dahil nakakahiya, noh! Ano na lang ang sasabihin ng mga magulang niya? Pinakatanggi-tanggi ko pa sa mommy niya na walang namamagitan sa amin tapos ganito? After niya ako halikan sa harap ng lahat ay matutulog naman ako sa silid niya?
But then he added, "Please," in a tone that tugged at something deep within me. It was as if he was asking for more than just my presence in his room–he needed someone to be there for him, to share the weight of whatever burden he carried.
Hay, tangina talaga, Rance!
Swallowing my reservations, I nodded slowly, stepping across the threshold into his room. Nagtuloy-tuloy ako sa maliit na upuan sa paanan ng malaking kama, hindi naman ito ang unang beses na nakapasok ako sa silid na ito ni Rance. Dinala niya na ako rito ng maraming ulit, pero syempre, iba 'yung noon. Kasi dati hindi naman kami naghalikan! Ngayon, iba na. Iba na sa pakiramdam.
Tiningala ko si Rance ng tingin na nanatiling nakasandal sa saradong pinto at mataman akong pinagmamasdan. Lungkot, iyon ang una kong nabasang sumilip sa kaniyang mga mata. Of course, he would be sad.
"Kumusta ka?" I asked softly.
"Bone tired," he drawled lazily, umahon mula sa pagkakasandal sa pinto atsaka naglakad palapit sa akin. Rance was never one to talk about his feelings while he was still feeling it. Tuwina'y magkukuwento siya kapag lumipas na, kapag hindi niya na nararamdaman.
"Magpahinga ka na," sabi ko at hinayaan siyang abutin ako at hilahing patayo.
"Don't leave me," halos bulong lang iyon na lumabas mula sa kaniyang mga labi pero damang dama ko ang pagmamakaawa niya roon, na para namang iiwan ko siya.
Si Rance at Summer kami, mawawala na ang lahat sa tabi niya pero hindi ako. Magkakabuwisitan kami at palaging magtatalo pero hinding-hindi ko siya iiwan. Alam ko namang alam niya iyon, na we could always rely on each other. But right now, he was vulnerable. This was his moment of weakness.
Tumango ako at marahang dinama ang kaniyang pisngi. Rance looked utterly exhausted, the fatigue evident in his eyes. "Tulog tayo,"
"Please..." iyon lang ang sabi niya, and it felt like he was begging me to give him the rest he needed.
Without another word, Rance began to strip off his jeans, revealing more of his toned physique. Hindi na ako nag-iwas ng tingin dahil sanay na ako 'dun. Hindi naman ito ang unang beses na ginawa niya iyon sa harap ko.
