DOKTOR

Bilinmezde ~1~

Belimdeki ağrı sebebiyle hastaneye gitmek istemiştim.Normal bir insan gibi normal bir şekilde.Hayattan fazla bir beklentim yoktu sadece bunun gibi bir çukurun içine düşmemek için korkuyla karışık dualarım vardı.

Hala da dua ediyorum.Ama bu sefer düştüğüm şu durumdan kurtulmak için ve içim her ne kadar kardeşim yuzunden kan ağlasada ona ağlamanın şu anki durumuma fayda etmeyeceğini biliyorum.O manyağın bana acımayacağını biliyorum.

Çok güzel bir sabah bel ağrısıyla uyanmanın verdiği sinirlilikle o biricik kardeşimi uyandırdım.Ama bunun onun için en buyuk hata olacağını bilmiyordum.Bu benim suçum , onun sonu benim yüzümden geldi , ben kaldırdım onu birlikte hastaneye gitmek için !

Ona belimin çok ağrıdığını ve hastaneye bir muayene olmaya gitmek istediğimi soylediğimde kardeşim bir kere bile tekrarlatmadan tamam kardeşim gidelim dedi.

Bir kişi bu kadar mı iyi olur diye düşünmeden edememistim.Aynı şuanda burnumdan aşağı durmadan damlayan kan damlalarının beni her saniye ölüme yaklaştırdığını düşünmeden edemediğim gibi.

Sabah erkenden çıkalım , hastanede işimizi hallettikten sonra hemen gelip dinleniriz demiştik fakat anca öğlenden sonra gidebilmiştik.

Eğer kardeşimi son kez göreceğimi bilseydim onun için neler yapmazdımki.

Geldiğimizde hastanenin bom boş olduğunu görünce şaşırmıştık.Sıramız geldiğinde doktor denen o manyağın odasına girdik.Sıkıntılarımı anlatmamı istedi ve anlattıktan sonra sedyeye yüz üstü yatmamı istedi.

Dediğini yaptim ve yüz üstü yattıktan sonra kafamı kardeşime çevirdim.Bana korkma ben yanındayım gibi baktığını hatırladıkça gözlerim doluyor fakat şuanki acılarım daha ağır basıyor.

Yüz üstü yatarken belimi açtim ve kardeşimi izlemeye devam ettim.Fakat ters giden bişey hissediyordum.Olmaması gereken birşey.

Birden belimde bi acıyla hemen beraberinde gelen soğukluk hissettim.Önce acı az olduğu için sesimi çıkartmadim ve kardeşimi izlemeye devam ettim.Herşey yolunda diyordum kendi kendime.

Sonra acı daha fazlalaşmaya başladı o an acıdan bağırmak istedim fakat o beraberinde gelen soğuk sanki bedenimi ele geçirmiş gibiydi.Yerimden kımıldayamıyordum ve çenemi hareket ettiremediğim için konuşamıyordum.

Çok korkuyordum.Kardeşim durumu farketmişçesine doktora birşey yolunda değil heralde kardeşimin yüzü kızardı deyince doktor ona korkucak bisey yok sadece muayene ediyorum dediğini hatırlıyorum.Kulaklarım çınlamaya başlamıştı sadece gözlerimi hareket ettirebiliyorum ve kardeşime belli etmeye çalıssamda her defasında başarısız oluyordum.

Kardeşim daha fazla dayanamayıp doktor bey kardeşim kıpkırmızı oldu diye ayağa kalkti ve tam doktorun ne yaptığını öğrenmek için doktora doğru yürürken doktor sağ cebinden içinde ilac bulunan bir enjektorü kardeşimin boynuna sapladı.

Kardeşim yere yavaş yavaş yığılırken hiç birşey yapamadım sadece izleyebildim.Kardeşimde benim gibi felç olduktan sonra yere yığıldı ve o manyak felç olan bedenlerimizi hastanede pek fazla kişi olmadağı için rahat bir sekilde ellerimizi ve ayaklarımızı sıkıca bağladı.O kadar çok sıktıki ellerimi çözerken ipin bir kısmının kolumu kestiğini görmüstüm.

Bizi sanki bir eşya taşırmıs gibi kolilere koydu ve arabasına kadar normal birşeymiş gibi taşıdı.Taşırken bazı insanların ne taşıyorsun doktor bey deyince hiç sadece birkaç tane kitap ve eşyalarım dediğini duyduğumda koliyi yırtıp bu manyak bizi öldürecek diye bağırmak istedim fakat kolumu bile kıpırdatamıyor çenemi bile hareket ettiremiyordum.

O an sadece nefes almak yapabildiğim tek şeydi.Buraya kadar anlattıklarımın hayatımın en korkunç anları olmasını isterdim....