DOKTOR

Araba Bagajı ~2~

Bizi kolilerden çıkarttıktan ve arabanın bagajına bir çöpmüşüz gibi attıktan sonra kapağı kapatıp şoför koltuğuna oturdu.

Ölümü bekliyordum resmen.Kalbim ilacın etkisiyle yavaş atsada korku bütün ruhumu kapladıgı için yinede durucakmış gibi hissediyordum
O an kendimden çok kardeşim için endişelenmek mantıklı değilsede ben öleyim o sağ kalsın , yaşasın demeden edemiyordum.

Birden parmaklarımı yavaş yavaş hareket ettirebilmeye başlayabilmiştim ilaç kısa süreli etkiye sahip olmalıydı.Fakat hala tam tamına bütün bedenimi hareket ettiremediğim için araba sarsıldığında kafam tavana çarpıyor fakat azcık bir ses bile çıkaramiyordum.

Biz orada kalbimiz bir dakika daha atacak mı diye düşünürken manyak ön tarafta radyoyu açmış çalan müziklere eşlik ediyordu.O ana kadar korku düşüncelerimi bastırdığı için onun kafasını alıp iki demir bloğun arasında patlatmayi düşünememiştim bile.

Araba bir süre sonra durdu ve doktorun arabadan inmesini bekledim.elimi artık rahatça hareket ettirebiliyordum fakat bağlı oldukları için hiç birşey yapamıyordum.Yinede kapağı açınca ona saldırmayı düşünüyordum ve tahminimce  bu planları kardeşimde yapıyor hatta uygulamak için sabırsızlanıyordu.

Bir kaç dakika sonra doktor arabadan indi ve kapağa ellerini koydu.Hala planım geçerliydi benim için ve her ne kadar ayaklarımı oynatamasamda bunu uygulayacaktım.Bu arada kardeşiminde yavaş yavaş kıprandıgını hissetmeye başlamiştim.

Kapak yavaşca açılmaya başlamıştı.Tam o anda doğrulmaya çalıstım ve onun o çirkin yüzünü gördüm.Ona doğru bir hareket yapacaktımki birden kapağı tekrar kapattı.Dışardan hayvanlarım uyanmışlar ama olmazki ben hemen geliyorum dediğini duymuştum.

O gittiğinde kardeşimde aynı benim gibi hareket etmeye başlamıstı.Her ne kadar konuşmaya çalışsada ağzındaki bant ona engel oluyordu.

Tekrar ayak seslerini duymaya başladım ve geldim diye bir ses duydum.Keşke ikimizde ona o an saldırabilsek diye dual ediyorduk.Birden kapağı açtı ve elindeki sopayla bize sayısız kere vurdu.

Kafama aldıgım darbeler yüzünden bilincimi kaybetmiştim.
Bilimcim tekrar gelene kadar en mutlu insan bendim sanki.Bunların hepsi rüyaymış ya ne kadarda korkunçtu diyordim kendi kendime.

Uyandiğimdada mutluydum fakat gözlerimi açtığımda bunların ruya olmadığını gorünce tekrar ölmemek için dualar etmeye başladım.

Ölümden korkmuyorum diyen bir insanın ölümden bu denli korkması.Ne kadar garip olduğunu düşünen birisi ancak yaşadıklarımı yaşayarak beni anlayabilir....