The Loser Club Series 2: Mandy Suarez

CHAPTER SIXTEEN

MANDY LOST track on time, hindi na din niya alam kung ilang beses siyang nagising o nakatulog. Nandoon pa din sila sa kulungan na iyon. Nag-hihintay kung ano ang kahihinatnan nila sa kulungan na iyon. She rested her back on the cold bricked walls, Hindi na niya alintana kung pumasok na ang lamig sa kaniya katawan.

Ilang beses niyang naririnig ang mga iyak ng mga kasamahan. They're scared, desperate and lost of hope maging siya, Wala na din siyang lakas para gumalaw, manhid na manhid na ang kaniyang katawan.

Her throat is killing her, pagkatapos siyang makatikim ng tinapay at tubig nang nakaraan ay para siyang mababaliw. She's desperate to drink water and eat food. Minsan pa naalala niya ang paborito niyang pagkain, prutas na manga, her favorite mango graham cakes. She's really desperate and delirious. And she even found herself uttering words like water repeatedly, pagkatapos ay maiiyak siya.

Is this really the end for me? Am I going to die? Paulit-ulit na sambit niya sa kaniyang isip.

She chuckled she will definitely going to loss her mind now.

Naalimpungatan si Mandy ng maramdaman ang pag-tangis ng mga kasamahan niyang doktor, gusto niyang sawayin ang mga ito ng marinig niya ang pinag-uusapan.

"I think she's dead.."
"She-doesn't beath..."
"She's definitely dead..."

Dahan-dahan siya gumalaw sa pagkakasandal ng makarinig siya ng yabag papalapit sa kulungan nila.

"Q-quiet..." Halos hindi niya marinig ang boses niya dahil sa sobrang panunuyo ng kaniyang lalamunan, she licked her overly dry lips para muling magsalita at balaan ang mga kasama.

Tumaas baba ang kaniyang dibdib sa pangamba.
"Quiet!" Sigaw niya tsaka nag-taas baba ang dibdib dahil tila hinugot pa niya sa kaniyang lalamunan ang mga salitang yun.

Natahimik ang mga kasamahan niya. "Someone I-is coming." Babala niya.
Lalong lumakas ang ingay ng paparating na mga yabag.

Lumakas ang tibok ng puso niya ng tumilig iyon sa bakal na rehas. Pagkaraan ay tila naka-aninag siya ng liwanag na dumaan sa kaniyang mukha.

Nagsalita ang isa sa mga ito sa lenggwaheng espanyol, Wala siyang naintindihan pero alam niyang utos iyon. Muling kumalansing ang kadena kasabay ng pag-pasok ng mga kalalakihang arnado ng matataas na kalibre ng baril.

"Where will you take us!" Bulyaw ni Dr. Diaz

"One of us is dead, please have some respect!" Sigaw niya ng kaladkarin siya ng isa. Tila ba walang pumansin sa hinaing niya at mas lalong humigpit ang paghawak sa kaniya.

Hindi pinansin ng mga ito ang hinaing nila dahil halos pakalad-kad na ginawa ng mga ito hangang makarating sila sa labas.
She could feel the cold air, birds chirping and huni ng mga insekto. Umaambon din ng walang sabi-sabi na isinakay sila sa truck.

Basta na lamang silang ipinasok sa sasaktan walang pakialam ang mga ito kung magkadagan-dagan sila.

Impit siyang napatili ng tumama ang noo niya sa tila kanto, pakiramdam niya ay mabibiyak ang noo niya dahil sa matulis na bagay na tumama sa noo niya, then she felt stinking feeling on that part kasunod ng pag-agos ng dugo.

Hindi na niya alam kung may lalala pa ba sa lagay niya, she felt so numbed all over head body. Hindi na din niya alintana ang pag-tangis ng mga kasamahan, her mind was focused on her situation right now as she cried and.

Samut'saring senaryo ang pumasok sa isip niya.
What if she didn't accept this medical mission? What if she listened to her Lolo? May mag-babagi kaya...

No... Walang mag-babago. Magiging sunod-sunod na naman siya habang hinihintay ang magiging kapalaran niya hangang sa maiksal siya sa tanong hindi naman niya gusto... At least dito madami siyang nakilala, madami siyang karanasan na dadalhin niya hangang sa kahit saan..
At least dito she has a choice kahit pandalian lang...
At least dito natutunan niyang umibig...sa unang pagkakataon Walang kahit na sino ang pipigil at mag-babawal sa kaniya..