The Loser Club Series 2: Mandy Suarez

CHAPTER TWENTY-ONE

HER EYES WAS settled outside the window of the airplane. Gaano na ba katagal mula ng lumipad ang eroplanong sinasakyan nila paalis sa Colombia? Limang oras? Anim? O pito? Hindi niya maalala.

Huminga siya ng malalim tsaka marahang pumikit. Masakit ang ulo niya kakaiyak, ramdam niya ang paninikip ng dibdib niya, para itong pinipiga. Lumunok siya tsaka kinapa ang dibdib kung nasaan ang tumitibok ang puso niya.
She bit her lips para pigilan ang gumawa ng ingay, kasabay nito ang  pag-init ang sulpk ng mata niya.

You can't just cry and cry Madeline! Walang magagawa yang pag-iyak mo dahil kahit anong gawin mo hindi mo maibabalik ang oras, hindi mo na makikita pang muli si Iván!

Mas diniinan pa niya ang pagkaka-pikit ng mata ngunit hindi yun naging sapat para pigilan ang pag-daloy ng luha sa pisngi niya.

Mabilis siyang tumayo para pumunta sa cr ng banyo, pero napahawak siya sa upuan ng umikot ang paningin tiya kasabay ng pag-daloy ng kirot sa ulo niya.

"Dra. Bakit bigla-bigla kang tumatayo? Ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Claire na naka-alalay na sa kaniya.

Iniwas lang niya ang tingin niya, dahil ng mga oras na iyon ay sa kaniya nakatuon ang tingin ng mga tao doon.

"M-Magc-cr lang ako.." mahina niyang turan, tsaka nilagpasan si Claire na kita ang pag-aalala sa kaniya.

They're are on a Private Plane pauwi ng Pilipinas. Silang mga Pilipinong volunteer lamang ang naroon sa loob ng eroplano. Pag-aari daw ng isang bilyonaryo ang eroplanong nag-sundo sa kanila. Iyon nalaman nirinig niya bago makatulog dahil sa pagod at kakaiyak.

Sumandal sa likod ng pinto ng cr ng eroplano si Mandy tsaka dahan-dahan duma-us-us paupo sa sahig. Nasabuntan niya ang kaniyang buhok ng muling kumirot ang ulo niya, then she started crying.
She cried and cried huminga siya ng malalim ng maramdaman ang paninikip ng dibdib niya.

It hurt so much...
"Please stop pounding so much..." Bulong niya tsaka pinagta-tampal Ang pobreng dibdib niya.
"Tumigil ka na!" Lalo pa niyang nilakasan ang pag-tampal sa kaniyang dibdib tsaka umiyak ng umiyak.
Walang laman ang isipan niya kundi si Iván, ang boses nito ang mukha nito ang bawat haplos nito... Paulit-ulit na bumabalik sa kaniyang isipan ang imahe ni Iván.
Ilang minuto ang itinagal niya sa loob ng cr, pag-katapos umiyak ng umiyak at ng tila wala na siyang luha pang mailalabas ay pinag-masdan niya ang kaniyang mukha.

Lubog na lubog ang mata niya kakaiyak, her face looks as white as ghost. Gulo-gulo ang kaniyang buhok.
Ngumiti siya ng mapait tsaka, binuksan ang gripo at naghilamos.
Nag-aalalang mukha ang nina Dra. Hilario at Claire ang bumungad sa kaniya pag-labas niya ng cr.
Mapait siyang ngumiti tsaka yumukong bumalik sa kaniyang upuan. Then she closed her eyes, maya-maya pa ay lumapit ang stewardess para ibigay ang kanilang pagkain.

"Good evening Ma'am? Would you like a drink? We have tea and coffee, which would you like to prefer?" Tanong nito.

"J-Just water." Maikli niyang sagot.

"Okay Ma'am, anything else?"

Iniling na lamang niya ang ulo habang naka-pikit pa din. Pag-katapos ay inilapag nito sa kaniya ang pagkain. It was just a piece of chicken and ham sandwich, salad a brownies at isang pirasong saging. Kasama din dun ang apple juice at ang bottle ng tubig na ni-request niya.
Tiningnan niya ang mga nakahatag na pagkain sa harap niya.
Gutom siya pero pakiramdam niya kapag kinain niya ang mga iyon ay maiduwal lang niya.
She pick up the banana at tanging iyon lang ang kinain tsaka ang tubig.
Pag-katapos ay muli niyang pinikit ang mga mata.
Nakatulog siya dahil pag-gising niya ay wala na ang pagkain sa harap niya.

Binuksan niya ang takip ng bintana at nasilip niyang umaga, Maya pa ina-anounce na malapit ng lumapag ang eroplanong kanilang sinasakyan.

Lumapag ang eroplano sa pribadong landing ng NAIA, dun din ay sumalubong sila ng dalawang piloto ng private airplane kasama ang aoat na crew.