Το έπος του βασιλείου Στάρλαντ

κεφάλαιο 4

Πολύς λαός είχε μαζευτεί στην κηδεία του βασιλιά Ερρίκου. 

Ο γιος του είχε βάλει ένα προσωπείο ψυχραιμίας, όλοι θεώρησαν ότι ήταν ουδέτερος για τον θάνατο του πατέρα του. Πού να ήξεραν ότι ο 22χρονος Μάξιμους μέσα του καιγόταν! Τον είχε καταβάλλει η θλίψη και η απελπισία, αλλά δεν θα λύγιζε. 

Όταν η τελετή τελείωσε, επέστρεψε στο παλάτι, γύρισε στο δωμάτιο του και βγήκε στο μπαλκόνι. Χάζεψε την θέα! Όλη η Στάρλαντ φαινόταν! Το βασίλειο του! Ένα βασίλειο, όπου είχε βάλει στόχο να προστατέψει με κάθε κόστος. Κι σε αντίθεση με τον πατέρα του, ως προτεραιότητα του θα έβαζε να βοηθήσει τους φτωχούς. 

Ήθελε ο λαός να τον αγαπήσει και θα το κατάφερνε μόνο αν έφερνε με την εξουσία του, δικαιοσύνη και ισότητα στον τόπο του. Αυτό ήταν το όραμα του!

****

Η Μέριλιν άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της. Βρισκόταν μαζί με τον Άντριους. 

Όταν οι γονείς της, είδαν τον νεαρό ξαφνιάστηκαν. 

«Μέριλιν μου, ποιο είναι το παλικάρι;» ρώτησε η μητέρα της. 

«Ένας καινούριος φίλος. Μου έδωσε αυτά εδώ και εγώ του πρότεινα για να το ευχαριστήσω να γευματίσει μαζί μας» είπε η κοπέλα και έδωσε στην μητέρα της το πουγκί με τα νομίσματα. 

Έλειπαν δύο, είχε αγοράσει κρέας, ψωμί και τυρί σε μεγάλη ποσότητα. 

«Γιατί έκανες αυτό το καλό;» ρώτησε καχύποπτα ο πατέρας της Μέριλιν. 

Ο Άντριους χαμογέλασε καλοσυνάτα. 

«Δεν έχω δόλιους σκοπούς. Απλώς και η δική μου ζωή δεν είναι εύκολη και κατανοώ όσα βιώνετε. Ήθελα να βοηθήσω» 

«Ευχαριστούμε τότε» αποκρίθηκε ο πατέρας της κοπέλας και οι μύες του χαλάρωσαν. 

«Κάτσε» του είπε η μητέρα της Μέριλιν και του έδειξε το τραπέζι. 

Τα δύο παιδιά έκατσαν στις καρέκλες γύρω από το τραπέζι. 

«Σουζάνα σέρβιρε μας σε παρακαλώ» είπε ο πατέρας της Μέριλιν στην γυναίκα του. 

«Ναι, Φρίξο μου» είπε η Σουζάνα και τους σέρβιρε. 

Έπειτα έκατσε και η ίδια να φάει μαζί τους.

«Πόσο χρονών είσαι νεαρέ μου;» ρώτησε ο Φρίξος τον Άντριους «Και ποιο είναι το όνομα σου;» 

«Είμαι στα 20 και ονομάζομαι Άντριους» 

«Όμορφα! Και πώς γνωριστήκατε με την κόρη μας;» 

Η Μέριλιν έβγαλε ένα αμήχανο γελάκι. 

«Ήταν μια περίεργη γνωριμία πατέρα, αλλά δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες» είπε εν τέλει. 

«Μάλιστα!» αποκρίθηκε ο Φρίξος. 

Και συνέχισαν όλοι να τρώνε! 

****

Που και που ο Άντριους με την Μέριλιν συναντιόντουσαν και είχε αναπτυχθεί μια τρυφερή φιλία μεταξύ τους. Τους ένωναν οι κακουχίες που είχαν περάσει. Αλλά εκτός αυτού απολάμβανε ο ένας την παρέα του άλλου. 

Όμως σύντομα τα νομίσματα που είχε δώσει ο Άντριους στο κορίτσι, σπαταλήθηκαν και η Μέριλιν και η οικογένεια της, δεν δέχτηκαν ξανά χρήματα από τον Άντριους. 

«Μέριλιν, έχω να σου προτείνω κάτι. Τι θα έλεγες να εξασφάλιζες φαγητό για τουλάχιστον δύο χρόνια;» την ρώτησε μια ημέρα. 

«Πώς θα γίνει αυτό;» τον ρώτησε με απορία η κοπέλα. 

«Θα κλέψουμε το κάστρο» της απάντησε ο Άντριους λες και της έλεγε κάτι το αυτονόητο, αλλά η Μέριλιν έμεινε άφωνη να τον κοιτάζει.