KARA

Zor Karar

Satır arası yorumlarını yapmayı unutmayın!
Umarım beğenirsiniz.

🍀

1 Ay Sonra:

Defne bacak bacak üstüne atarak oturduğu yere iyice yerleşti. Saat gece yarısına gelmiş, evdeki herkes uyumuştu. Genç kadın ise bahçede oturmuş kahvesini yudumluyordu düşünceler eşliğinde.

Son 1,5 ayı düşündü. Her türlü olay gelmişti başlarına. Geri dönüş, düğün, ölüm...

Şerna'yı getirdi aklına. O hâlâ ilk günkü gibiydi. Alışamamıştı olanlara, şoku üstünden atamıyordu. İplikçi konağında kalıyordu fakat odasından adım atmıyordu. Görüştüğü tek kişiyse Defne'ydi. Genç kadını düşüncelerinden ayıran ses telefonuydu. Berfin'i Hanım arıyordu.

"Hayırdır inşallah bu saatte."

Elindeki kahveyi masaya bırakıp telefonu açtı daha fazla gecikmeden.

"Efendim Berfin teyze, bir sorun mu var?"

Berfin telaşlı bir sesle cevapladı genç kızı.

"Şerna yanında mı Defne?"

Defne kaşlarını çatıp oturduğu yerde doğruldu endişeyle.

"Evde değil mi?"

"Değil, sabah çıktı evden. Çalışanlar çöpte gebelik testi bulmuş, pozitif. Bir şey yapmasından korkuyoruz."

"Hayır Berfin teyze, o öyle bir şey yapmaz. Ben kapatıyorum telefonu şimdi. Ona ulaşınca haber veririm size."

"Tamam kızım"

Defne aceleyle telefonu kapatıp arabasına doğru ilerledi ve zaman kaybetmeden yola koyuldu.

Nereye gittiğini az çok tahmin ediyordu ama yine de emin olmak için arkadaşını aradı. Fakat onu karşılayan ses telefonunun kapalı olduğunun habercisiydi.

Yaklaşık yarım saatlik yol sonrası kayalıklara geldi. Gördüğü manzara karşısında kalp atışı hızlanmıştı. Şerna ellerini açmış kayalıklara doğru ilerliyordu. Defne hemen arabadan inip arkadaşına doğru koştu.

"ŞERNA!"

Gelen tiz çığlık genç kızı olduğu yere mühürlemişti. Yavaş bir şekilde arkasına döndü. Yeşil gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu.

"Rinde?"

Defne tam adım atacaktı ki Şerna eliyle durmasını işaret etti.

"Gelme Rinde, gelme."

"Şerna Allah aşkına yapma böyle. Kendine acımıyorsan karnındaki çocuğa acı."

Genç kadın akan gözyaşlarını elinin tersiyle sildi ve kafasını sağa sola salladı.

"Yapamam Defne, yapamam. Kendime ve ona bu denli bir acıyı yaşatamam. Babasız büyütemem."

Defne de aynı şekilde ağlamaya başlamıştı.

"Güzel arkadaşım, Şerna'm. Yapma. O sana Civan'ın emaneti. Emanetine böyle mi sahip çıkacaksın?"

Şerna arkasına dönüp kayalığa doğru birkaç adım daha attı.

"DUR!"

"Evlenemem..." dedi çaresiz bir ses tonuyla. Defne ne olduğunu anlamaya çalışırken devam etti.

"Ömer'le evlenemem."

"Sen neyden bahsediyorsun Şerna? Ne evliliği, ne Ömer'i?"

Şerna burnunu çekip Defne'ye geri döndü.