Blackout: Pokolenie Wampirów

Problematyczny prorok.

Rankiem, po przetarciu oczu, do jej głowy napłynęło wspomnienie snu minionej nocy. Ten dzień miał być dobrym dniem, aż do tej chwili.

Można było pomyśleć, zwykły obraz w głowie wynikający z zaistnienia poprzedniego pocałunku.. Ale to wcale nie był zwyczajny sen. W tym świecie żaden z nich nie był.

Wampiry nie śniły co noc, co tydzień czy nawet raz w na rok. Była to rzadkość, a większość osób mogła tylko o tym pomarzyć. Hunter w swoim życiu miała tylko jeden sen i to za dziecka.

Proroczy sen.

Jaki by nie był, ona nie wierzyła w ich moc. Będąc młodszą, przyśniło się jej, że jedno imperium zwane Hostycją, rozpadło się na dwie oddzielne części. To było absurdalne, bo przecież imperia rozleciały się zanim jeszcze w ogóle była w planach, a to był wystarczający powód, by nie przejęła się dzisiejszym prorokiem.

Z resztą, on także był tym z niemożliwych i nie zadawała sobie zbędnych pytań. W zamian tego pozbyła się myśli krążących w podświadomości, po czym rzuciła okiem w stronę okna by z zawiedzeniem zdać sobie sprawę, że Rosalie nie odpisała na wysłaną wczorajszego wieczoru notkę. Bez zawahania postanowiła wysłać kolejną z nadzieją, że ta przyniesie zamierzony skutek.

Czekając na odpowiedź zwrotną, poważnie zaczęła rozmyślać nad swoim zachowaniem, co krążyło w jej pytaniach od wczorajszej "rozmowy" z Jacobem, jeśli można było to tak w ogóle nazwać.

Jeśli podobieństwo do niego naprawdę wynosiło tak wiele, to pożałowała, że się urodziła.

Niby nie był lubiany w Hostencji, zaś do niej.. niby nastawienie było dość neutralne.

Zapewne z powodu łatki córki króla. I zapewne nigdy by się tym nie przejęła, ale teraz zaczęło jej to wadzić. Nikt nigdy nie powiedział wprost, że toksyczność lała się z niej ciurkiem. Po pierwsze, nikt nigdy się nie odważył, a po drugie każdy wiedział, że to nic by nie dało i tylko po ciuchu liczyli na wydoroślenie Hunter.

Ten moment powoli nadchodził, a ona nie była pewna czy jest gotowa na wdrożenie w zmianę całej siebie. Może jej chciała. Próbowała jak najbardziej wpuścić ją w umysł, jednak.. czy końcowo byłoby warto? Przecież brakowało jej tylko kilku kroków do szczytu własnego sukcesu. Tak niewiele a zarazem, cóż, każdy wiedział jak wyglądała droga na samą górę. Podobnie do wędrówki na Mount Everest.

Sprzeczny namysł i dodatek strachu względem ignoranckiej postawy Festycjanki powoli zaczynały ją dobijać. Na szczęście.. już po chwili tylko bijące myśli. Dostała odpowiedź. Zgodną odpowiedź.

W taki oto sposób, wczesnym wieczorem Hunter cierpliwie czekała na przybycie Rosalie tam, gdzie zawsze. No, może niedokładnie. Musiała wejść na skały, czyli w miejsce gdzie znajdował się spadek. Forest także była zmuszona wejść na górę pomimo natychmiastowej chęci powrotu do domu.

Zrozumiała wszystko, gdy tylko zobaczyła.

— Jesteś z siebie dumna, Valentino? — energicznie do niej podeszła. Na ustach miała przygłupi uśmiech, a oczy zalane były zażenowaniem. — Co miałaś na celu blokując wejście do skał? A może raczej wyjście? Chciałaś mnie zabić do cholery? — niemal krzyczała w zdziwioną twarz starszej.

— Co ty mówisz? — niezrozumiale zmarszczyła czoło. Nie pojmowała oskarżenia w jej stronę. Nic nie zrobiła.

— Doskonale wiesz, co mówię — przygryzła środek wargi patrząc w bordowe tęczówki z zawiedzeniem, złością i podejrzeniem.

— Nie, nie wiem — odparła równie pewnie. Wraz z jej słowami młodsza uniosła brwi, po czym wyciągnęła list z kieszeni czarnej bluzy. Wzięła go na wszelki wypadek. Na taki wypadek.