Ty czy ty...

8

Nawet nie zauważyłam, kiedy z tej wolnej godziny zrobiło się 5 minut, szybko zbiegałam na dwór, trzaskając za sobą drzwiami, pobiegałam do Petera.. zapukałam. Otworzył mi drzwi z zażenowaną miną, jakby wcale tego nie chciał a przecież mnie zaprosił, przytuliłam się do niego na powitanie a on mnie odepchnął.
Z każdym się tak witasz? Odparł.
Nie..- powiedziałam smutna.
Po jego odepchnięciu poczułam się źle, nagle moje serce mnie kuło, nie mogłam wytrzymać z bólu, poczułam się jak najgorsza osoba. Poszłam do pokoju Petera, gdzie on już na mnie czekał.. usiadłam na łóżku i czekałam, aż coś powie. Długo czekać nie musiałam bo nakrzyczał na mnie wyzywając mnie od głupiej lafiryndy, która się puszcza. Łzy wpłynęły mi do oczu, nie byłam w stanie nic powiedzieć.
I co już nie jesteś taka wyszczekana? Płacz nic ci nie da dziwko.- powiedział unosząc się.
Wstałam i wyszłam z jego pokoju, mówiąc że to koniec. Zapłakana wyszłam z jego domu i udałam się prosto do mojego, po wejściu zobaczyłam, że mój brat jest w kuchni, nie chciałam wejść tam zapłakana, więc pobiegałam do łazienki i ogarnęłam się, zmywając cały makijaż, który rozmazał się przez tego idiote. Jak mógł mnie tak zwyzywać.. ja nic przecież nie zrobiłam, to nie ja go przytuliłam. Nagle z mojego słodkiego chłopca wydobyła się bestia, wyszłam z łazienki i już wchodziłam po schodach, lecz usłyszałam głos brata.
Jadałaś śniadanie- krzyczał.
Tak już dawno- odkrzyczałam mu to.
I pobiegałam na górę.
Położyłam się na łóżku, myśląc o tym jak mógł mnie tak zwyzywać.. zablokowałam jego numer i wszystkie media społecznościowe, aby nie miał jak się ze mną skontaktować, nie chce już mieć z nim kontaktu.. mimo, że nadal jest częścią mojego życia. Przez następne dni unikałam go, jego widoku, jego głosu. Aż nagle nadszedł dzień, w którym spotkaliśmy się w sklepie, spojrzałam na niego pustym wzrokiem, gdy tylko mnie zauważył zbliżył się do mnie, odsunęłam się idąc w stronę wyjścia ze sklepu. Nie jestem gotowa na żadne spotkania z nim, za bardzo mnie zranił..