Fallen Angel

4

4
______

Dean

NAKATINGIN lang ako sa malawak na bintana ng opisina ko. Mula rito, tanaw ko ang kabuoang lungsod ng Davao. The view is both enticing and slightly off-putting lalo na pag pagabi na. Pero wala akong makitang kaaya-aya ngayon dahil sa mood ko. Lalo na at nasisira ng bawat minutong pag hihintay ko sa private assistant na in-insist ni Kai na kunin ko.

Padarag nitong isinara ang kurtina saka umupo sa kanyang upuan. Tinitigan niya ang screen ng phone niya at doon kitang-kita niya kung anong oras na. Agad nitong dinaial ang numero ni Kai.

"Remind me to fire that private assistant of mine pag tungtong na pag tungtong pa lang niya rito sa hotel ko." singhal ko kay Kai sa kabilang linya at saka ito pinatayan at inihagis na lang ang cellphone sa lamesa. Pinag salikop ko ang aking mga kamay saka tinukod sa ulo ko.

I hate to be like this. Yes. I have anger issues, trust issues at kung anu pang puwede mong idikit sa word na issue. That's me, Travis Dean. I learned to seclude myself from trusting simula ng...

Damn! That Monique Santibanez is due to arrive at least thirty minutes ago. I don't know her. Ni hindi ko nakita man lang ang CV niya at kung gaano na siya ka-experienced sa pagiging assistant. Kung hindi lang siya rekomenda ni Kai, I wouldn't drop even a glance on her. Lalo na at babae siya.

There were no place for soft, weak, and fragile women in my life.

Not now.

Pero bukod sa pinsan ko si Kai, siya rin ang unang taong naniwalang kaya ko pang iayos ang buhay ko. He tried to maintain a friendship with me since that fucking wedding and while I hadn't done much to reciprocate, kahit sa simpleng pabor na ito. I know that the gesture is very much appreciated.

Still, the idea of bringing a woman into his Hotel and keeping her here. Oo kahapon, kinonsidera ko – because it had seemed that it might work. Pero ngayon, I was less certain. Sing bilis ng mga sasakyan sa kalye ang bilis ng pagbabago ng mood ko. Kung ngayon gusto kong suutin ang itim na sapatos, mamaya gusto ko na ng brown. At kahit na ang PAGASA o ang NASA ay mahihirapang tukuyin kung ano ang tumatakbo sa utak ko. Puwera na lang ngayon dahil ikaw, na nagbabasa ngayon ay alam na kung ano ang iniisip ko.

Ms. Santibanez would learn very quickly what it is to work with a dela Vega. He did not bend for a convention. He forced others to bend for him. He had to lay some boundaries between them.

And because I am a dela Vega. A dela Vega who were skinned down to nothing. Isang simpleng lalaki na nangarap ng isang perpektong buhay kasama ng kanyang pinangarap na babae. A man at his simplest and at his darkest. At ngayon, isang dela Vega na manhid sa sakit at madilim ang tinatahak na daan. I am ruthless, I have no conscience dahil tinanggal na nila sa akin iyon.

Isang malakas na katok sa pintuan ang narinig ko and I knew that it had to be her. I value my privacy at kasabay ng paguutos ko sa receptionist na walang aakyat sa opisina ko maliban na lang sa taong hinihintay ko.

"Come in," I said, putting my hands on the desk at dumungaw sa akin ang isang petite at balingkinitang babae. Kumunot ang noo ko habang pinagmamasdan ko siya.

She wore a plain peach lacey dress na humangga lang sa kanyang mga binti. I can see how shapely her legs are at mas lalo akong napatitig ng mapadako ang mga mata ko sa black ankle boots niya. She seems like a teenager. Sigurado ba si Kai na bumuboto na ito?

"You're late," tumaas ang kilay ko na sabi though my thought was still on to her fucking boots. May kakaibang dating sa akin ang porma niya na hindi ko maipaliwanag.