"Tam olarak tanışmamıştık. Ben Yazel. Yazel Akyol. Yukarıdaki mezarın sahibi. Aynı zamanda büyük bir merakla beklediğin kadın."
Ben, o adımı bu cümlelerimle atmıştım ve uzun, belki de upuzun yolculuğumu başlatmıştım.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
6. Bölüm
Odada hepimiz ayrı noktalarda bekliyorduk. Ben oturmak yerine sırtımı duvara dayayıp ayakta durmayı tercih etmiştim.
Belli bir süre herkes sessiz kaldı. Bu durum zaten başlı başına rahatsız ediciyken bir de karşılıklı nefret duyduğum insanlarla aynı yerde durmam benim için apayrı bir durumdu.
Ben de bundan sıkıldığım için yavaşça Okyanus'un yanına yaklaştım ve kulağına fısıldadım.
"Eve gidelim," dedim diğerlerine de bir göz atarak. Benan ve Murat kendi aralarında konuşuyorlardı.
"Biraz daha burada kalmalıyız. Adamlarım etrafın güvenli olduğundan emin olduklarında haber verecekler."
"Adamlarımız," diyerek düzelttim gülümseyerek.
"Evet, adamlarımız," dedi Okyanus.
"Alışacaksın alışacaksın," diyerek sandalyelerden birine oturdum. Başımı Benan'ın oturduğu yere çevirdiğimde onun da bana baktığını gördüm. "Bir şey mi söyleyecektin?"
"Tam da senin geldiğin dönemde ortalığın bu kadar karışması normal mi?"
"Bilmem, belki de hazır ben gelmişken yöneticiyi devirmeye çalışıyorlardır," dedim umursamaz bir tavırla.
"Yöneticiyi devirmek istediklerini nereden çıkarttın?"
"Yalnızca tahmin. Amaçları başka ne olabilir ki?"
"Buraya yeni gelen birisi için tahminlerine fazla güvenmiyor musun?" Bu sorularından bıkmaya başlamıştım.
"Şüphelendiğin ne varsa açık açık konuş Benan. Alttan alttan sorduğun sorularla beni sıkıştıramazsın."
Bu çıkışıma karşılık sessiz kaldı. Büyük ihtimalle Okyanus'tan çekindiği içindi. Bana doğrudan saldıramamasının nedeni de buydu.
Ben de bunu kullanarak yapacaklarımı şimdiden planlamaya başlamıştım. Buraya geldiğim ilk gün ki davranışlarını unutmamıştım.
Biraz zaman geçtikten sonra oflayarak kapıya yöneldim. Kulbuna uzandığım an Okyanus elimi tuttu.
"Nereye gidiyorsun?"
"Adamlarımızın geleceği yok. O yüzden ben gidiyorum."
"Biraz daha bekle. Ararlar birazdan."
Okyanus da en az benim kadar inatçı olduğu için sessiz kalarak yeniden eski yerime geçtim.
