"Tam olarak tanışmamıştık. Ben Yazel. Yazel Akyol. Yukarıdaki mezarın sahibi. Aynı zamanda büyük bir merakla beklediğin kadın."
Ben, o adımı bu cümlelerimle atmıştım ve uzun, belki de upuzun yolculuğumu başlatmıştım.
...
Dünyada görmeyi istediğiniz değişimin kendisi olunuz.
Mahatma Gandhi
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. Bölüm
Rahatsız bir şekilde uyandığımda yatağımda olmadığımı fark etmek çok acıydı. Gözlerim, ağlayarak uyuyakaldığım için feci bir şekilde sızlıyordu. Şiştiğini hissedebiliyordum.
Bir süre yattığım yerden tavanı izledim ve mezarın açılışını tekrar tekrar gözümün önüne getirdim. Alt tarafı bir taşla uğraşmıştım ve olaylar nereye gelmişti. Ama her şey benim tercihimdi.
Gergin bir şekilde yatakta doğruldum ve odada herhangi bir değişiklik var mı diye kontrol ettim. Bugünün nasıl geçeceği hakkında bir fikrim yoktu. Tek istediğim onların bir an önce dürüst olduğumu anlamaları ve beni evime göndermeleriydi.
Ben yatakta öylece otururken kapı aniden açıldı. İrkilerek bakışlarımı kapıya yönelttiğimde gelen kişinin dün gelen kadının yanındaki adamdı. Elinde, içinde çeşitli kahvaltılıkların olduğu bir tepsi vardı. Tepsiyi bir şey söylemeden yanıma bıraktı.
"Yemeyeceğim." Getirdikleri hiçbir şeyi yememekte kararlıydım. Belki onları bu şekilde yıldırabilirdim.
"Keyfin bilir," diyerek odadan çıktı ama tepsiyi beraberinde götürmedi. Tepsiye hiç bakmadan ayaklandım ve odanın içinde volta atmaya başladım. Başka yapacak bir şeyim yoktu çünkü. Biraz daha dolandıktan sonra tekrar yatağıma döndüm.
Bir süre sonra kapı tekrardan açıldı. Bu sefer gelen okyanus gözlü adamdı. Biraz sinirli duruyordu ama bu siniri bana mıydı emin olamamıştım. Yanıma yaklaşınca ben de ayağa kalktım. Benden elbette ki uzundu.
"Yemeğini yememişsin."
"Gördüğün gibi," dedim omuz silkerek.
"Neden?"
"Eve gidene kadar hiçbir şey yemeyeceğim."
"Açlıktan ölsen bile mi?"
"Açlıktan ölsem bile."
"O raddeye gelmeden bizi ikna edersen evine dönebilirsin."
"Sizi nasıl ikna edeceğim?"
"Bilmem. Orasını da sen bul." Verdiği cevap karşısında derin bir nefes aldım. Bir nebze de olsa iyi hissetmeme neden olacak tavırlar sergilemiyorlardı.
"Sizi ikna edebilmem için kanıtlara ihtiyacım var," diye sesli bir şekilde düşündüm. O da kafasını aşağı yukarı sallayarak bu düşüncemi onayladı. "Ama sizin de aksini düşünmeniz için kanıtlara ihtiyacınız var."
