(Love and War Serisinin 2. Kitabı)
Kuni, kader bu sefer yüzümüze güldü. Bize 2. bir şans verdi.
Sevgilim...
Sana söz veriyorum bu sefer o acı dolu hayatı yaşamana izin vermeyeceğim. Seni, yuvamı koruyacağım.
Çiftler: KazuScara, XiaoVen, ZhongChi, E...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
─── ⋆⋅☆⋅⋆ ── 🌄🍁☂️🌌 ── ⋆⋅☆⋅⋆ ───
Yazarın Anlatımıyla
Hayat süprizler ile doludur. Ne zaman ne olacağını asla bilemezsiniz. Yeni uyandığınız günün size ne getireceğini asla bilemezsiniz. Geleceğe ait hiç birşeyi bilemezsiniz. Hiç düşünmediğiniz, umut etmediğiniz birşey bir anda gerçeklerşebilir ya da tam tersi. Gerçekleşeceğinden emin olduğunuz bir olay asla gerçekleşmeyebilir. Bu hayatın bize oynadığı küçük oyunlardan biri sadece. Hayat bizimle gerçekten eğlenmeyi seviyor, değil mi?
Küçülmüş yeşil irisler karşısında gördüğü beyaz saçlı oğlana kitlenmişti. Beklemiyordu. Onun tekrar geri döneceğini beklemiyordu. Haftalar önce onu bulma umudunu kaybetmişti aslında. Öldüğüne, intihar ettiğine inanmıştı çünkü.
"Kazuha..."
Beyaz saçlı çocuk kapıya bakmıyordu. Yere bakıyordu. Bakışlarını onlardan kaçırıyordu. Onlar ile göz teması kurmaktan korkuyordu. Onların sinirli ve kırılmış hallerini görmek istemiyordu ama bu onun cezasıydı. Hiç birşey demeden çekip giden oydu. Aniden ortadan kaybolan oydu. Bunun cezasını çekmek zorundaydı.
Diğerleri de o adı duyması ile birlikte kapının önüne gelmişti. Hepsi şaskınlık dolu bir ifadeyle karşılarında ki çocuğa kitlenmişlerdi. O kadar fazla kitlenmişlerdi ki yanında ki çivit mavisi saçları fark etmemişlerdi bile.
Uzun bir sessizlik oldu. Olması gerekenden daha uzun süren bir sessizlik. Beyaz saçlı çocuk hiç bir tepki vermiyordu. Kırmızı gözlerini sürekli karşısında ki dörtlüden kaçırıyordu. Yine de gözleri arada o tarafa kayıyordu ama gözleri oraya kaydıkça da pişman oluyordu. Hepsinin bakışlarında kızgınlık ve şaskınlık vardı. O kadar derin bakıyorlardı ki beyaz saçlı çocuk o bakışlar arasında ezildiğini hissetti ama onu daha çok ezen, daha çok kıran başka bir çift göz vardı. Diğer gözlerin aksine turkuaz gözlerde ne kızgınlık vardı ne şaşkınlık, sadece hayal kırıklığı vardı.
Turkuaz gözlerin sahibi olan beden tirtir titriyordu. Eli kasılırmışçaşına hareket ediyordu. Bedeninde ki tüm kaslar kasılıyordu. Turkuaz gözleri dolmaya başlamıştı. Karşısında gördüğü manzaraya inanmak istemiyordu. Onun burda olduğuna inanmak istemiyordu ama burdaydı işte. Aylarca haber alamadığı en yakın arkadaşı karşısındaydı.
Ona sinirliydi, çok sinirliydi. Ona neden tekrar en yakın arkadaşını kaybetme acısını ona yasatmıştı? Neden bunu yapmıştı. Oysa ki biliyordu. Tekrar bir arkadaşını kaybederse nasıl yıkılacağını biliyordu. Buna rağmen neden yapmıştı? Neden gitmişti? En önemlisi... Neden haber vermemişti?
"1 AYDIR NERDESİN SEN?"
Diğerleri daha üstünde ki şaşkınlığı doğru düzgün atamamışken onların aksine şaskınlığını çoktan üzerinden atmış, hatta sinirden gözü dönmüş biri vardı. Siyah yeşil rengi karışımı saçlara sahip çocuk en önde duran borda saçlı çocuğu iterek hızlıca öne atıldı. Kehribar gözleri sinirine ayna oluyordu. O kadar sinirliydi ki alnında ki damarlar belirginleşmişti. Bedenine yayılan adrenalinden dolayı kalbi hızlanmıştı. Eli ayağı boşalmış gibiydi adeta.
