That Sunset of December

CHAPTER 3: The Place Where It Started

[ C H A P T E R 3 ]

A Y E S S A

Kanina pa ako hindi mapakali simula noong lumabas kami nang airport hanggang sa makasakay na kami sa van na naghihintay sa amin sa labas. Nakasakay pa rin kami sa van ngayon na binabaybay ang kalsada patungo sa probinsya nila mama. Honestly speaking, I'm not excited. Mas nanaig ang kaba at takot sa aking sistema ngayon dahil sa iisang rason.

I'm afraid to see familiar faces later. I'm afraid to meet an old friends. Kasi hindi ko alam kung paano ko sila pakikitunguhan. Hindi ko alam kung papaano ko sila pakikisamahan na hindi ako makaramdam ng galit sa aking puso.

I do have a lot of reasons why I don't want to go back here. Halos lahat ng taong naging parte ng buhay ko noon ay ayaw kong makita ngayon, at natatakot akong makita sila ulit.

"Wala moy hapiton, dong Dutsie?"

(Wala ba kayong dadaanan, dong Dutsie?)

Rinig kong tanong nang driver namin na katabi lang ni kuya sa harapan. Kanina nang papalabas kami ay nag mano ako sa kanya, since I remember he's one of lola's nephews, though I didn't remember his name.

"Wala naman po, tito Marcial."

Dahil nasa harapan lang ang tingin ko ay agad kong nakita si Dutsie na sumilip mula sa kinauupuan nito.

"Gutom ka na ba?"

Umiling ako bilang sagot. "Sa bahay nila lola na lang ako kakain," segunda ko.

He nodded his head and he talked to tito Marcial. Hindi na ako nakinig pa at sinuot ang headphone ko. Nakikinig lang ako ng music habang hinihintay ang oras na huminto ang van na sinasakyan namin. Nakatanaw lang din ako sa labas trying to familiarize the way going to our destination.

It feels nostalgic watching the scenes outside. Noon kapag pumupunta kami sa City at dumaan sa TCH ay palagi kong binubuksan ang bintana ng kotse just to touch the clouds and feel the cold breeze.

I do have a lot of memories in this zigzag way. One of those are the last memory I had. Sa tingin ko iyon ang ayaw kong maalala kasi it was a bittersweet one. I heaved a deep sigh and decided to close my eyes and kick those uncomfortable memories that has been banging in my head ever since I got inside the van.

Hindi ko na namalayan ang oras dahil nakatulog ako sa biyahe. Ginising na lang ako ni Dutsie nang huminto na ang van. The moment I realized that we are already in our destination, fear and anxiety kicked in. Nanginginig ang aking mga kamay habang nakahawak sa backpack kong nakasabit sa magkabilang balikat ko.

Pagkalabas ko sa van diretso lang ang aking tingin. Hindi ako lumingon sa paligid dahil sa kaba. Dahan-dahan lang din ang ginawa kong paglalakad habang nakatuon ang mga mata sa gate na kulay pula.

"Tara na," mahinang tugon sa akin ni Dutsie. Tinignan ko lang siya na ngayon ay malawak ang ngiti. "Wala namang bisita sa loob aside from our aunts and lola Grace."

What Dutsie said made my heart beat became normal. Unti-unti na rin nawawala ang kaba at takot na kanina ko pa naramdaman. So I smiled and nod my head. Sumunod na rin ako sa kanya papasok sa gate. Alam ko na mahilig si lola sa mga halaman dahil minsan ko na siyang tinulungan sa pagtatanim at pag-aalaga sa mga ito. Kaya hindi na ako nagtaka pa nang pagpasok namin sa gate ay mga naglalakihang mga dahon ang unang sumalubong sa aking mga mata.