That Sunset of December

Chapter 8: CTU -TC

[ C H A P T E R  8]

A Y E S S A

Today is my first day in CTU-TC at sobrang kinakabahan ako dahil wala akong kakilala kahit isa sa section ko. Dahil second semester ngayon ay ako lang din ang bago which made me even feel pressured dahil magkakilala na silang lahat.

Kanina nang pumasok ako ay nakita ko talaga ang question mark sa mga mata nilang lahat and no one dared to ask me. Sanay naman na akong mag-isa pero nasa ibang environment kasi ako kaya ramdam na ramdam ko talaga ang pressure.

Dumating na ang subject teacher namin sa umaga na kaagad namang nagpakilala sa aming lahat. Bagong teacher pala ito rito at ngayong araw din ang unang araw niya sa campus.

"So since hindi ko pa kayo kilala I would like to use today's meeting as an introduction for all of you."

Sumangayon naman ang lahat at ang nauna na pumunta sa harapan ay ang nasa harapan. Dahil nakaupo ako sa pinakahulihang bahagi ay ako ang huling magpapakilala ngayong umaga. Super attentive ko nang magsimula na silang magsalita, I want to remember everyone's name dahil ayokong ma left out.

I decided kasi na hindi maging loner this sem. Ang sabi ng subject teacher namin ay ipakilala namin ang aming sarili, saan kami nakatira, ilang taon na kami, bakit namin kinuha ang kursong Civil Engineering, at ano ang unique trait na meron kami. Tapos kailangan daw in english. Ayos lang naman sa akin pero pansin ko na halos buong klase ay parang kabado.

Some of them even wrote their speech at binabasa nila ito sa harapan at may ilan din na hindi ko marinig dahil sobrang hina ng boses nila.

"Hellow everyone! Good morning!" Said by a guy na may manipis at magulong buhok. As in sobrang nipis ng buhok niya to the point na pinagtatawanan siya nang lahat. "Hilom sa hilom," he said with a smile na halatang hindi seryoso. "By the way I am Aljie Sacayan. I am 21 years old. I live in Buanoy. I choose Civil Engineering because I want to be an engineer and I have this unique but innate trait that no one in this room has," he intentionally cut his words that made everyone asking what trait is it.

"Unsa?"  (Ano?)

"Ha? Naa diay?"  (Ha? Meron pala?)

He then smiled from ear to ear.

"Cuteness overload," he grinned looking so proud to himself.

Ako naman ay natawa sa kanya. Sobrang confident kasi nito. Tumawa naman ang buong klase na parang immune na sa kahanginan niya.

Nang bumalik na ito sa seat niya ay doon ko lang napansin na siya pala ang nakaupo sa harap na seat kung saan ako nakaupo. Tatawa-tawa pa siya habang ang mga kaibigan naman niya ay napapa-iling na lang sa kanya. He even did that pogi sign tapos nag lip bite at nag half closed eyes. Mahangin nga.

"Okay next!"

Kaagad naman may sumunod at nagpakilala. Nakikinig lang ako buong introduction nila hanggang sa ako na ang susunod. Ang kaninang kaba na naramdaman ko ay mas domoble pa lalo dahil sa mga matang nakatuon sa akin.

I went in front, stand straight, and smile. "Good morning everyone! I am Ayessa Keith Armas, 21 years of age and residing in Asturias. I am a transferee from Manila and I used to study in De la Salle University with the same program. Both of my parents graduated with a bachelor's degree in Civil Engineering and for that reason, I choose this program. I always back my words with action and that alone made me unique to everyone else." I ended my speech with a warm smile and when I went back on my seat, the guy earlier suddenly faced me with.