Somebody to die for (Dutch Dramione Harry Potter)

8. we beginnen morgen!

Pov Hermelien

Hij hing boven me. Hij leunde op zijn armen zodat hij me niet zou pletten. Hij beet zacht op mijn onderlip, ik kreunde zacht.
'Je bent zo fout' fluisterde ik even later in zijn oor toen hij kusjes in mijn nek drukte.
'Ssst niet praten!' Zei hij quasi kwaad en hij lachte naar me. Ik duwde mijn lichaam omhoog tegen het zijne. Hij trok een hand weg en duwde daarmee mijn onderrug omhoog. Zodat ik genootzaakt was om mijn lichaam tegen her zijne te drukken. Gelukkig was hij sterk genoeg om op een arm te leunen.
Adrenaline gierde door mijn lijf een deed me smachten naar meer. Ik opende mijn mond en onze tongen vochten om dominantie.
Hij kneep in mijn kont en een piep ontsnapte mijn mond. Hij grinnikte.
Ik trok mijn lippen los van de zijne, 'ik haat je.' Zei ik lachend.
'Wat zei ik nou over praten?' Zei hij ook lachend.
'Alleen praten met jou is taboe.' Fluister ik.
'Hou dan verdomme je bek dicht.' Hij drukt zijn lippen op de mijne.
Ik trek me weer los en kijk hem bedenkelijk aan.
'Wat is er nu weer!?' Zegt hij lachend. En hij ploft naats me neer op bed.
'Ik bedenk me alleen net... ik.heb mezelf beloofd...om...om...als jij hier uit bed stapt dan...dan is alles weer zoals voorheen. Dit zou niet mogelijk mogen zijn.' Zeg ik.
Hij knikt alleen.
'We moeten echt stoppen.' Ik kijk hem aan.
'Ja ik weet het.' Zegt hij eerst bedroeft, 'we beginnen morgen!' Zegt hij dan lachend en hij pakt me beet. Een blije kreet ontsnapt mijn keel. Hij begint me te kietelen en ik lach me dood. Dan begint hij me weer te zoenen.
Er is iets met deze jongen. Hij doet iets met me. Hij maakt me gek. Als hij me aanraakt dan ben ik al mijn haat vergeten. Maar zodra hij me loslaat is alle haat weer terug. En weet je waarom?
Omdat op dat moment mijn hersenen weer de macht krijgen over wat mijn hart wil. Mijn hart en hoofd zijn in oorlog. Zorgen voor kortsluiting, die me alleen maar verwarder maakt. Soms kan fout goed zijn toch?
Hij kust het kuiltje onder mijn keel. Mijn sweetspot... ow nee. Een luide kreun ontsnapt mijn mond. Daar kan ik echt niet tegen. Hij lachte.
Dit kan niet! Dit mag niet! Dit was te fijn! Dit kietelde te erg!
'I Fucking hate you!' kreunde ik kwaad.
'Ik mag jou ook wel hoor!' Zei hij ontkennend. Hij drukte nog een kus in de kuil van mijn lip om me te plagen. Ik duwde tegen zijn hoofd toen hij omhoog kwam.
Hij ging naast me liggen en ik kroop tegen hem aan.
'Moet ik niet weg? Je weet wel... zodat we dit kunnen vergeten.' Zei hij twijfelend.
'We beginnen morgen weet je nog?' Fluisterde ik.
Hij stond op. Ineens uit het niets. 'Het spijt me. Maar ik kan niet weggaan morgen en doen alsof er niets gebeurt is.' Zegt hij en hij pakt zijn schoenen.
'Ga dan niet weg.' Fluisterde ik en ik ging rechtop zitten. Hopend dat hij zou blijven.
'Nee!' Zijn stem klonk kouder en gemeen. Hij pakte zijn jas en liep de deur uit. Hij smeet hem keihard dicht.
Perplex zat ik op mijn bed. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn!? Ik voelde hoe mijn verstand het overnam en alle haat kwam weer terug. Ik liet mezelf met mijn gezicht in mijn kussen vallen en schreeuwde gefrustreerd. Hoe heb ik ooit zo'n ongelofelijke idioot kunnen zijn!?