Somebody to die for (Dutch Dramione Harry Potter)

epiloog

Hermelien pov

Met een zucht duw ik mijn overvolle hutkoffer dicht. Het slotje valt met een klik dicht en dat is het eindsignaal. Ik laat mijn hand over de bedrand glijden, tot volgend jaar Zwijnstein.
Ik kijk de kamer rond, mijn ogen blijven hangen bij Draco's kast. Hij heeft hem nooit leeggemaakt voor hij weg ging, ik heb nooit het lef gehad om erin te kijken. Onder andere omdat ik bang was dat het teveel pijn zou doen. Maar dit is wellicht mijn laaste kans, de elfen zullen hem wel leeghalen in de vakantie.
Ik schuifel richting de kast en open hem voorzichtig.
De geur van zijn kleding prikkelt in mijn neus, ik sluit mijn ogen om me te concentreren op de geur. Die met de seconden lijkt te vervagen. Ongewenst loopt er een traan over mijn rechterwang die ik verwoed wegveeg, snel stap ik achteruit en sluit de kast in een snelle beweging.
Een diepe trillerige zucht verlaat mijn mond.
Er is gewoon te veel gebeurd.
Ik heb mezelf aan hem gegeven, mijn liefde, mijn lichaam en zelfs mijn ziel. En dat heeft hij weggegooid door weg te gaan. Ik weet eigenlijk niet hoe ik het gevoel moet omschrijven. Ik haat hem omdat hij weg is gegaan. Maar ik hou ook weer van hem omdat hij er altijd voor me is gewees. Ik ben niet kwaad op hem, dit had hij nooit uit eigen belang gedaan. Maar in zekere zin ben ik toch kwaad dat hij is gegaan. Nogmaals: het valt niet uit te leggen maar ik weet dat ik het geen fijn gevoel is.

Ik adem diep in en adem nogmaals open ik de kast. Al zijn kleding ligt er nog. Ik pak een groot wit t-shirt van hem. Iets wat hij nooit draagt alleen als pyjama. Ik druk het shirt tegen me aan, zijn geur zit er nog steeds aan. Het laat kippevel over mijn armen lopen, deze geur maakt alles zo echt dat het net lijkt alsof hij echt voor me staat. Snel sluit ik de kast weer, met het shirt in mijn handen ga ik op mijn bed zitten. Ik staar ernaar; gewoon een balco shirt, niets bijzonders. Althans dat zou het moeten zijn, voor mij is dit een bron van herinneringen.

Ik leg het shirt op mijn koffer en kijk nogmaals naar zijn bed. Daaronder ligt zijn, nooit uitgepakte, hutkoffer. Ik loop ernaar toe en kniel naast het bed. Met enig gestuntel en getrek krijg ik de koffer onder het bed vandaan. Ik adem diep im en verzamel moed om de koffer te openen. Mijn vingens glijden over het slot en maken het voorzichtig open.
Ik sla de deksel open en bekijk de inhoud. Een vlaag van Draco's geur bombardeert mijn neus zowat, ik adem de geur in en een klein lachje siert mijn lippen.
Ik pak de groene stropdas uit de koffer en wrijf met mijn duim over het groen gekleurde gladde katoen.
Ik leg de tropdas naast me neer, en bekijk de rest van de tas.
Ik kom er tot mijn verbazing achter dat zijn ring nog in zijn toilettas zit. Ik bekijk de zilveren ring met blauwe edelsteen. Hij is prachtig, maar waarom heeft hijn hem niet om? Hij draagt hem altijd.
Toen schoot me te binnen dat hij hem had afgedaan omdat, we nog de avond voor we terug gingen samen hadden gedoucht. Ik bijt op mijn lip bij de gedachten, mijn buik trekt samen bij deze herinnering.

Ik schuif de ring over mijn ringvinger, maar zoals verwacht was hij veel en veels te groot. Lachend doe ik de ring af. Ik kom erachter dat hij zelfs voor mijn duim te groot is.
Ik doe mijn ketting af. Die heb ik van Draco gekregen voor mijn verjaardag, hij matcht de armband die ik had gekregen voor kerst. Zuchtend kijk ik naar de armband met het plaatje waar "I love you" in gegraveerd staat.
Ik rijg de ring, aan de simpele zilvere ketting met ini-mini schakeltjes, en doe hem weer om. Ik veeg een verdwaalde traan snel weg een sta op.
Ik duw de koffer weer dicht en schuif hem - weer met enig wat gestuntel- onder het bed.

Ik pak de tropdas en doe hem samen met het shirt in mijn koffer.
Ik kijk op mijn horloge, het is half elf. De koetsen naar de trein vertekken zo.
Ik trek mijn koffer de gang op en laat hem voor de deur staan zodat hij naar de trein gebracht kan worden door de elfen.

Ik sluit de deur en steek de sleutel in mijn zak.
'Vaarwel, Draco Malfidus.'