Somebody to die for (Dutch Dramione Harry Potter)

26.Vader...

Hermelien pov

'Het is mijn beurt!' Lach ik tegen Draco en ik pak nog een kaart.
'Dan moet je opschieten!' Zegt hij terug.
'Sorry maar ik kan dit spel pas een kwartier!' Snel pak ik nog een kaart en leg hem op de stapel.
'Zenuwen is een snel spel.' Zegt hij en hij legt nog een kaart op.
Plots zie ik dat ik mijn kaarten kwijt kan. Snel gooi ik ze op voor draco het doet.
'Gewonnen?' Zeg ik niet zeker of het klopt.
Hij knikt en begint te lachen.
'Yippy!' Komt er over mijn lippen heen.
Hij schud lachend zijn hoofd en hij ruimt de kaarten op.
Hij gooit het doosje met kaarten op de andere bank. Aan de a dere kant van de coupé.
Hij komt naar me toe geschoven. En pakt me beet. Hij pakt mijn polsen en duwd me op de bank.
'Wat...doe je?' Ik heb ondertussen de slappe lach gekregen.
'Jou kussen.' Zegt hij en hij drukt zijn lippen op de mijne.
'Oh, dus dit is mijn beloning omdat ik heb gewonnen?' Lach ik.
'Jij hebt wel veel eisen zeg.' Fluistert hij in mijn oor.
'Meer dan jij weet.' Zeg ik uitdagend.
Hij ademd scherp in. En zijn tanden graasen over mijn kaaklijn, dan onverwacht drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik kus hem terug.
Hij tilt me op en zet me op zijn schoot. Ik ga tegen hem aanliggen en doe mijn ogen dicht. Toch kijk ik nog even snel op mijn horloge, het is twee uur, om vijf uur zijn we op Zwijnstein. Ik sluit mijn ogen weer, bijna als ik slaap begin te vallen houd Draco wakker.
'Hermelien?' Vraagt hij.
'Ja?' Zeg ik terug.
'Denk je dat we samen blijven. Ik bedoel altijd.'

'Als het aan mij ligt wel.'

'Dus je zou met me samen willen wonen?'

'Eh... ja?'

'Weet je het zeker?'

'Ja.'

'Heel zeker?'

'Verdorie, ja! Stop met deze spelletjes! Mijn brien slaapt half. Ja ik wil best met je samen wonen!' Pas toen had ik door dat hij me had gevraagd om serieus nú samen te gaan wonen. En niet pas over een paar ja. En ik had "ja" gezegd...*slik*
'Dat is dan geregeld!' Lacht hij en hij geeft me een kus op mijn hoofd.
'Wacht, nee, Draco... Mijn vader laat me nooit gaan.' Ik ben meteen klaar wakker.
'J-je hebt gelijk... sorry.' Zegt hij meteen ik hoor de beteurerdheid in zijn stem.
'Ik wil het super graag... maar mijn va-' begin ik, maar hij onderbreekt me.
'Nee. Het is oke.'

'Sorry.'

'Zeg geen sorry. Ik weet dat dit niet aan jou ligt.'

'Ik hou van je.'

'Ik hou ook van jou.' Hij knuffeld me.

De treinreis verloopt verder stilletjes. We spelen nog wat spelletjes maar hij wint ze bijna allemaal. We kleden ons om en wachten tot we aankomen.
Ik voel me zo rot... ik had nooit ja mogen zeggen.
Na ongeveer tien minuten komt te trein met een zachte klap tot stilstand.

We worstelen ons door de drukte om naar de koetsen te gaan. Ik pak Draco zijn hand om hem mee te kunnen trekken. We stappen uit de overvollr trein. En bekijken het parron. Hier scheiden onze wegen. Alle afdelingen hebben hun eigen koetsen. Ik kus hem gedag.
Ik loop naar Harry toe en stap in de koets. Ik draai me om, om te kijken of ik Draco zie. Ik schrik me dood als ik hem zie: met zijn keel een halve meter boven de grond tegen de trein gedrukt. Door zijn vader...