Severus Snape ♥︎

18.bölüm

Selamlarrrrrrr gece gece ilham geldi 1 bölüm yazdım ama şimdiden söylim severus sahnesi yok kizmayin.(minnacik var)  Gelen ilham bu kadarina yetti haagshsgsyah.

Iyi okumalar ♡♡♡

1 saat sonra derse giderken yine aynı konuda fısıltılar duyuyordum. Draco arkadaşını azarlasa da etrafda ki saçma dedikoduları yok etmeyi başaramamıştı. Bu sayede öğrendim ki burda bir konuda adın çıktıysa zamanla unutulmasını ummak dışında yapacak bir şey yoktu.

Severusun odasına girerken geçen günki üzerinde işleyemediğiimiz amortentia iksiri gelmişti aklıma. Gerçi o iksir gerçek aşk yaratamıyordu.

Içimden neyse ne diyerek içeriye girdim.

~~~

1 saat kadar Severus bazı iksirler hakkında konuşmuş bende not almıştım. Ve bazılarını yapmaya çalışmıştım. Yapmaya çalıştıklarımdan da bazıları başarılı bazıları başarısız olmuştu. 

Amortentia iksirini yapmamıştık. Severus onun hakkında hiç konuşmadığı için bende hatırlatmadım.

O üzerinde çalıştığımız iksir hakkında konuşurken benim aklım başka yerdeydi. Sadece onu izleyerek düşünüyordum. Nasıl bu adama aşık olmuştum? Ne ara bu kadar bağlanmıştım? Beni umursamayan, kabalık eden, kafası güzelken varlığımı hatırlayan birine.

S: "Bayan Potter!."

Düşüncelere dalmış konuşduklarını dinlememiştim.

"Efendim."

S: "Aklınız nerede? Dersi dinlemiyorsunuz!"

"Özür dilerim. Dalmışım."

S: "Sizin için tekrardan anlatamam. Kendiniz okuyun ve iksiri yapın!"

"Tamam."

~bir kaç iksir yaptıktan sonra ders biter~

Ders boyunca çok daralmıştım. Çıkıp derin nefesler alarak ciğerlerimi oksijenle doldurdum.(ne biçim bi cümle oldu bu be) Içeride sanki hiç hava yokmuş gibi boğulduğumu hiss etmiştim.

Kafamı dinlemek için en huzurlu bulduğum yere gittim.

Elma ağacının altında çimenlere oturup dinleniyordum. Sanırım Hogwartsta en sevdiğim yer burasıydı. Ha bide Severusun odası. Tabi son olanlara kadar.

Ne kadar umrumda değilmiş gibi davranmaya çalışsamda aslında çok fazla umrumdaydı. Ben farkında olmadan aşık olmuştum.

Acı bir gülümsemeyle bunları düşünürken Draco yanıma geldi.

D: "Selam."

"Selam."

D: "Nasılsın?"

"Biraz yorgunum. Sen?"

D: "Sen iyi olursan bende iyi olucam."

"Hmm. Ben iyiyim zaten."

D: "Öyle görünmüyorsun."

"Yorgunluktan ya. Sen ne yaptın şu dedikodu işini?"

D: "Goyle'un dersini verdim. Dedikodu yapanlara da yalan olduğunu söyledim ama malesef hemen bitmiyor. Yani biraz zaman lazım sonra unutulur."

"Peki" diyerek kafamı salladim. Dedikodunun hemen bitmeyeceğinin farkındaydım aslında.

D: "Dedikodular yüzünden mi bu kadar üzgünsün?"

"Hayır. Sadece yorgunluk."

Kafamı kaldırıp diğer tarafa bakdığımda Severusun pencereden bizi izlediğini fark ettim.