Müptela Olmuşum Gözlerine

#5

Yine ve yine sıkıcı pazartesi gelmişti. Yorucu ve iğrenç bir gündü. Tek güzel yanı Carlos'un Charles'ı görebilmesi idi. Ders matematikti. Charles bu gün de çok şıktı. Carlos gözlerini ondan almakta zorlanıyordu. Bu koşullar altında derse odaklanması, karıncalar tarafından yenilmesi ile aynı ihtimaldi.

Ders sona erdiğinde okul da bitmiş oluyordu. Tüm öğrenciler dağılmaya başlamıştı bile. Fakat Carlos henüz çıkmaya hazır değildi. Önce yapması gereken bir şey vardı. Cebinden ufak bir paket çıkardı. Öğretmenler masasına doğru yöneldi ve paketi masaya bıraktı. Kafasını kaldırıp gözlerini onu dikkatle izleyen adamın gözleriyle buluşturdu. Anın sessizliği ve Carlos'un bir açıklama yapmasını bekleyen öğretmeninin ona bakışlarıyla Carlos, kendini açıklama gerekliliği hissi vermişti. Carlos gerilerek "Sinemada bırakmışsınız. Annem bulup bana verdi, size getirmem için. Merak etmeyin. İçine açıp bakmadım." diyebildi. Charles, önündeki öğrencisine açıklama yapma baskısı kurduğunu hissettiği için kötü hissetse de gülümseyerek cevap verdi. "Sorun değil Carlos'cum. Zaten gizlim saklım yok."

Carlos karşısındaki adamın konuşmasını ve gülümseyişini dikkatle izliyordu. Ona böyle bakmaya dayanamıyordu. Daha fazla kendini tutabileceğinden şüphe duyuyordu. Sanki bir mıknatıs gibi çekiliyordu öğretmenine Carlos. Buna ne kadar karşı koymak istese de, Carlos kendini daha fazla tutamıyordu. İkisinin de konuşmadığı bir ortamda sanki birbirlerinin yaklaşma arzularını duyabiliyorlardı. Carlos daha fazla kendini tutamayaraktan arzularına yenik düşerek önündeki adamın suratına doğru yaklaştı ve bir anda dudaklarını onunkiler ile birleştirdi. İkisi de geri çekilmiyorlardı. Yüzlerce dakikalar gibi süren bu andan sonra soluk soluğa birbirlerine bakakalmışlardı.

Carlos ne diyeceğini bilemeden Charles'a bakarken Charles endişeli bir yüz ifadesi ile konuşmaya başladı. Öğretmeninin endişesini gören Carlos ise dinlemeden panikle adamı adeta özür yağmuruna tutuyordu. Ardı ardına özür diliyordu. Charles'ın uzun uğraşları sonucu sakinleşebilen Carlos, Charles'ın gözlerine baktı.
-Carlos başarılı bir öğrenci ve iyi bi arkadaşsın ama...
-Özür dilerim, hocam. Çok!.. Çok akılsızca davrandım.
-Ama...
-Haklısınız, böyle davranmamalıydım.

Charles'tan sinirli tonda bir ses yükseldi. Sanki Carlos'un, kendi sözünü kesmemesi için sesleniyordu.

"Carlos bunu nasıl söyleyeceğim bilmiyorum ama... Benim sevgilim var..."