Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"နာမည်ပြောလို့မရတဲ့လူ အန္တရာယ်ကနေလွတ်ဖို့ဆိုဒီနည်းလမ်းကအကောင်းဆုံးမလို့ပါ မင်းကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြတ်သန်းနိုင်မှာပါကလေး"
နှာခေါင်းထက်ကနီရဲရဲမှဲ့ခြောက်တွေကိုပွတ်နေတဲ့ ဝီးစလေအမျိုးအနွယ်ငယ်လေးဟာ
သူ့ရှေ့ကအမျိုးသမီးကြီးပြောသွားတာတွေကိုတစ်ဝက်တစ်ပျက်သာနားလည်လိုက်သည်။
ထိုအမျိုးသမီးပြောသွားတဲ့အထဲက
ဗိုလ်ဒီ...နာမည်ပြောလို့မရတဲ့လူကသူတို့
ဟော့ဒ်မိဒ်ရွာလေးကလူတော်တော်များများကိုဖမ်းခေါ်သွားတာကိုသူသိတယ်။ဒါပေမဲ့ သူ့မေမေနဲ့ဖေဖေကဖမ်းခေါ်ခြင်းမခံရဘဲဘာအကြောင်းကြောင့်ပျောက်သွားတာလဲဆိုတာတော့သူမသိဘူး။ပြီးတော့ အန္တရာယ်လွတ်မြောက်မဲ့နည်းလမ်းဆိုတာကဘာလဲဆိုတာကိုလဲသူသိမနေ။
ရှစ်နှစ်အရွယ်ဝီလီယမ်ဝီးစလေက သူ့မျက်နှာနားဝဲနေတဲ့မှော်ကြိမ်တုတ်လေးကိုသာစိုက်ကြည့်နေခဲ့မိတယ်။
IT AIN'T FASCINATING
"ဝီလီယမ် ကလေး အိပ်ရာထသင့်တဲ့အချိန်
ရောက်နေပြီလေ"
သူ့ကိုရည်ညွှန်းတဲ့အသံကြောင့်ဝီလီယမ်မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကမှောင်နှင့်မဲမဲ။
"ကျွန်တော်နိုးနေပါပြီ ဒေါ်လေးမီလီယာ"
ဝီလီယမ်သူ့ရဲ့အိပ်ရာကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်လိုက်ပြီးအခန်းကျဉ်းလေးကနေထွက်လိုက်တယ်။
"အို အတော်ပဲပေါ့ မနက်စာအသင့်ဖြစ်နေပြီမလို့တစ်ခါထဲစားလိုက်တော့ ပြီးရင်တော့ဒေါ်လေးတို့လုပ်စရာရှိတာကိုမြန်မြန်လုပ်ရအောင်"
