𝗰𝘆𝗴𝗻𝗲 𝗻𝗼𝗶𝗿 | 𝗷𝗮𝗺𝗲𝘀 𝗽𝗼𝘁𝘁𝗲𝗿

douze

'Bizi gerçekten sevenler, bizi asla terk etmezler.'

12. bölüm

1 Mayıs 1998

Geçmişte bir an vardı, üzerinden yıllar geçse de dönüp dönüp hep o an da ağladığım, takılı kaldığım bir an.

Her gözlerim dolduğun da, kalbimin kırılmasında kıyısında bağdaş kurduğum o an.

Soğuk rüzgar ve buhranlı kararmış hava sertçe eserken içimi üşütmüştü. Anlattıklarıma ara vermiş ve dışarı çıkmıştım. Remus ise yanımda yerini almıştı öylece geceyi izliyorduk.

Geçmiş hala geçmemişse acıtır derlerdi, belki de haklılardı. Onunla olan her anımı en dipten gün yüzüne çıkartmak tarifi anlatılmaz bir acı hissettiriyordu. Ayaklarımı zeminden kesiyor ve yere çakılmamı sağlıyordu.

James, benim çocukluğum, ilk aşkım, mutluluğum ve zaafımdı. Kısacası her şeyimdi diyebilirdik. Bu hayatta zaafları olana yer olmazdı. Seni hep zaaflarından vururlar ve sonra yine savaşmanı, dimdik durmanı beklerlerdi.

Ancak ben onu kaybettiğim geceye her şeyi gömmüştüm. Çocukluğumu, mutluluğumu, her anımızı. Biliyordum çünkü, hatırlarsam yaşayamazdım. Asla peşimi bırakmazlardı ve ben hayatım boyunca bir yasa tabi tutulurdum.

Şimdi o mezarın içinden tüm anıları birer birer çıkarmak çok zorluyordu. Geçmişin hançeri kalbimin en derinine saplanıyordu ve sadece susuyordum.

Gözlerim fazlasıyla dolduğu ve Harry'nin yanında ağlamak istemediğim için biraz ara vermek istemiştim. Çocuklar ise beni anlayışla karşılamışlardı.

"Geçmiş hiçbir zaman peşimizi bırakmayacak güzel dostum." Remus bir çikolata uzatırken konuştu.

"Nereye kaçarsak kaçalım, bir zincir gibi ayağımıza dolanacak." Kendisi de çikolatadan ısırdı. Hatırlıyordum, eskiden dolunay gecelerinden sorna hep tüketirdi.

"Geriye döndüğün de ise kaçtığın her şeyden aslında bir adım bile uzaklaşamadığını fark edeceksin." dediklerinden sonra uzun bir sessizlik geçti aramızda. Kafamı omzuna yaslarlen kuruyan dudaklarımı ıslattım.

"Geçmişin oralarda bir yerde durduğunu ve bu zamanın geleceğini hep biliyordum aslında. Ancak bu kadar acıtacağını hiç düşünmemiştim."