«ម្ចាស់ស្នេហ៍គ្រាដំបូង» [រដូវកាលទី០១]

ភាគទី០១

សួស្ដីអ្នកអានជាទីស្រឡាញ់ ពីអេដមីនផេនដា បន្ទាប់ពីបាត់ទៅមួយរយ:ធំ ថ្ងៃនេះអេដមីននឹងវិលត្រឡប់មកវិញរួមជាមួយសាច់រឿងថ្មី ហើយអេដមីនក៏មានអ្វីមកបញ្ជាក់តិចតួចថាចំពោះសាច់រឿងដែលអេតមីនបានផុសមិនទាន់ចប់នោះចំនួនពីររឿង អេតមីននឹងព្យាយាមធ្វើការកែសម្រួលជាថ្មី លើសពីនេះទៀត រឿងក្នុងចំណោមពីររឿងនោះនឹងក្លាយជារដូវកាលទីពីរបន្ទាប់ពីរឿងមួយនេះផងដែរ។

ម្ចាស់ស្នេហ៍គ្រាដំបូង
| ភាគទី០១ ~ ការចួបគ្នា |

ធ្លាប់ឮមាន គេថាជួបស្នេហ៍គ្រាដំបូងដោយចៃដន្យ ហើយក៏ទើបតែដឹងថា "ស្នេហាដំបូង" មិនមែនជាមនុស្សទីមួយទេ តែជាមនុស្សដំបូងដែលធ្វើឱ្យបេះដូងយើងមានអារម្មណ៍ថានេះជាការស្រឡាញ់ពិតប្រាកដនិងកក់ក្តៅបំផុត។ ស្នេហ៍គ្រាដំបូងអាចទំនងជាស្នេហាដ៏ផ្អែមល្អែម អាចរមែងមិនមែនជាគូ មិនប្រាកដថាជាស្នេហ៍ចុងក្រោយ តែបើស្រឡាញ់ខ្លាំងហើយ វាជាស្នេហាមួយដែលនៅជារៀងរហូត ប្រសិនបើជាគូពិត យើងនឹងស្វែងរកគ្រប់វិធីដើម្បីត្រឡប់មកជួបគ្នាវិញ បើទោះបីធ្លាប់ឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នាយូរយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រោះថាស្នេហ៍គ្រាដំបូងបានធ្វើឱ្យយើងចាំជាប់បេះដូងអស់មួយជីវិត។
មិត្តភក្តិអាចនឹងស្រួលរក តែមិត្តដែលមានទឹកចិត្ត ទើបមិនងាយរកបាន បើយើងមានមិត្តល្អចេះយល់ចិត្តដឹងចិត្ត និយាយរឿងក្នុងចិត្តប្រាប់ដោយអារម្មណ៍សុវត្ថិភាពនៅក្បែរខ្លួនគឺជាបុណ្យធំបំផុតមួយក្នុងជីវិត គ្រាន់តែមើលមុខគ្នាស៊ីញ៉ូភ្នែកគឺដឹងពីជម្រៅចិត្តគ្នាតែម្ដងថាចង់បានអី ចង់ធ្វើអី មានរឿងរ៉ាវជាច្រើនបានកើតឡើងក្នុងដំណើរជីវិតរបស់ពួកគេ ពេលពិបាកចិត្ត ពួកគេកំដរគ្នា ពេលជោគជ័យ ពួកគេជួយអបអរគ្នា ពេលមានទុក្ខ ពួកគេជួយសម្រាល មានរឿងអីក៏មិនដែលចោលគ្នា មានសុខរួមសុខ មានទុក្ខរួមទុក្ខ នេះបានហៅថា "មិត្តភាព" ។
ជារឿយៗ គ្រប់គ្នាតែងតែគិតថាមិត្តភាពដែលល្អបំផុតគឺជាមិត្តនៅវិទ្យាល័យ ដោយសារសុទ្ធតែនៅក្មេងខ្ចី មិនទាន់គិតខ្វល់ខ្វាយពីអ្វីច្រើននោះឡើយ វាជាកំឡុងពេលដែលសប្បាយបំផុតកើតឡើង។
ប្រសិនបើធៀបទៅនឹងមិត្តភាពនៅសាកលវិទ្យាល័យ វាក៏ជាកំឡុងពេលមួយដែលត្រូវអភិវឌ្ឍចិត្តគំនិតដោយការតស៊ូ អត់ធ្មត់ ចេះរ៉ាប់រងលើអនាគតខ្លួនឯង និងត្រូវស្គាល់មនុស្សថ្មីៗជាច្រើនដែលមកពីខេត្តនិងតំបន់ផ្សេងៗពីគ្នា ដែលតម្រូវឱ្យយើងចេះបត់បែនតាមកាលៈទេសៈសម្របខ្លួនជាមួយនឹងបរិបទសង្គមខាងក្រៅ ព្រមទាំងទទួលនូវបទពិសោធន៍យ៉ាងថ្មីស្រឡាងដូចគ្នា។
ភាពស្និទ្ធស្នាលពីមួយថ្ងៃទៅមួយអាទិត្យ ហើយទៅជាមួយខែរហូតទៅឆ្នាំបានធ្វើឱ្យពួកគេរីកចម្រើនលូតលាស់ទាំងមិត្តភាព ទាំងឧត្តមគតិចំណេះដឹងជាមួយគ្នាដោយបន្សល់នូវអនុស្សាវរីយ៍ដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន។ វាជាការផ្សារភ្ជាប់អារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ភាពស្មោះត្រង់ និងសាមគ្គីភាពដែលពួកគេប្រឈមមុខជាមួយគ្នា ទាំងភាពជោគជ័យនិងឧបសគ្គនានា។
ពេលវេលាដើរទៅមុខឥតឈប់ឈរ មនោសញ្ចេតនាក៏រីកចម្រើននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យុវជនយុវតីទៅតាមជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែលតែងតែធ្លាប់ស្គាល់នូវអារម្មណ៍មនោសញ្ចេតនាដ៏ស្រស់បំព្រងនិងជាចំណងមួយដ៏សែនស្មុគស្មាញចាក់ស្រែសក្នុងពេលតែមួយ វាជាអារម្មណ៍ស្នេហាទើបនឹងបង្កាត់ឡើងថ្មោងថ្មីរបស់យុវជនក្មេងខ្ចីដែលមិនទាន់ស្គាល់អ្វីហៅថាក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដ រឹតតែគ្មានបទពិសោធន៍ទាល់តែសោះចំពោះរឿងមួយនេះ ប៉ុន្តែបែរជាហ៊ានបង្កាត់អារម្មណ៍មនោសញ្ចេតនាដ៏សែនរញ៉េរញៃមួយនេះទៅវិញ តើពួកគេនឹងថែរក្សាចំណងស្នេហានោះបានដែរឬទេ? ចំពោះបញ្ហានោះ ពួកគេនឹងដោះស្រាយឬក៏បោះបង់ចោលកណ្តាលទី ហើយចុងបញ្ចប់នៃសាច់រឿងស្នេហាពួកគេនឹងទៅជាយ៉ាងណា....
ថ្ងៃទី០២ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២៣
        សាលារដ្ឋមួយកន្លែងដែលបណ្តុះបណ្តាលនិស្សិតពេទ្យស្ថិតនៅខេត្តកំពង់ចាមនៃប្រទេសកម្ពុជា ជាសាលាដែលកំពុងល្បីល្បាញក៏កំពុងនឹងក្លាយទៅជាវិទ្យាស្ថាន ដោយមានសិស្សានុសិស្សប្រឡងចូលជាច្រើនរាប់ពាន់នាក់ ព្រោះមិនត្រឹមតែគុណភាពនៃការបង្រៀននោះទេ។ តែអ្វីដែលពិសេសគឺប្រព័ន្ធនៃការអប់រំផ្នែកក្រមសីលធម៌វិជ្ជាជីវៈផងដែរ សិស្សគ្រប់រូបដែលចូលមករៀនសុទ្ធសឹងតែទទួលបានអាហារូបករណ៍ដោយការប្រឡងថ្នាក់ជាតិចូលដោយសមត្ថភាពរៀងៗខ្លួន។ ទិដ្ឋភាពទីធ្លានៃសាលាទាំងមូលពោរពេញទៅដោយដើមឈើពណ៌បៃតងខ្ចី ផ្កាចម្រុះពណ៌ដុះអមនឹងរបងជាមួយនឹងទីធ្លាធំទូលាយ ក្នុងបរិវេណសាលាទាំងមូលហាក់កំពុងតែអ៊ូអរខុសពីថ្ងៃធម្មតា អាចមិនមែនមកពីមានកម្មវិធីអ្វីនោះទេ តែជាថ្ងៃបើកបវេសនកាលថ្មីឆមាសថ្មីសម្រាប់សិស្សនិសិ្សតទាំងថ្មីទាំងចាស់។
    ក្នុងទិដ្ឋភាពអ៊ូអរដែលសិស្សានុសិស្សជាច្រើនកំពុងតែជួបជុំគ្នា ជជែកពីនេះពីនោះ ក៏មានអ្នកកំលោះនិស្សិតសង្ហាពីរនាក់កំពុងតែឈរយកដៃច្រត់ហោប៉ៅខោ ម្នាក់ស្ពាយកាបូបទម្លាក់ដៃម្ខាងតាមស្ទាយ៍យ៉ាងសង្ហាឈរនៅជ្រុងម្ខាងនៃបរិវេណសាលាហាក់ដូចកំពុងតែរង់ចាំអ្នកណាម្នាក់ទៀតដែលធ្វើឱ្យសិស្សនិសិ្សតទាំងប្រុសទាំងស្រីដើរឆ្លងកាត់ពួកគេនោះត្រូវសម្លឹងមកមើលពួកគេទាំងពីរសឹងតែដើរប៊ិះបុកគ្នាព្រោះតែភាពសង្ហារបស់ពួកគេបានជះពាសពេញសាលាធ្វើឱ្យរង្គោះរង្គើបេះដូងនារីៗហ្នឹងឯង។
«សក្តិ! តើសត្យាមកនៅនៀក?» ចន្ទសក្តាដែលជាមនុស្សប្រុសមានរាងកាយមាំទាំនិងខ្ពស់ស្រឡះសម្លៀកបំពាក់អាវពណ៌ខៀវទីនុយជាមួយខោសាច់ក្រណាត់ពណ៌ខ្មៅ វាចាសួរទៅមិត្តម្នាក់ទៀតដែលនៅជិតខ្លួនទាំងឫកពាធុញទ្រាំ ព្រោះមួយសន្ទុះធំហើយនៅតែមិនឃើញអាមិត្តជើងល្អមកទៀត។
ពេជ្រ ចន្ទសក្តា បុរសវ័យ២០ឆ្នាំ ជានិស្សិតបរិញ្ញាបត្ររងទន្តគិលានុបដ្ឋាក កម្ពស់១.៨៣ម៉ែត្រ ទម្រង់មុខរាងត្រីកោណ គេជាមនុស្សប្រុសមានអំណោយទានលម្អដោយស្នាមញញឹមតិចៗលើបបូរមាត់ ពូកែវេហាសព្ទ តែក៏ឆាប់ឆេវឆាវ ចូលចិត្តញ៉ោះ ឌឺដងផ្លែផ្កា ខិលខូច ជឿជាក់លើខ្លួនឯង មិនថាមើលពីជ្រុងខាងណាក៏គេជះរស្មីទាក់ទាញ រួមជាមួយគ្នានេះ មិនថាជាមុខមាត់ កាយវិការឬសកម្មភាព គ្មាននរណាងាយនឹងទាយចេញថាគេមានគំនិតនិងគម្រោងបែបណា។
«សត្យា បើគេមកទាន់ម៉ោងម្តង ប្រហែលជាមេឃបាក់ ភ្នំរលំហើយ!» សក្តានៅតែនិយាយរអ៊ូរទាំតាមចរិតឆេវឆាវរបស់យុវវ័យ
«មនុស្សគេតែប៉ុណ្ណឹងឯង រង់ចាំបន្តិចទៀតទៅ ណាមួយគ្រូមិនទាន់មកដែរហ្នឹង! ម្យ៉ាងយើងនៅជាមួយឯងរហូត បើឯងសួរយើង សត្យាមកពេលណា ឱ្យយើងទៅសួរអ្នកណាទៅ!» សក្តិនិយាយបណ្តើរ យកដៃម្ខាងច្រូកសក់រលាស់រលាងរបស់គេនិងម្ខាងទៀតច្រត់ហោប៉ៅបណ្តើរ និយាយចំអកលេងទៅកាន់សក្តា ហើយបានត្រឹមញាក់ស្មាព្រោះមិនដឹងដូចគ្នា។
ពង្ស វីរៈសក្តិ អ្នកកម្លោះសង្ហារសម្បុរសណ្តែកបាយក្នុងសម្លៀកបំពាក់ឯកសណ្ឋាននិស្សិតពណ៌ស វ័យ២០ឆ្នាំ ជានិស្សិតបរិញ្ញាបត្ររងគិលានុបដ្ឋាក កម្ពស់១.៨៤ម៉ែត្រ កែវភ្នែកស្រទន់ពណ៌ត្នោតចាស់ បបូរមាត់ស្តើង ភ្នែកតូច រាងកាយមាំមួន ទម្រង់មុខរាងពងក្រពើ គេជាមនុស្សប្រុសដែលគ្រប់គ្នាស្គាល់ថាងាយនឹងចុះសម្រុងបំផុត មើលទៅទន់ភ្លន់ សុភាពបុរស ព្រោះមុខសង្ហាមានពន្លឺរួសរាយនិងបុគ្គលិកលក្ខណៈហៅបានថាគួរឱ្យរាប់រក គេថែមមានសំនៀងផ្អែមមិនខ្លាំងនិងមិនស្រាលពេក កំប្លែងតែមិនសូវមាត់ក ចិត្តត្រជាក់ មុឺតម៉ាត់ ម៉ត់ចត់ មានវិន័យខ្ពស់និងទំនួលខុសត្រូវខ្ពស់ មានមន្តស្នេហ៍ ញញឹមស្រស់។
ត្រុក! ត្រុក! សម្រឹបស្បែកជើងក្រវាត់ខ្មៅបោះទៅលើផ្ទៃដីដោយម្ចាស់រាងកាយ នាង កុសាវត្តី វ័យ១៩ឆ្នាំ ជានិស្សិតបរិញ្ញាបត្ររងគិលានុបដ្ឋាក កម្ពស់១.៦៥ម៉ែត្រ ផ្ទៃមុខមានមុននិងស្នាមតិចៗ ទម្រង់មុខពងក្រពើ ច្រមុះស្រួច រាងផ្លែសារី ថ្ពាល់ខួចទាំងសងខាងពេលញញឹម បបូរមាត់ក្រាស់ ចិញ្ចើមក្រាស់កោងនិងសក់ខ្មៅត្រង់ខ្លីត្រឹមស្មាពណ៌ខ្មៅត្រូវបានចងឡើងស្ថិតនៅក្នុងសម្លៀកបំពាក់ឯកសណ្ឋានសាលាជាអាវសុីសុវត្ថិពណ៌សជាមួយនឹងសំពត់ពណ៌ខ្មៅត្រឹមកំភួនជើងតាមអ្វីដែលបទបញ្ជាសាលាបានចែង។ នាងជាមនុស្សរួសរាយនិយាយច្រើន ស្រស់ស្រាយ ស្រគត់ស្រគំ ងាយចុះសម្រុងជាមួយអ្នកដទៃ ស្លូតបូតនិងរម្យទម។
កុសាវត្តីដើរបន្តិចរត់បន្តិចកាត់ក្រុមនិស្សិតបែបប្រញាប់ប្រញាល់ ភ្នែករំពៃហាក់ដូចជាកំពុងសម្លឹងរកមើលអ្វីមួយ។
«នៅខាងនេះ វត្តី!!» នាងក្រមុំបានតាមសម្លឹងរកម្ចាស់សម្លេង ក៏ឃើញមនុស្សប្រុសដែលកំពុងបក់ដៃហៅធ្វើសញ្ញាឱ្យនាង
«ឯងមកដល់យូរនៅ?»
«យូរល្មមរហូតយើងអាចក្លាយជាសិលាចាំប្តីបាន!» គេតបបែបឌឺទាក់ទាញកណ្តាប់ដៃមួយរំពេចពីនាងក្រមុំវត្តីភ្លាមៗ
ជាតិ កុសល ត្រូវជាមិត្តភក្តិរបស់វត្តីតាំងពីសម័យនៅរៀនអនុវិទ្យាល័យមកម្ល៉េះ បុរសវ័យ១៩ឆ្នាំ ហើយរៀនផ្នែកជាមួយនឹងវត្តីដែរកម្ពស់១.៧០ម៉ែត្រ ភ្នែកធំនិងចូលចិត្តពាក់វ៉ែនតាមូលៗធំដូចពួកNerd សក់ខ្មៅហើយរួញអង្គារដី (soft curly) ទម្រង់មុខពងក្រពើ មាឌល្អិត។ គេជាមនុស្សមិនសូវមាត់ក ឯករាជ្យ ស្មោះត្រង់ អៀនច្រើន មានពិភពផ្ទាល់ខ្លួន។ ពួកគេទាំងពីរបានជជែកគ្នាពីនេះពីនោះដោយក្តីនឹករំឮកជាមួយនឹងស្នាមញញឹមដ៏រីករាយដែលអាចបញ្ជាក់ឱ្យដឹងថា ពួកគេខានជួបគ្នាមួយរយៈធំហើយ។
   ទន្ទឹមនឹងពេលមានភាពអ៊ូអរប្រមូលផ្ដុំនៅត្រង់នោះ ក៏មានម៉ូតូធំមួយពណ៌ខ្មៅ ម៉ាកYamaha R1 គេពាក់មួកសុវត្ថិភាពឃ្លុបជិតមុខ បរមកយ៉ាងលឿនចូលមកក្នុងបរិវេណសាលា ទាក់ទាញភ្នែកនិស្សិតទាំងអស់ឱ្យសម្លឹងមើល ជាពិសេសនិស្សិតនារីៗបានស្រែកហ៊ោរខ្លះសើចខ្សឹបខ្សៀវគ្នាបែបអឹមអៀនកោតសរសើរពីភាពសង្ហារបស់ម្ចាស់ម៉ូតូទំនើបម្នាក់នោះ។
ងឺត!!!
សម្លេងចាប់ហ្វ្រាំងម៉ូតូលាន់ឮយ៉ាងខ្លាំងធ្វើឱ្យសិស្សនិស្សិតស្រែកម្តងទៀត ព្រោះម៉ូតូទំនើបមួយនោះវិះនឹងបុកយុវតីម្នាក់ដែលកំពុងឈរជជែកគ្នានៅនឹងចិញ្ចើមផ្លូវដើរចូលសាលាទៅហើយជាហេតុធ្វើឱ្យយុវតីម្នាក់នោះស្រែកឡើងភ្លាត់សម្លេងព្រោះតែភ័យព្រលឹងនាងស្ទើរតែហោះចេញចោលរាងកាយ។ នាយកម្លោះឈប់ម៉ូតូរួចបើកកញ្ចក់មួកសុវត្ថិភាពដែលអាចឱ្យយើងឃើញត្រឹមតែភ្នែកដ៏អង់អាចរបស់គេ គេចោលភ្នែកសម្លឹងទៅកាន់នារីដែលគេវិះនឹងបុក រួចក៏ទាញកញ្ចក់មួកសុវត្ថិភាពបិទវិញ រួចហើយជិះចេញទៅធ្វើព្រងើយជាហេតុធ្វើឱ្យនាងក្រមុំបើកភ្នែកធំៗសម្លឹងមើលបុរសម្នាក់នោះជិះម៉ូតូចេញទៅកន្លែងផ្ញើម៉ូតូទាំងគ្មាននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់។
«គេជាអ្នកណា? ហេតុអ្វីក៏ឈ្លើយយ៉ាងនេះ? បើកម៉ូតូជិតនឹងបុកខ្ញុំទៅហើយ មិនគិតសុំទោសមួយម៉ាត់!»
រាងកាយដ៏ខ្ពស់និងរឹងមាំរបស់មនុស្សប្រុសម្នាក់នៅលើម៉ូតូធំចាប់ផ្ដើមដោះមួកសុវត្ថិភាពចេញដោយបានយកដៃច្រូកសក់បន្តិច មុខមាត់ស្អាតបែបអាស៊ីនិងសក់ខ្មៅដែលកាន់តែធ្វើឱ្យគេសង្ហាលើសដើម។ គេចតម៉ូតូនិងដាក់មួកលើម៉ូតូរួចជាស្រេច រួចក៏ដើរចេញមក ភ្នែករំពៃសំដៅទៅកាន់ជ្រុងមួយនៃសាលាទាំងភាពស្វាហាប់ប្រាសចាកការខ្លាចទាំងឡាយ។
«នែលោក! ឈប់សិន!!»
«ជៀសចេញ!!» សម្លេងធំគ្រលរបន្លឺឡើងដោយមិនមើលមុខនាងក្រមុំតាមចរិតក្រអឺតក្រទមរបស់គេ ប្រាប់ឱ្យអ្នកកំពុងឈរពាំងផ្លូវនៅនឹងមុខគេចចេញពីផ្លូវរបស់គេដើរ នាងក្រមុំមិនសុខចិត្តនៅតែឈរពាំងផ្លូវគេទាំងឃ្នើសចិត្ត។
«ខ្ញុំត្រូវការពាក្យសុំទោស!!»
«ចង់ឱ្យខ្ញុំសុំទោស? នាងគិតថាខ្លួនឯងជាអ្នកណា? ខ្ញុំមិនចង់ខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាអត់ប្រយោជន៍នឹងនាងទេ ជៀសចេញ!!» នាយកម្លោះនិយាយព្រមទាំងងាកសម្លឹងមើលមុខនាងបន្តិចជាមួយនឹងកែវភ្នែកដ៏មុតស្រួចនិងតបបែបមួម៉ៅមិនចាញ់គ្នា។
«អម្បាញ់មិញ លោកបើកម៉ូតូ បិះបុកខ្ញុំទៅហើយ នៅនិយាយឡូយទៀត? ធ្វើខុសហើយចេះទទួលខុសត្រូវផង កុំគិតថាខ្លួនឯងមានមុខមាត់សង្ហាស្អាតបាត ចង់ធ្វើអីតាមអំពើចិត្តនោះ!!» កុសាវត្តីនិយាយទៅកាន់អ្នកកម្លោះទាំងទឹកមុខពេញចិត្តដូចគ្នា ស្រីស្អាតបុរសសង្ហាទាំងពីរនាក់កំពុងសម្លឹងមុខគ្នាទៅមកដូចជាគូសត្រូវសុីសាច់ហុតឈាមតាំងពីពេលណាមកអញ្ចឹង។ កុសាវត្តីដឹងច្បាស់នៅក្នុងចិត្តថារឿងនេះ ខ្លួននាងគឺត្រូវហើយនាងចង់បានពាក្យសុំទោស បើទោះជាអ្នកម្ខាងទៀតមានអត្តចរិតក្រអើតក្រទមក៏ដោយ នាងនៅពើងទ្រូងដាក់បានជានិច្ច ព្រោះនាងជឿជាក់លើខ្លួនឯងនោះអី។
«ហឹស!!» គ្រាន់តែឮប្រយោគនោះភ្លាម អ្នកកម្លោះសើចនៅដើម-កជាការចំអកនិងប្រមាថក្នុងពេលតែមួយ
«អ្នកណាប្រើឱ្យនាងសស្លាក់សស្លើត និយាយផងសើចផង ដើររេពេញផ្លូវ មិនមើលមុខមើលក្រោយខ្លួនឯង កោតចេះតែគិតថាខ្លួនឯងត្រូវទៅកើត!!» ចង្វាក់និយាយប្រយោគនេះ កាយខ្ពស់ស្រឡះខិតទៅជិតនាងរហូតទើបធ្វើឱ្យនាងឈានជំហានថយទៅក្រោយ នាងក្រមុំឈរភាំងនិយាយអ្វីមិនចេញបេះដូងនាងក៏ដូចជាលោតមិនត្រូវចង្វាក់ ព្រោះតែឮសម្លេងដ៏មុឺងម៉ាត់ ព្រមទាំងពាក្យប៉ុន្មានម៉ាត់របស់អ្នកកម្លោះម្នាក់នោះធ្វើឱ្យនាងគាំងតបតមិនកើត។
«នេះលោក..!!»
«ចង់ឈរយូរទៀតទេ? ខ្ញុំប្រញាប់ គ្មានពេលប្រកែកជាមួយនាងទេ» ថាហើយ គេក៏ដើរចេញទៅធ្វើមិនដឹងដោយទុកឱ្យនាងក្រមុំឈរភាំងតែម្នាក់ឯង
«នែ!! គួរឱ្យស្អប់!!» កុសាវត្តីនិយាយរង៉ូវៗនិងឈរសម្លក់គេពីក្រោយដោយមួម៉ៅ ព្រមទាំងមិនពេញចិត្តនឹងភាពក្រអឺតក្រទមរបស់បុរសម្នាក់នោះ
«ឯង ចិត្តត្រជាក់ៗ!!» នាយកម្លោះកុសលនិយាយឡើងដើម្បីឱ្យមិត្តត្រជាក់ចិត្ត ក្រោយពីបានទស្សនាហេតុការណ៍ក្តៅគគុកកំលោះក្រមុំដែលកំពុងតឹងសរសៃកដាក់គ្នាអម្បាញ់មិញនេះ កុសលមិនហ៊ានសូម្បីតែលូកមាត់ចូលទៅឈ្លោះជាមួយ ព្រោះឃើញថាពីរនាក់នឹងដូចសាំងហើយនិងភ្លើងយ៉ាងចឹង។
«មកហើយអាសម្លាញ់ នឹកណាស់ ឱ្យគ្នាអោបបន្តិចមក!» ក្រោយពីឃើញមហាមិត្តមកដល់ភ្លាម សក្តាស្ទុះទៅអោបសត្យាជាការនឹករលឹក ប៉ុន្តែ...
«នែ៎!! ចេញទៅ មកឱបរកស្អី!!» សក្តាដែលប្រុងនឹងឱបសត្យាទៅហើយតែត្រូវសត្យារុញចេញ ចំណែកឯសក្តិបានត្រឹមសើចញឹមៗឈរសម្លឹងមើលមិត្តសម្លាញ់ទាំងពីរនាក់ដែលតែងតែឈ្លោះប្រកែកនិងញ៉េះញ៉ោះគ្នាជាប្រចាំ
«ហើយ ឯងទៅកើតស្អីមក? បានជាមុខមិនអំណោយទានកាត់ព្រឹកបែបនេះ?» សក្តិហើបមាត់សួរមុនគេ ក្រោយពីឃើញទឹកមុខចងចិញ្ចើមមិនរំសាយរបស់សត្យា មើលទៅមួម៉ៅខ្លាំងគួរសម ជាមិត្តប្រាកដណាស់ថាអានខ្សែភ្នែកនិងទឹកមុខនោះចេញ។
ហង្ស សិរីសត្យា បុរសវ័យ២០ឆ្នាំ ជានិស្សិតបរិញ្ញាបត្ររងទន្តគិលានុបដ្ឋាក កម្ពស់១.៨៥ម៉ែត្រ គេមានចង្ការស្រួចប៉ុន្តែមិនស្រួចខ្លាំង ទម្រង់មុខរាងពេជ្រ កែវភ្នែកមុតស្រួចពណ៌ត្នោតចាស់ មាឌមាំធំ ចិញ្ចើមក្រាស់ហាក់បង្ហាញពីអត្តចរិតឆេវឆាវ ច្រមុះស្រួចមានខ្ទង់ ថ្ពាល់ខួចសងខាងពេលញញឹម។ គេជាមនុស្សក្រអឺតក្រទម ក្តៅក្រៅត្រជាក់ក្នុង មុខរាបស្មើ ពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង សោះកក្រោះ ខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើការ ពូកែលាក់អារម្មណ៍ គេជះរស្មីកំណាចដោយគ្រាន់តែដើរកាត់ មនុស្សភាគច្រើនមិនសូវហ៊ាននិយាយរកសត្យាមុន បើមិនចាំបាច់ ព្រោះម្នាក់នេះគួរឲ្យខ្លាច ហើយគួរតែហៅមួយបែបទៀតថាជាបុរសខ្មើត។
«ខឹង!!»
«ដឹងហើយថាខឹង តែយើងចង់ដឹងហេតុផល!»
«មានមនុស្សស្រីស្អីមិនដឹង មករញ៉េរញ៉ៃរំខានអារម្មណ៍យើងកាត់ព្រឹក!!»
«ហេតុតែគេប្រុសស្អាត មកមិនបានប៉ុន្មានផង ទាក់ទាញស្រីៗបានបណ្តើរៗហើយ សមជាព្រានប្រមាញ់ដៃឯក ភ្នែករហ័សដៃក៏រហ័ស!!» សក្តាលាន់មាត់ភ្លាមៗ ព្រមទាំងសើច និងញាក់ចិញ្ចើមដាក់ ទះស្មាសត្យាជាការឌឺដងលក្ខណៈជាមិត្តភក្តិដែលតែងតែធ្វើ
«ទាក់ក្បាលឯងអី យើងមិនចូលចិត្តរវីរវល់ជាមួយមនុស្សស្រីទេ!! តែបើយើងស្មានមិនខុស ដូចជាឮល្ហៀងៗថា អ្នកខ្លះមានសង្សាចាស់តាមមករៀនជាមួយដល់សាកលនេះដែរ ហេ!! ដូចជាឮថា រៀនថ្នាក់ជាមួយគ្នាទៀតផង!!»
«អឺ...សត្យា នេះឯង!!» សក្តាជ្រុលចាក់បណ្ដោយតាមសត្យា តែចុងក្រោយបែរជាចាញ់ប្រៀបនឹងការនិយាយឡកឡឺយរបស់សត្យា ព្រោះប្រកែកមិនបាន ធ្វើឱ្យកម្លោះសង្ហាសក្តិសើចចុងច្រមុះ អស់សំណើចនឹងមិត្តទាំងពីរចំអកគ្នាមិនដាច់សូរ។
«តោះ ដល់ម៉ោងហើយ ប្រញាប់ទៅថ្នាក់!!» ថារួច សក្តិក៏យកដៃច្រូកសក់ឡើង រួចជ្រែកដៃម្ខាងចូលហោប៉ៅដើរនាំមុខសំដៅទៅបន្ទប់រៀន ចំណែកឯសត្យានិងសក្តាកៀកស្មាគ្នាបណ្តើរប្រឡែងគ្នាបណ្តើរ ដើរសឹងមិនត្រង់ផ្លូវ
តាមពីក្រោយ។
ម៉ោង១១:៣០
«ថ្ងៃនេះសម្រាកប៉ុណ្ណឹងសិនចុះ ហើយកុំភ្លេចកិច្ចការស្រាវជ្រាវដែលលោកគ្រូដាក់ឱ្យធ្វើ លោកគ្រូនឹងប្រមូលនៅពីរសបា្តហ៍ទៀត ប្រធានថ្នាក់ចាត់ចែងរឿងនេះឲ្យលោកគ្រូផង ជួបគ្នានៅម៉ោងក្រោយ!»
«ចាស/បាទ ជម្រាបលា លោកគ្រូ!!» និស្សិតនៅក្នុងថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្ររងទន្តគិលានុបដ្ឋាកគ្រប់គ្នាក្រោកឈរឱនសំពះលាលោកគ្រូបន្ទាប់ពីចប់ម៉ោងសិក្សារួចក៏នាំគ្នារៀបចំកាតាបដើរចេញពីថ្នាក់រៀងខ្លួន។
«អេ ឈប់សិន!!» សំឡេងហៅរបស់មនុស្សប្រុសម្នាក់ធ្វើឱ្យកុសលដែលកំពុងប្រមូលរបស់រួចរាល់បែរទៅមើលឃើញរាងខ្ពស់ស្រឡះក្រោកឈរដើរមករកខ្លួន។
«មានអីមែន?»
«រឿង...អឺ..យើងចង់សួររឿងកិច្ចការដែលលោកគ្រូដាក់ឲ្យ!!! »
«អឹម មិនយល់កន្លែងណាមែន?»
«មិនយល់តែទាំងអស់នឹង!!»
«បើមិនយល់ត្រង់ណា សួរខ្ញុំមក ក្រែងលោខ្ញុំអាចឆ្លើយបាន»
«យើងចង់អោយឯងធ្វើកិច្ចការនេះឱ្យខ្ញុំ!»
«ហាស!! លេងសើចពេកហើយ ខ្ញុំគ្មានពេលទេ អត់ទេ ធ្វើខ្លួនឯងទៅ!!»
«យើងឱ្យឯងបីមុឺនរៀល!»
«ហឹស ខ្ញុំគ្មានពេលទេ សុំទោសផង!»
«ឥឡូវប្រាំមួយមុឺនរៀលបើមិនព្រម យើងរកអ្នកផ្សេងក៏បាន!!»
«លុយប៉ុណ្ណឹងកុំមកសម្តីឡូយពេក ខ្ញុំថាហើយ ខ្ញុំគ្មានពេលទេ ឯងទៅរកអ្នកផ្សេងចុះ!!!» សម្តីរបស់កុសលធ្វើឱ្យសក្តាខ្នាញ់ជាខ្លាំង ប៉ុន្តែចិត្តរឹងរូសរបស់សក្តាមិនព្រមចុះចាញ់ងាយៗនោះទេ
«ក៏បានៗ មិនធ្វើឱ្យក៏ហីទៅចុះ ប៉ុន្តែយើងនៅមានរឿងមួយទៀត!»
«ឯងអីក៏រឿងច្រើនម្ល៉េះ!! ថាមក ចង់បានអីទៀត?» កុសលនិយាយតម្លើងសម្លេងបន្តិចព្រោះធុញនឹងសក្តា
«ឱ្យលេខទូរស័ព្ទឯងមក!!»
«ហើយយកទៅធ្វើអ្វី??»
ប្រុសម្នាក់នេះពិតជាពិបាកស្មានអារម្មណ៍ពិតមែន តែថាមកសុំលេខគេបែបនេះដូចជា...?
«យកលេខឯងទុកទាក់ទងពេលក្រោយ ណាមួយខ្ញុំឮថាឯងសិស្សពូកែ ក្រែងពេលខាងមុខយើងត្រូវធ្វើកិច្ចការក្រុមជាមួយគ្នា នរណាទៅដឹង...ហើយឯងគិតដល់ណាហើយ?» មុខសង្ហាររបស់សក្តាស្រាប់តែខិតមកជិត ព្រមទាំងញញឹមខិលជិតនឹងមុខកុសល កម្ពស់ពួកគេទាំងពីរក៏មិនបានទាបជាងគ្នាមិនប៉ុន្មានទេ គ្រាន់តែសក្តារាងខ្ពស់ជាងកុសលបន្តិច កុសលរហ័សឈានថយ ហើយគ្រលាសភ្នែកដាក់បន្តិច បន្ទាប់មកក៏ដកទូរស័ព្ទចេញមកដូរលេខទូរស័ព្ទជាមួយគេ។
«ពួកណឺត៍(Nerd) សៀវភៅច្រើនមែន!!» សក្តានិយាយឡើង ក្រោយពីឃើញគេឱបសៀវភៅជាប់នឹងដៃច្រើនគួរសមដែរ ថារួចសក្តាក៏ដើរចេញពីថ្នាក់ធ្វើមិនដឹង។
«ប្រុសម្នាក់នេះ អីក៏យ៉ាប់ម្ល៉េះ!!» កុសលដើរពីក្រោយរអ៊ូតិចៗ
«សក្តា ឈប់សិន!!»
សក្តា...!!!
ជាសម្លេងមនុស្សស្រីដ៏ស្រាលស្រទន់ដែលកំពុងធ្វើដៃជាសញ្ញានិងដូចជាកាន់អ្វីម្យ៉ាង សក្តាដែលជាម្ចាស់ឈ្មោះលែងខ្វល់ពីមជ្ឈដ្ឋានជុំវិញរហ័សសម្លឹងរកប្រភពដែលសម្លេងនោះឮចេញមក រូបរាងស្រឡូនស្តើងខ្ពស់ សម្បុរ-សស្គុះ កំពុងញញឹមយ៉ាងស្រស់ស្អាតដើរសំដៅមករកគេ ហេតុការណ៍មួយនេះបានធ្វើឱ្យសក្តាដែលទីនោះអាក់សកម្មភាពគ្រប់យ៉ាង ទឹកមុខបង្ហាញពីភាពភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងច្បាស់ ព្រមទាំងសម្លឹងទៅមើលនារីដែលឈរខាងមុខដូចកំពុងតែទន្ទឹមរងចាំខ្លួន។
សុវណ្ណ មណីនាថ អាយុ១៩ឆ្នាំ កម្ពស់ ១៦០ម៉ែត្រ សក់ខ្លីត្រឹម-ក ជាសង្សារចាស់របស់សក្តាដែលបែកគ្នាមកជិត២ឆ្នាំហើយ ក្រោមហេតុផលសាមញ្ញៗ គឺនាងក្បត់ចិត្តហ្នឹងឯង។ នាងសម្លឹងមើលសក្តាដោយទឹកមុខស្រទន់និងញញឹមញញែម រួចដើរយកកញ្ចប់យ៉ាងធំមួយទៅឱ្យបុរសសង្ហារដែលកំពុងជ្រែងហោប៉ៅសម្លឹងនាងដោយទឹកមុខរាបស្មើ។
«អូនដឹងថាបងចូលចិត្តរបស់នេះ បងទទួលយកទៅ» នាងនិយាយពោរពេញទៅដោយស្នាមញញឹមគួរឱ្យឈ្លក់វង្វេងសឹងតែអ្នកនៅជុំវិញនោះបាក់ចិត្តមួយសារទៅហើយ តែខុសអីតែបុរសសង្ហាតែម្នាក់ដែលបង្ហាញទឹកមុខមិនស្រស់ស្រាយនឹងនាងទាល់តែសោះ គេហាក់ដូចជាធុញនឹងបរិយាកាសបែបនោះ។
«...» គេទទួលទាំងចិត្តមិនចង់ តែក៏សម្របតាមស្ថានការណ៍មិនចង់អោយនាងបាក់មុខប៉ុន្មានទេ។
«អូននឹកបងមករហូត បងក៏ដឹងដែរថាពីមុនអូនធ្វើខុសច្រើនចំពោះបង វាជាកំហុសរបស់អូនទាំងស្រុង តាំងពីថ្ងៃដែលពួកយើងបែកគ្នាមក អូនទើបតែដឹងថាតាមពិតទៅអូនស្រឡាញ់បងខ្លាំងណាស់ គ្មានអ្នកណាល្អជាងបងនោះទេ!! សក្តា យើងត្រឡប់មកដូចដើមវិញបានទេ?»
«ទង្វើបែបនោះគេហៅថាស្រឡាញ់មែនទេ? គ្រប់គ្រាន់ហើយឈប់មករវីរវល់នឹងខ្ញុំទៀត ព្រោះពេលនេះខ្ញុំក៏មានមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ហើយ បើគេមកឃើញយើងទាំងពីរបែបនេះ គេនឹងអន់ចិត្តនឹងខ្ញុំជាមិនខាន!!» សក្តាធ្លោយមាត់ប្រាប់ថាខ្លួនមានម្ចាស់ចិត្តទាំងដែលការពិតគេ
គ្មាននោះទេ គេនិយាយបែបនោះដោយសារចង់ឱ្យមណីនាថ
ឈប់មករញេរញៃនឹងជីវិតគេ ទោះបីជាអតីតកាលគេស្រឡាញ់
នាងខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែការឈឺចាប់ដដែលៗ ទង្វើដដែលៗ
គ្មាននរណាទ្រាំទ្រនិងអត់ទោសឱ្យបានរហូតនោះទេ។
«មានរឿងអីអញ្ចេះ? នេះកណ្តាលថ្ងៃចែស ខ្ញុំកំពុងមើលគេ
សម្តែងរឿងកុនមែនទេ?» កុសលដែលកំពុងនៅទីនោះមិនឆ្ងាយពីទីនោះក៏បានឃើញនិងឮការសន្ទនារបស់ពួកគេទាំងពីរនាក់គ្រប់យ៉ាង ហើយនិយាយតិចៗម្នាក់ឯងដោយភាពងឿងឆ្ងល់។
«បងកុហក អូនមិនជឿទេ គ្មានផ្លូវដែលបងអាចបំភ្លេចអូនលឿនបានបែបនេះនោះទេ ពេលនេះក្នុងចិត្តបងគ្មានអ្នកណានោះទេ អូនដឹងច្បាស់!!»
«ជឿមិនជឿស្រេចតែចិត្តនាថទេ ដល់ម៉ោងខ្ញុំត្រូវទៅផ្ទះហើយ!!»
«សក្តា!!!» មណីនាថស្រែកហៅសក្តាដែលកំពុងដើរចេញទៅ នាងក្ដាប់ដៃយ៉ាងណែន
«ខ្ញុំនឹងឲ្យបងត្រឡប់មករកខ្ញុំវិញឲ្យបាន!!»