Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu mevsimde en sevdikleri şey, sahilde kola çekirdek eşliğinde dedikodu yapmaktı. Üç yakın kız arkadaşlardı onlar; Betül, Hale ve Simay... Çocukluktan beri süregelen arkadaşlıkları bugün tam 20 yılı devirmişti. Çok şey yaşamışlardı beraber. Üzülüp ağladıkları da olmuştu, sevinçten havalara uçtukları da. Şimdi de artık her biri ayrı ayrı yolunu çiziyordu. Hale Tıp üçüncü sınıf öğrencisiydi. Simay Güzel Sanatlar Fakültesi'nde okuyordu. Betül ise Eczacılık üzerine eğitim alıyordu. Babasının mesleğini ve işini devir almak için seçmişti bu bölümü biraz da. Zaten onun yanında da 15 yaşından beri çalışıyordu. Diğer iki arkadaşına nazaran iş hayatına daha erken atılmıştı ve şimdi bu tecrübesi sayesinde bölümünün nimetlerinden faydalanıyordu. İki arkadaşı vize ve finallerinden dert yakınırken Betül onlara nispeten daha rahattı. Eskişehir'de öğrenim görüyordu iki arkadaşı da. Beraber ortak evde kalıyorlardı hatta. Böyle kafa dinlemek için de üç dört ayda bir İstanbul'a geliyorlardı. Bugün de beraber geçirecekleri son gündü. Haliyle tadını çıkarmak istiyorlardı. Konu konuyu açtıkça da akıllarına eskiden yaptıkları geliyordu. Özellikle de okulda, mahallede olanlar...
-Eskiden ne güzel okul kırıyorduk ya. Üniversitede öyle bir şey olmadığı için o tadı vermiyor şu kaçamaklar biliyor musunuz.
-Al benden de o kadar. Oradaki o enselenecek miyiz korkusu, yakalandık mi ne uyduracağız heyecanı şimdi hiçbir şey de yok.
Hepsi iç çekti aynı anda.
-Ay Betül, sen niye dertlendin ki anacım şimdi ? Yahu sen ne zaman ekmek istesek taş koyardın, gelmezdin o zamanda.
-Senin de başında ben gibi bir baba olsaydı, sen de biraz zor kaçardın cicim.
-Yaaa, Hayrettin amca pamuk gibi biri. Bizi bile ailemize karşı kaç kere korudu.
-O dışarı pamuk şeker gibi zaten. Bana gelince acılı Adana.
Sonra buruk da olsa gülümsedi.
-Ama yine de seviyorum onu. Annemi çok erken yaşta kaybettik sonuçta. O da işte hem anne hem baba olmaya çalıştı bana. O yüzden çok fazla düşüyor üstüme. Korkuyor da...
Kızların da modu düşmüştü hemen. Betül'e sarılmışlardı iki koldan.
-Sen yalnız falan değilsin. Biz de varız Bet.
-İyi ki de varsınız kızlar. Ne iyi oldu gelmeniz bana. Acayip bunalıyordum çünkü.
Hale geriye çekildi, üzgünce arkadaşına baktı.
-Hâlâ mı kuzu ?
Betül omuz silkti.
-Hâlâ ne yazık ki...
-Ah be arkadaşım, keşke hiçbir şey böyle olmasaydı.
-Keşke ama yapacak bir şey yok. Artık tek istediğim mutlu olması. Ben beceremiyor gibiyim artık. O olsun en azından.
