Fireball (bxb)

Kabus

Gözlerimi açtığımda elimi tutarak kafasını yatağın ucuna yaslamış Demiri gördüm. "Demir." uyandığımı anladığı gibi ayaklanmıştı. "Umudum uyandın!" elim aklıma gelen anlarla karnıma doğru gitti.

"Bebeğimiz nasılmış?" Demirin gözleri sulanmıştı.Anında benim de gözlerim doldu. "Demir noldu bebeğimize?" derince nefes çekti içine. Konuşmuyordu. "Kocacım bana bak noldu bebeğimize yaşıyor değil mi?" gözlerini asla gözlerime değdirmiyordu.

"Demir bana bir şey söylesene!" diye bağırarak oturur pozisyona geçtim. Gözyaşlarım durmaksızın akıp duruyordu. "Senin suçun değil Umut." bebeğim benden vaz mı geçmişti.

"Ne diyorsun sen? Demir bebeğim öldü mü?" çığlık ata ata ağlamaktan başka bir şey gelmiyordu elimden. Bebeğime sahip çıkamamıştım. Beni sakinleştirmek için sarılmaya çalışıyordu.

"Hayır. Hayır öyle değil. Ölmedi. Ama seni elimden alacak umudum. Bebeğim benden bebeğimi alacak." aklım almıyordu. Ne demek istediğini anlamıyordum. "Anlamıyorum Demir?"

"Bebek sağlıklı ama yoğun bakımda aldığın ilaçlardan dolayı bünyen bir bebeği kaldıramıyormuş." benden bebeğimden vazgeçmemi mi bekliyorlardı. "Yani Demir?" gözyaşlarım azalmıştı. Karşısında onu ikna etmek için güçlü durmak zorundaydım. "Aldırmalıymışız. Ben çok üzgünüm söz verdim size ama tutamadım sözümü. Özür dilerim Umudum. Özür dilerim. Yalvarırım affet beni bunun böyle olmasını asla istemezdim ama senden vazgeçmeye gücüm yok benim."

"Çocuklarımız için gücün olmak zorunda. Çünkü bu bebeği aldırmayacağım." elleriyle yüzünü sıvazladı."Neden anlamak istemiyorsun? Sana zarar verecek diyorum!" beni bu konuda asla anlamayacaktı. Beni kaybetmek istemiyordu ama anlamak zorundaydı beni.

"Beni anlamaya çalış lütfen Demir." ikna etmem gerekiyordu. "Anlamak istemiyorum seni Umut. Bebek sen olmadan büyüyünce çok mu mutlu olcak zannediyorsun sen. Dereni neden düşünmüyorsun napacak o sensiz. Beni neden düşünmüyorsun. Bizi niye düşünmek istemiyorsun umut."

"Üzgünüm Demir." bana sinirli sinirli bakıp odadan çıkıp gitti.

Gözlerimi korkuyla açtım.

Kocam yanımda uyuyordu. Yorganı kaldırıp bacaklarıma baktım. Kan yoktu. Kabus. Lanet olası kabuslar. Çok korkmuştum. Farkında olmadan gözyaşlarım akıyordu. Demir uykusundan sıçrayarak uyandı. Gözlerini hızlıca üzerimde gezdirdi. Sonrasında rahatlamış ifadeyle beni kendisine doğru çekip sarıldı.

"Şükürler olsun. Rabbime binlerce kez şükür. Çok korktum sevgilim." kocacım da mı kabus görmüştü. "Kocacım sende mi kabus gördün?" kafası omzuma yaslıyken başını salladı usul usul. "Kanıyordun sevgilim. Bebeğimiz sana zarar veriyordu." aynı kabusu mu görmüştük.

"Ama bir şey olmadı ben buradayım sağlıklıyım. Bebeğimiz de karnımda." elini karnıma getirip okşadı. "Seni, Derenimi, bebeğimizi sonsuz seviyorum birtanem. Beni hiç bırakmayın." kollarımı kocacıma doladım.

"Seni hiç bırakmayacağım aşkım."

_________

NİOHOHOHOHOHI
size ters köse yapim dedim ama içine sıçtım😃👍

Neyse bu olmamıs gibi davranıyoruz askolarım.

Öptüm şekerimmm🎀🎀