Yanlış Seçim/ Tamamlandı

1 bölüm

Selin: kanka yarın okula gelıcekmısın?

İdil: Bilmiyorum. Artık üstüme atılan boş-boş sayısız iftiralardan bıktım.

Selin: Eminim çok işsiz biridir. Her gün üşenmeden yeniden iftira atıcak şeyler bulduğuna göre

İdil: Bencede hem işsiz hem boş birisi

Selin: Okul müdürüne bir daha sorsan? Belki söyler şansını dene yeniden.

İdil: Ne desemde fikrini değişeceğini düşünmüyorum. Çünkü bana inanmıyor. İftira atan kişi yalan konusunda o kadar profesyonelki müdürü bile kandırmış. Ama yarın yinede sorarım.

Selin: Bencede sormalısın. Umarım yarın yine bu boş boş iftiralara maruz kalmayız.

İdil: Teşekkür ederimm. Her zaman benim yanımda oluyorsun. Beni iftiralara karşı koruyorsun. Sen olmasan asla dayanamazdım.

Selin: Ne demek her zaman<3

İdil: <3

Mesajı yolladıktan sonra telefonu kapattım. Aşırı fazla uykum gelıyordu ama düşüncelerim yüzünden uyuyamıyordum.

Aslında normalde böyle iftiralara maruz kaldıkta çok umursamam ama artık tüm okul iftiraları öğrendiği için
benden nefret ediyordu. Bu yüzden sürekli kendimi kötü hissediyordum.

Ben de böyleydim işte çoğu zaman insanların düşüncelerine göre karar verir, kendım için değil sırf onların düşüncesi için yaşıyordum..

Birden kapı zilinin çalınmasıyla düşüncelerimden sıyrıldım. Kapıyı açmak için gittiğimde kimin geldiğini tahmin etmeye çalışıyordum.

Kapıyı açtığımda annemi görmemle tüm sıkıntılarımdan sıyrıldığımı hissetdim. Ailemle ayrı evde yaşıyordum çünkü okulum ailemin evine uzaktı. Fakat her 2 günden bir annem gelirdi. Beni hiç ihmal etmezdi.

"Annem!" diye kollarımı boynuna doladım. "Çok özledim seni" diye sarılışıma karşılık verdi.

"Fakat çok kalamam kızım kardeşin evde yalnız. Baban işte olduğu için evde yalnız kaldı."

"Tamam annem seni 5 dakıka gormem bile bana yeter." diye cevap verdim.

"Ee bir şeye ihtiyacın var mı? Paran bittiyse yeniden yollar baban"

"Yok anne var daha merak etme."

"Noldu neden böyle yorgun gözüküyorsun. Bir şey mi oldu? Geceleri uyumuyor musun? Sıkıntın mı var? Bana istediğin her şeyi anlata bilirsin seni dinlerim." böyle bir cevap verdiğinde yumuş yumuş oldum. İşte annemi bu yüzden çok
seviyordum.

Beni her zaman dinlerdi. Hiç kızmazdı. Her zaman derdime çare bulmaya çalışırdı. Bu yüzden çoğu şeyimi ona anlatırdım ama bunu anlatamazdım.

Çünkü beni okulumdan ala bilirdi. Fakat ben hem okulumu hem arkadaşlarımı çok seviyordum. Onlar beni sevmese bile. Üstelik okulda tek kankam Selin de vardı.

"Yok anne ya iyiyim. Sadece sınavlar yaklaştığı için geceleri tam uyuyamıyorum."

"Tamam balım. Fakat unutma hiç bir şey senin sağlığından önemli değil." Bunu dedikten sonra telefonu çaldı. Arayan komşumuzdu. Annemle bir şeyler konuştular sonra annem telefonu kapattı.

"Kızım kardeşin çok ağlıyormuş benim hemen gitmem gerek"

"Neden?" diye sordum panikle. "Kardeşime bir şey mi olmuş?"

"Yok kızım iyi şimdi komşumuzun evinde. Ben gidiyorum yine gelirim kendine iyi bak"

"Görüşürüz annecim!"

Annem gittikden sonra yine kendi düşüncelerimle baş başa kaldım. Kendimi zorlayarak uyumaya çalıştım..