ÇIKMAZ SOKAK

3. BÖLÜM

     
   

   Umarım beğenirsiniz, sizi seviyorum.  🤍💜

          İyi okumalar...

 

   Her şey bir anda olmuştu...

Belki de mutlu olmalıydım?

Onu unutmak için güzel bir bahaneydi...

***

       " Uyandı mı? " Elimdeki bardakla salona geçtim. Mert hâla bir açıklama yapmamıştı. Tedirgin bir şekilde kıza bakıyordu. Meraktan ölüyordum, ama sormaya da cesaret edemiyordum. Ama sanırım artık dayanamayacaktım.

" Abi... Bu kız kim? " Sesim öyle cılız çıkmıştı ki... Bir an duymadı sandım...

Mert dudağını ıslatıp nefesini verdi. Ne
diyeceğini kafasında toparlıyor gibiydi.

" Adını bilmiyorum ama yardıma ihtiyacı vardı... " Şükürler olsun! Düşündüğüm şey çıkmadı ...

" Nasıl yani? Ne oldu? " Önemli sorunun cevabını almıştım. Şimdi de kıza ne olduğunu merak ediyordum.

" Arabayı park ederken bir çığlık sesi geldi. Sesin olduğu yere gittiğimdeyse yerde baygın bir şekilde yatıyordu. Ne yapacağımı şaşırdım. Sadece bayılmış gibiydi. Bir yerinde bir yara izi yoktu. Eve götürmek istedim ama bizimkileri biliyorsun... Ben de en mantıklı yer sizin ev diye düşündüm. " Gözleri mahcup bir şekilde bakıyordu.

" İyi yapmışsın..." dedim. Aklına ben gelmişim daha ne? Mert bir şey daha diyordu ki kız uyanmaya başlamıştı. Gözleri yavaşça açıldı. İkimize de sorgular gibi baktı. Mert kıza doğru eğilerek,

" İyi misin? " Dedi nazik ses tonuyla. Mahallede de  terör estiriyor...

Kız hâla ona bakıyordu. Bu uzun sürünce, seslice öksürdüm ve kızın başucuna gittim.  " Merhaba! " Dedim. Ve masadaki suyu ona uzattım. Kızı yavaşça doğrulttum. Suyu içmesinde yardım ederken gayet nazik davranıyordum. Ama içimde felaketler kopuyordu... Kız ikimize de şaşkın bir  ifadeyle baktı. Ve sonunda konuştu.

" Neredeyim ben? " Çok mantıklı bir soru! Mert bir şey demeden konuşmaya başladım.

" Burası benim evim. Güvenli bir yer yani! " Kız hâla tedirgindi.

" Seni yerde baygın bir şekilde buldum ve buraya getirdim. Ne oldu da öyle bağırdın? " Mert merak ve endişeyle sormuştu. Kız ağlayacak gibi bakıyordu. Saçını düzeltip, konuşmaya başladı.

    

" Ben... Ben ne desem bilmiyorum... "
Belli ki bir şeyden korkmuş gibiydi. İşte şimdi merak etmiştim!

" Sakin ol ve anlat. Anlat ki sana yardımcı olalım? " Dedi Mert bana bakarak. Benim de yardım etmemi istiyordu.

" Önce kendimi tanıtsam iyi olur... Benim adım Defne. Buraya üniversitede okumaya gelmiştim. Ve arkadaşımla beraber kalıyordum. Her şey çok iyi gidiyordu. Ta ki babam yerimi bulana kadar... Annem 5 yıl önce vefat etti ve ben babamla kalıyordum. Babam annem yaşıyorken de hep eve içmiş bir şekilde gelirdi. Her gece annemi döverdi. Bazen beni de döverdi. Üniversiteye gitmemi istemiyordu. Beni tanımadığım biriyle evlendirecekti. Ben itiraz edince sinirlendi ve beni öldürmekle tehdit etti... " Gözlerinden yaşlar akarken, tüylerim diken diken olmuştu... Mert de dikkatle kızı dinliyordu.