Geborgenheit || Giyushino

Episode 1: Shinobi Naku

Shinobi Naku// Üzüntü ve acısını kimseye belli etmeden yaşayıp gizlice göz yaşı döken insan
Kökeni// Japonca

Sen benim ilk defa bir başkasında kendime rastlayışımsın

12 yıl önce

Sadece küçük, iradesiz, savunmasız bir kızdım.

Ailemin, sorunlarımdan dolayı beni sevmediklerini düşünüyordum... Oysa daha 6 yaşındaydım.

Evden kaçtım! Nereye gidebilirdim ki? Sadece park ve etrafı. Hatta park bile benim gibi biri için çok yapancıydı...

Parka kadar sessizce ilerledim ama bir süre sonra yollar karıştı. Heryer birbirine benziyordu. Daha fazla ilerleyince çıkmaz, güneş ışığı girmeyen bir sokağa girdim. Duvara öylece baktım. Kaybolmuştum!

Ağlamak üzereydim.Kalbime sancılar giriyordu ve hiçbir ilacım yanımda değildi. Korkuyordum. Keşke hiç çıkmasaydım, diye düşünüyordum. Tam arkamı döndüğümde yüzünü göremediğim iki adam bana yaklaşmaya başladı.

Geri geri giderken duvara çarptım ve kapana kısıldım. O kadar korkuyordum ki altımı ıslattım. Adamlar bunu o an anlayacaklarki birbirine bakıp güldüler.

Biri beni yere serdi. Ellerimi tutuyordu ve öbürünü gazlıyordu. Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki sesini kulaklarımın en derinlerinden duyabiliyordum.

Öbürüde yaklaştı ve dizlerinin üstünde durdu. Ben ayaklarımı üzerimde olan bedenine savururken o serçte ayaklarımın üzerine oturdu. Ellerini ayaklarımın teninde hissedebiliyordum. Çok ama çok korkuyordum. Elleri eteklerime geldiği anda imdat çığlıklarım hatsafadaydı ama kimse duymuyordu. Artık sadece altımda taytım ve iç çamaşırım vardı. Elini taytımın içine sokarken bir silah sesi duymuştum... Kulağım öyle bir çınladı ki hiçbirşey duyamaz oldum.

"Olduğunuz yerde kalın! Polis!"

Polisi gören adamlar bana zarar vermeden uzaklaştılar ve arabadaki birkaç polis onları kovaladı. Silah atan polis yanıma geldi ve iyi olup olmadığımı sordu.

Konuşamadım, bir türlü söyleyemedim. Sonra bana annemleri sordu ama onu da söyleyemedim...

Ardınden beni karakola götürdü ve evimi bulabilmem için annemlerin numarası istendi. Söyleyemedim. Bir türlü sesim çıkmadı. Bende kağıda yazdım ve polise verdim.

Çok geçmeden annemler geldi.

Bana kızmadılar. Hiçbir zaman kızmamışlardı. Bana soru sordular ama onları da yanıtlayamadım. Sonrasında polise olanları sordular. Polis anlattı ve o gün benim çok üzerime çok yüklenmediler. Ama ertesi gun isler yolunda gitmedi.

Konuşamıyordum...

Annemler beni doktora götürdü ve travma sonucu dilsiz kaldığımı söylediler

Yani bir daha asla konuşamayacaktım...

Annemlere yük üzerine yük bindirmekle beraber...

Bir daha asla...

Onlardan sesli bir şekilde...

Ne özür dileyebildim...

Ne teşekkür edebildim...

Ne de onlari sevdiğimi söyleyebildim...

...

12 sene sonra, günümüz...

Her sene gibi bu sene de okulunu, babasının işinden dolayı değiştirmişlerdi. Ama bu sene diğerlerinden farklı olarak kuzeni ile aynı okula gidecekti. Bu durum biraz olsun Giyuu'ya moral oluyordu. Bu sefer çokta yanlız olmayacaktı.