Bir insanı sevmek için ne gerekir? Varlığı birini sevmek için yeterli değil midir?
Sevmek kolay. Yolda geçen bir köpeği de seversin, uçan kuşu da...
Peki ya sevilmek? Sevilmek kadar zor bir şey var mıdır?
Özellikle de sevdiğimiz tarafından sevilmek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Bölüme bir yıldız kondurmayı ve satır aralarını bol bol doldurmayı unutmayalım lütfen...
Bölüm Şarkıları:
(Ben bu şarkıyla okudum burayı, çok da uyuyor dediğiniz şarkılar varsa yazın haa :'))
Kırlangıç/Emre Aydın
Sen Bilmezsin/Dedublüman
Acıyor/Göksel
Yansın/Çağan Şengül
Toprak Yağmura Akustik/Canozan
Shut Up And Listen/Nicholas Bonnin
Dilerim Ki/Dolu Kadehi Ters Tut
Sevmedim Senin Kadar/Berkay Altunay
Seni Seviyorum/Bora Öztoprak
Bazen, bazı şeyleri, canın yansa da kabullenmek gerekir. Sevilmediğini bile...
flashback
10 Nisan 2023
''Kızım geldiler hadi.'' Diye bağıran annemle saçlarımı son kez düzeltip odadan çıktım. Merdivenleri inerken de, salonda oturan ağabeyim ve babamı es geçip mutfağa annemin yanına doğru hızlı adımlarla ilerlerken de istemsizce çok mutluydum. ''Şuna bak sanki onu istemeye geliyorlar.'' Diye gülen sesini duymamla salona götürmek için elimi uzattığım tabaklarda duraksadım ve anneme baktım. Ne yapabilirim dercesine omuz silkti annem. O cümle öyle değil ama annecim, dur ben sana doğrusunu söyleyeyim.
Boş ver kızım sen o hıyarı. Hıyar, cacığa koyulsa da hıyardır; turşuya koyulsa da... Değişmez.
Gülümsedim içimden geçenlere. Hayır, hala daha mutluydum. Neye güldüğümü anlamlandırmaya çalışan yüz ifadesine büründüğünde sırıtışımı silip hızla tabakları alıp salona ilerledim. Biraz mutsuzlaşıyordum. Tabakları kırmayacak bir sertlikle masaya bırakınca, işte şimdi biraz daha az mutluydum, babamın bakışları bana döndü. Ellerimi belime koyup ayağımı yere vurarak, ki sanırım bir tek karnımda bağlayacağım uzun hırkam eksikti çünkü ayağımda da tam bir anne terliği vardı, anırarak maç izleyen ağabeyime baktım. Babamın dikkati, kısa bir bakışmanın ardından tekrar izlediği televizyona çevrilmişti. Niye böyle bakıyor bu salak demediyse benim adım da Ayperi değildi.
''Baba bir şey de şuna.'' Dedim sinirle. İçime sanırım iyice Mehveş sultan kaçmıştı. Önce bakışları bana, sonra da babama çevrildi. ''Hadi baba, bana bir şey de.'' Dedi gülerek. Salaktı herhalde, yazık. ''Baba.'' Diye bağırdım son harfi uzatarak. Bağırmamla ikisi de bakışlarını bana çevirdi. ''Ciyaklama be!?'' diyerek suratını buruşturdu ağabeyim. Onu es geçip, tabiî ki de tiksinir gibi ona baktıktan sonra, babama döndüm. Babamın kıyamayacağını bildiğim ifademi takındım. Gözlerimi kısıp, alt dudağımı hafif dışarıya doğru büzdüm. Bingo. ''Akay, kapa çeneni.'' Diye ağabeyime bağırmasıyla ve ekstra olarak bir tane ensesine geçirmesi ile utanmasam yerimde zıplayacaktım. Kötü kötü bakan ağabeyime dil çıkarıp onlara arkamı dönüp mutfağa gittim. İşte şimdi eskisi gibi mutluydum. Ama ağabeyimle, o bu olayı unutana kadar yalnız kalmasam iyi olacaktı.
