İLAÇ OL YARALARIMA | Barış Alper Yılmaz

1.2

12.06.2024

Telefonu kapattığında dahada sinirlenmiştim. Sinirlerim göz yaşı olarak bana dönüyordu.

Uzun zaman sonra ağlıyordum. Hemen Elif'i aradım ona soracaktım.

Aradığımda açmadı.

Tekrar aradım yine açmayınca numarasını değiştirdiğini düşünüp öfke krizi geçirdim.

Ellerimi ile kafamı sardım ve ağladım.

Telefonum çaldı arayan Elif'ti. Ona sormayacaktım. Çünkü sorduğumda cevapsız kalacaktı.

"Alo."

"Alo Barış."

Sesi hala aynı güzelliğini koruyordu ama ben ona karşı yumuşamak istemiyordum.

"Evet?"

"Sen aramışsın."

"Yanlışlık olmuş."

"Nasılsın?" benimle konuşmaya çalıştığını anladım.

"İyi."dedim soğuk bir sesle.

"Bende iyiyim."dedi o harika sesiyle. Sesi bir insanı sarhoş edebilecek kadar güzeldi.

Yüzüne kapattım.Dayanamadım.

Ve ağlamaya devam ettim.

Elif'den...

Hazmedememiştim. Barış'ın bana neden böyle davrandığını da anlamamıştım.

Ağlamak istedim.

"Benim tuvaletim geldi. Yukarıda odamdaki banyoya gidiyorum birazdan dönerim."

Merdivenlerden oldukça yavaş çıkıyordum.

Gözümden yaş gelmeye başlamıştı.

Dayanamıyordum işte Barış benim zayıf noktamdı. Bana yaşatmadığı kalmamıştı belki ama yinede..

Sanırım Barış'ı hala çok seviyordum.

Onu asla affetmek istemiyordum.

Ama çocuğumun baba sevgisi görmeden büyümesini de istemiyordum.

Ağlarken karnıma ufak bir ağrı girdi.

Yatağımın üzerine oturdum geçmesini bekledim ama geçmiyordu aksine şiddetleniyordu.

Kerem'e seslendim. Hızlıca yanıma gelmişti.

"Ne oldu?"

"Karnı...karnıma felaket bir ağrı girdi."

"Doğum başlamış olabilir mi?"

"Daha 2 hafta olması gerekli. Ama dayanılmaz bir ağrı var."

"Kızım son bir ay her an doğabilir. Hemen hastaneye gitmen lazım."

"Şoförü arıyorum ben o zaman."

"Bende aşağıdakilere haber vereyim. Bebek çantası hazırladın mı?"