İLAÇ OL YARALARIMA | Barış Alper Yılmaz

2.3

29.10.2024

Barış'dan...

Yoğun bakım kapısının önünde oturmuş öylece bekliyordum.

Saatlerdir her içeriye giren hemşireden bilgi istiyorum ama bir gelişme olmadığını söyleyip beni geçiştiriyorlardı.

Çaresizliğin içinde sıkışmış boğuluyor gibiydim.

Kerem annemi havaalanından alamaya gitmişti. Aren, İrfan abilerdeydi.

Yine yoğun bakımın kapısı açıldığında kapının önüne koştum onu görebilmek için.

"Beyefendi bunu yapamazsınız! Lütfen evinize gidin. Bir gelişme olduğunda doktorunuz size mutlaka ulaşacaktır. Burada bizim işimizi de zorlaştırıyorsunuz."

Beni kimse anlamıyordu. İçeride canımdan bir parçam varken nasıl gidebilirdim, benden bunu nasıl isterlerdi.

"Lütfen bir kere gideyim yanına. Lütfen sadece bir kere. Söz veriyorum dokunmayacağım. Ama sadece bir kez göreyim."

"Üzgünüm beyefendi izin verme yetkim yok."

Sinirle küfür edip duvara yumruğumu vurdum.

Saat neredeyse gece 2 olmuştu.

Biraz daha oturduktan sonra koridorda beliren annemin yanına gidip kollarımı boynuna doladım ve tekrar ağlamaya başladım.

Hayatımda hiç bu kadar fazla ağladığımı, bu kadar çaresiz hissettiğimi hatırlamıyordum.

"Anne.."

Sırtımı sıvazladı.

"Ağlama oğlum. Ağlama."

"Anne benim yüzümden oldu..anne."

Anneminde gözü dolmuştu.

"İyileşecek oğlum..çok güçlü kızdır bilmez misin?"

Bilmem mi anne.

"Doktor felç kalabilir dedi.."

Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

4 gün sonra...

"Oğlum lütfen eve gel. Bak hastane köşelerinde olmaz öyle. Hastalanacaksın."

Annem yine aramıştı eve gelmem için dil döküyordu.

"Elif uyanınca birlikte geleceğiz anne."

"Yavrum evladım niye böyle yapıyorsun. Bak onun annesi babası da orada, öyle fazla kalabalık yapılmaz hastanede. Gel en azından evde iki lokma bir şey ye. Antrenmana da katılmamışsın yine."

"Anne sikmişim antrenmanı. Bak sinirlenmek istemiyorum ama zorlama tamam mı? İsterlerse kadro dışı bıraksınlar gram umrumda değil. Çocuğumun annesi ölümle cebelleşiyor düşüneceğim şey antrenman mı olacak."

Sinirle anneme söylediğim şeylere de pişman olmuştum.

Fevriliğim hep başıma bela oluyordu, ve ben kendimden nefret ediyordum.