19 yaşında eninde sonunda kendine bir hayat kurmuş genç kız ve hep bir tarafı eksik olan Milat ailesi. Kızlarının kaçırılmasının üzerinden geçen 17 yılın ardında gelen bir mektup ile hayatları değişti. Aile olmak ne demekti? Aşk ne demekti?
.
.
Bakı...
Yorum yapmayı ve oy atmayı ihmal etmeyin, iyi okumlarrr
Deniz ve Bora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11. Bölüm: Baba
Genç kız büyük bir telaşla çıktığı küçük tahta evinin kapısını büyük bir itinayla kapattı. Bu saatte çıktığını biri görürse başına gelebileceklerden korkuyordu. Yaptığı pek mantıklı olmasa da sevdiği adamı uzun bir zaman sonra görecek olmak onu mantıklı düşünmekten alıkoyuyordu. Evden çıkarken ayağına geçirdiği siyah küçük babetler bastığı çimenli yolda ayaklarını acıtsa da bunu hissedemeyecek kadar heyecanlıydı.
Sevdiği adamdan aylardır haber alamaz olmuştu. Dinletememişti işte sözünü, yapma demişti, zaten bir başımayım sende bırakma beni demişti ama dinletememişti. Asker olma uğruna girdiği sınavı kazanmış yiğit bir subay olmuştu sevdiği adam. Gurur da duyuyordu bununla ama bir acı daha kaldıracak takati yoktu. Aylardır haber gelmezken, haberlerde çıkan şehit haberli ile her gün yüreği dağlanıyordu. Mahalleli konuşurdu, şehit olmuştur derdi. Ama gelmişti, bir başına koymamıştı işte onu. En yakın arkadaşı Zeynep ile gönderdiği mektupta onu burada bekleyeceğini yazmıştı. Mektubu okuduğunda yüreğine çöreklenen telaş ve heyecan ile geceyi edememişti.
Attığı büyük adımlar en sonunda onu sevdiği adama kavuştururken arkası dönük adama sessiz adımlarla yaklaşıp kollarını sırtından geçirip karnına sarmıştı. Adam hızla irkilip bedenini arkaya çevirdiğinde gördüğü kadınla yüreği dinginleşmiş, o da hızla kollarını sevdiği kadına sarmıştı.
"Denizim, benim güzel gözlü sevgilim. Nasıl özledim, hasretinle aylardır nasıl yandım bir bilsen." Adam derinden gelen sesi ile boğukça konuşurken genç kız başını kaldırıp adamın hasretiyle tutuştuğu suretine dikti gözlerini. Sağ elini kaldırıp adamın her gün tıraş olmaktan tahriş olmuş yanağına koydu ve baş parmağı ile okşadı. "Hele ben? Kolay mıydı sanıyorsun bana? Hatıralarımızın olduğu bu yerde, nereye baksam senden bir parça gördüğüm evde günlerimi geçirmek kolay mıydı? En yakın arkadaşımın evine gelmek bile zulüm oldu." Sevdiği kadının içten yakarışı ile derince bir iç çekti adam.
"Ben sensiz yapamıyorum Bora, ne olur beni sensiz bırakma. Aylarca dayanırım hatta yıllarca beklerim, ama beni sensiz bir başıma bırakma. Ne anam var ne babam, bir sen varsın bir de içimdeki sen diye yanan bu yürek, beni acınla bir daha sınama"
