Ece'nin Yaşam Hikâyesi

9.Bölüm

Hepinze merhaba arkadaşlar bölüme geçmeden önce sizinle bir şey konuşmak istiyorum öncelikle bölüme çok az oy geliyor lütfen o kadar emek veriyorum zaman harcıyorum bir oy fazla değil bence o yüzden sizden rica ediyorum oy ve yorum yapmayı unutmayın  daha önce dediğim gibi yorumlarınız benim için  önemli  inşallah beni anlamışsınızdır şimdiden size iyi okumalar dilerim 🥰🌸

Sabah uyanıp her zaman yaptığım şeyleri yaptım ilk önce banyoya gidip elimi yüzümü  yıkayıp daha sonra okul üniformasıni giydim on ikinci sınıf olmamıza rağmen hala serbest kıyafetlerle gelemiyorduk maalesef ki ,şalımı yaptım tabi sadece yirmi dakika şalımla uğraştım daha sonra aşağıya inip anneme sarılıp yemek masasına oturup kahvaltımı yaptım kahvaltıyı bitirdikten sonra  odama çıkıp çantamı alıp aşağıya indim ve anneme çıktığıma dair haber verip evden ayrıldım

Hızlı bir şekilde asansöre binip aşağıya indim ve otobüs durağına doğru yürümeye başladım büyük adımlar atıyordum çünkü otobüsun gelme sattiydi o yüzden bir an önce durağa varmak istiyordum

Otobüs durağına varmak üzereyken emre ve arkadaşlarını gördüm onlarda otobüs durağına geçiyorlardı onları takmadan daha doğrusu görmemiş gibi yapıp otobüs durağına gittim kulaklığımı takıp bu aralar en sevdiğim müziği açıp kendime kitap okumak için indirdiğim uygulamaya girip ordan kitabımı okumaya başladım

Hemen yanımda hisetiğim bedenle göz ucuyla o tarafa baktım emre yanıma gelmişti arkadaşları ise  hemen onun iki adım arkasındaydı gözlerimi devirip tekrar telefonuma baktim ilk önce sadece yanımda durdu sonra ise benimle konuşmaya çalıştı

"Günaydın"

Cevap vermedim

"Kulaklık kulağında var ondan dolayı cevap vermiyorsun tabi ya "

Evet kulaklık kulağımda vardı ama sesi kısmıştım o yüzden duyuyordum onu ama cevap vermek istemiyordum

Elini kaldırıp gözümün önüne getirip salladı hafif başımı kaldırdım, ne var derecesinden saladım elini kulaklığa atıp kulağımdan çıkartı

"Ne yapıyorsun ya verir misin kulaklığımı"

İtiraz etmeden kulaklığı bana uzattı elinden aldım tekrar kulağıma takacağım sırada elini kulaklığa atıp durdurdu beni ,ona baktım o da bana bakıp konuştu gözlerini, gözlerimden çekmeden konuşmaya başladı, konuştuğu sırada göz temasını devam ettirdiği için bundan rahatsız olup başımı başka tarafa çevirdim

"Ece " 

Cevap vermedim

"Hala kırgınsin tam kabul ama sana söz bana karşı kırgınlığın kalmayacak"

"Bunu sen mi söylüyorsun o kadar kırdın şimdi sana karşı kırgınlığım kalmayacak öyle mi "

"Evet aynen öyle zaman alacak farkındayım ama sonunda kalmayacak "

"Bu kadar emin konuşma "

"Eminim kendimden o yüzden sen merak etme sadece beni tersleme yeter bana "

Gözlerindeki pişmanlığı görüyordum ama son pişmanlık neye yarar dimi

Bir şey demeden tekrar telefonuma baktim zaten biraz daha durduktan sonra otobüs geldi akbili vurup tutundum bir demire zaten hiç bir zaman bu otobüste oturmak için boş koltuk yoktur şansıma mi yoksa gerçekten böyle mi anlamış değilim

Emir ve arkadaşları ise arkaya doğru gitmişlerdi ben ise biraz daha önde durmuştum bir kaç durak gittikten sonra otobüsün daha çok dolmaya başladığı için arkaya doğru gittim hemen hemen emirle yan yana duruyorduk ama iki adım öndeydim