𝖦𝖤𝖫𝖤𝖢𝖤𝖪𝖳𝖤𝖭 𝖦𝖤𝖢̧𝖬𝖨̇𝖲̧𝖤⇜

1.Bölüm

ℐ̇𝓎𝒾 ℴ𝓀𝓊𝓂𝒶𝓁𝒶𝓇𝓇！
🫶🏻

İlk 3 bölüm 1500, 1600 ve 2000 kelime arası olmuştu,yayınladığım eski tarihte. Benimde içime sinmediği için bölümleri birleştirdim. Bu yüzden okuyanlar varsa 4. Bölümden devam edebilir.Bilginiz olsun.

Başlangıç tarihiniz?

༻𝐒̧𝐞𝐛𝐧𝐞𝐦 𝐟𝐞𝐫𝐚𝐡-𝐨𝐝.༺

                                      ༒

Başımdaki keskin sızı gözlerimi açmaya zorluyor,ve canımı yakıyordu. Neden gözlerimi açamıyordum ve keskin bi sızı hissediyordum? Gözlerim kapalı bi süre durduktan sonra gözlerimi açmaya çalıştım. göz kapaklarımı araladığımda bulanık görüyordum. sağ elimi gözümü ovuşturmak için kaldırmaya çalıştığımda,kolumda serum olduğunu gördüm bulanık gözlerle. Sol elimi kaldırıp gözlerimi ovdum. Hafif oturarak etrafıma baktım. beyaz ve sade bir odadaydım.Peki neden bu odadaydım,nasıl gelmiştim? En önemlisi ben kimdim? Soluklanarak gözlerimi tekrar kapattım.

Bir dakika öyle durup kendimi toparlamaya çalıştıktan sonra,hızla yerimden kalkmaya çalıştım. kolumdaki serum çıkmış,kolumdan kan geliyordu. Ama umursamadım. Nasıl hatırlamazdım? Hiç birşey hatırlamamak beni panik ve strese sokarken nefes alamadığımı hissettim. Hızla elimi boğazıma götürdüm. Derin nefesler alarak sakin kalmaya çalıştım ama olduğum bu korkunç durum bunu zorlaştırıyordu.

Gözlerim karardığı için ellerimle yataktan destek alarak yere çömeldim. Ve nefes almaya çalıştım. Bağırmak için sesimi çıkarmaya çalıştım ancak korkudan dolayı olmalıydı ki konuşamıyordum. Dakikalar sonra ben yerde uzanır hale geldiğimde, odanın kapısı açılmış ve içeriye birileri girmişti. İçeri giren kişinin bana doğru koştuğunu gördüm zorlukla. Etraftaki sesler derinden geliyor ve gözlerim ilk hali gibi bulanık görüyordu. Kucaklanıp yatağa bırakılışımı hissettim. Korkuyordum hemde çok. Bedenimi titreme tuttuğu an yavaş alabildiğim nefesin de boğazımda düğümlendiğini hissettim. Ve gerisi koca bir boşluk.

༻

Gözlerimi hatırladıklarımın beynimin bir oyunu olduğunu, ve benliğimi hatırladığımı bildiğimi düşünerek açtım. Gözlerim tekrar odayı inceleyip odadaki yaşlı çifte takılınca bunun beynimin bir oyunu olmadığını anladım.

Karşımdaki koltuğa oturmuş olan çift beni izlerken yaşlı kadın konuşmaya başladı."tatlım,umarım iyi hissediyorsundur?" Kadına boş gözlerle baktım. Ne yapacağımı,ne diyeceğimi,hissedeceğimi bilmiyordum. Korkup ağlamalıydım ama vücudumu ele geçiren gevşeklik ve sakinlik,buna engel oluyordu. Yaşlı kadına cevap vermeyince bu sefer eşi olduğunu tahmin ettiğim adam konuşmaya başladı. "kızım,seni bulduğumuzda dağ evimizden geri dönüyorduk. Ordaki yolun üzerinde başından akan kanlar ve bedenindeki izlerle ölü gibi yatıyordun. İçimiz el vermeyince seni evimize getirdik,2 saat önce hemişre uyandığını söyledi ama kriz geçirmişsin. Sakinleştirici serum vererek uyuttular. Şimdi bize en başından neler olduğunu anlatmak ister misin?" Duyduklarımla sakinlik bedenimi terk etmiş ve büyük bir şok etkisi getirmişti.

Ben neden ormanda baygın halde yatıyordum? Hatırlamamam büyük ihtimalle kafama darbe yemiş olmamdan dolayı. Ama hiç birşey hatırlamazken ne yapıcaktım? Derin bir nefes almaya çalışarak bakışlarımı yaşlı çifte çevirdim"anlatacak birşey hatırlamıyorum efendim." Yaşlı kadının endişeyle gözleri açılmış ve eşine bakmıştı. "Tatlım, ne kadarını hatırlıyorsun peki?" Sözleri gözlerimi dolduruken bakışlarımı cama çevirip konuşmuştum"adımı dâhi hatırlamıyorum hanımefendi." Kadının gözlerine baktığımda artık endişe yerine bana acıdığını görüyordum. Aynı zamanda eşininde. Eşi bunu pek belli etmek istemese de davranışları buna engel oluyordu. Bana acımalarını istemiyordum.