Çeşmi Siyahım

"İnsan Nefes Almayı Bırakabilir mi?"

Ömer'den📌

Duyduğum şeyi önce yanlış anladım sansamda, doğru duymuştum. Ben ve uyuşturucu ne alakaydı? "Oğlum ne saçmalıyorsunuz ya? Benim uyuşturcu ile işim olmaz. Şakaysa hiç komik değil"

Ama çok ciddi görünüyorlardı şaka yapar gibi bi' halleri yoktu. "Ömer" diye söze girdi Koray. "Doktor her şeyi anlattı, saklamana gerek yok artık."

Yavaş, yavaş sinir damarlarımın gerildiğini hissediyordum. Derin nefes alıp verdim. "Hiç birşey saklamıyorum. Ben uyuşturucu falan kullanmadım!" Dedim dişlerimin arasından.

"Ama doktor Öyle dedi Ömer." Dedi bu seferde Elif, sonra Lidya araya girdi. "Hemde kanında aşırı dozda çıkmış"

"Ya bu nasıl olur ben kullanmadım uyuşturucu falan. Yanlış kişi ile karıştırmışlardır raporu!" Yatakta doğrulurken Görkem "Ömer yaz dizisinde miyiz rapor karışsın. İnanmıyorsan Süsen'e sor"

Demesi ile ona döndüm. Kafasını yere eğmişti. "Süsen?" Dedim son bir umut kırıntısı ile "Doğru mu söylüyorlar?"

O ne derse ona inanacaktım. Kafasını yere kaldırmadan kısık bir sesle cevap verdi. "E-evet"

Öfke ile Süsen'in hala tutmakta olduğum elinden, elimi geri çektim. Bu doğru olamazdı. Hepsine dönüp "Siktirmeyin oğlum belanızı!" Dedim sonunda patlayan sinirim ile "Yok öyle birşey!"

Görkem dudaklarını aralayıp birşey diyeceği sıra elimi kaldırdım. " Yok, yok daha fazla saçmalık dinleyemem! Çıkın dışarı rahat bırakın beni!"

"Ömer bak şuan çok sinirli-" Lidya'nın sözünü kestim. "Çıkın dışarı dedim!" Diye tekrar yükselttim sesimi. Hepsi önce bana bakıp sonrada tek, tek dışarı çıkmışlardı.

Hepiniz aptalsınız! Nasıl inanmışlardı buna. Yahu ben olsam konduramazdım. Hepsini geçtim Süsen bile inanmıştı buna. Gerçi ne bekliyordum ki? Gözlerimin kararması ile şakaklarımı ovdum. Ensemden göğüs kafesime kadar karıncalanmaya başlamıştı. Avuç içlerim terlerken elimi enseme götürdüm. Ne oluyordu bana? Son zamanlarda hep böyle oluyordum.

İçeri annemin girmesi ile zorlukla bakışlarımı ona çevirdim. Umarım o bu saçmalıkların hiçbirine inanmamıştır.

"Ömer yavrum. İyi misin he?" Yanıma yaklaşıp ellerini yüzüme koydu. Yüzümü uzaklaştırıp cevap verdim. "İyiyim anne. Bana hasta muamelesi yapma lütfen!"

"Sen daha dur Ömer! Dua et şuan kötüsün. Ama eve gidince konuşacağım ben seninle. Uyuşrucu kullanmak ne demek ya?! Sen bu kadar mı düştün oğlum?!"

Sinirle nefes verdim. "Sende mi anne? Sende mi o aptal doktorlara inanıyorsun?" Terleyen avuç içlerimi pantolonuma sürttüm. Zaten pek iyi hissetmiyordum birde bunlar gelmiş başıma zırvalıyorlardı.

"Kendi suçunu doktorlara atma Ömer! Ya hadi sana birşey olsaydı. O zaman ben ne yapardım oğlum? Hiç mi düşünmedin anneni?"