Yalı Çapkını ▪︎ One Shots

67. Bölüm ▪︎ "Aşacağız"

Bu bölümü miradelfindo 'nun isteği üzerine atıyorum.

Tek bölümden oluşan bir part olacak söyleyeyim. Bölümü yazarken ağladım ve sizin de ağlayacağınızı düşünüyorum. Mendilleriniz benden!

Bölüm şarkıları;
Mabel Matiz - Aşkım Gülüm
Mabel Matiz - Bahçemin En Zor Gülü
Cem Adrian&Çağan Şengül - Ben Sana Veda Edemem

Yukarıdaki şarkılardan herhangi birini dinleyerek bölümü okumanızı tavsiye ediyorum.

Keyifli Okumalar!

****

İki kurşun çıkmıştı bir silahtan. İki kurşun gecenin karanlığında birinin bedeniyle buluşmuştu. Silahı tutan kişi arkada duran Abidin'di. Kurşunların isabet ettiği kişi ise Akın'dı. Omzundan ve bacağından vurulmuştu.

Abidin'in yanına aldığı iki korumalardan biri Mezide'nin yanına diğeri ise Akın'ın yanına gitti ve onları sertçe tutarak sürüklemeye başladı.

Ferit olanları umursamadan siper olduğu Seyran'ın yanına tekrardan eğildiğinde yavaşça kucağına çekmek isterken Seyran'ın acı dolu iniltisi duyuldu. Duyduğu acı dolu ses Ferit'in göz yaşlarının artmasına neden olurken sırtına dikkat etmeye çalışarak dikkatlice kucağına aldı.

"Dayan Seyran'ım," dedi, sadece Seyran'ın duyabileceği bir şekilde. "N'olur dayan."

Ferit kucağındaki Seyran'la arabaya doğru ilerlerken Abidin adamlara emir vererek hızlıca yanlarına geldi. Ferit'in kucağında bilinci kapanmak üzere olan Seyran'ı gördüğünde onunda canı acıdı. Ferit'i nasıl kardeşi gibi görüyorsa, Seyran'ı da öyle görüyordu. Ve kardeşim dediği insanı bu halde görmek onun canını yakıyordu.

İlk önce arka koltuğun kapısını Ferit'in oturması için açtı. Ferit arka koltuğa geçtiğinde ise kapıyı kapatıp sürücü koltuğuna bindi ve vakit kaybetmeden arabayı çalıştırıp hastanenin yolunu tuttu.

Ferit, Seyran'ı sırtı daha fazla acımasın diye kucağında yan bir şekilde tutuyordu. Seyran'ın yüzüne gelen saçlarını çektiğinde yüzündeki yaraları çok net gördü. Gözyaşları bir bir yanaklarından süzülürken ilk defa ne yapacağını bilemiyordu Ferit. "Seyran ne olur dayan bir tanem, az kaldı dayan. Sakın bırakma beni."

Seyran hafifçe gözlerini aralayarak Ferit'e baktı. "Ferit... b-ben kurtulamam..."

Ferit kaşlarını çatarak başını iki yana salladı, Seyran'ın ellerini sımsıkı tuttu; ben seni kurtaracağım der gibi. "Deme öyle Seyran. Kurtaracağım seni, kurtulacaksın, atlatacaksın..."

Seyran'ın gözlerinden bir damla yaş aktı ve Ferit'in yanağındaki eliyle buluştu. "Ö-özür dilerim ama ölecek gibi hissediyorum Ferit. Seni se-seviyorum..." Gözleri kapandı Seyran'ın. Bilinci kapandı, bir karanlıkta savruldu ama tek savrulan o değildi sanki. Ferit Seyran'ın sözlerinin ve gözlerinin kapanmasının ardından kendini adeta kaybetmişti. Seyran'a uyanmasını söylüyor, feryat ediyor, Abidin'e daha hızlı olmasını söylüyordu sanki bütün bunları yaparsa Seyran onu bırakmazdı gibi geliyordu.

Ferit bütün yol boyunca ağladı, Seyran'ın onu duymamasına rağmen yalvardı. Araba bir hastanede durduğunda Abidin önceden arabadan inip sedye istedi. Doktorlar sedyeyle birlikte arabanın yanına geldiklerinde Ferit, kucağındaki baygın Seyran'la beraber arabadan dikkatlice indi. Kucağından Seyran'ı alıp sedyeye yatırdıklarında Ferit öne atılarak "Yan yatırın lütfen! Sırtı acır benim güzelimin!" Dedi ağlamaklı bir sesle.