Yalı Çapkını ▪︎ One Shots

74. Bölüm Son Part Alıntı

Çalan telefonuyla birlikte hemen yandaki küçük masanın üzerinden telefonunu aldı ve arayana baktığında ablasının aradığını gördü. Hemen açtı telefonu.

"Efendim abla?"

"Seyran, ne yapıyorsun kuzum? Merak ettiğim için aradım seni. Nasıl gidiyor orada hayat, her şey yolunda mı? Konuştun mu doktorla?"

"Evet, konuştum. Yarın tedaviye başlayacağım. Bugün gereken testleri yaptırdım. Yarın da kaldığım yerden devam edeceğim işte."

"Seyran," dedi Suna endişeyle. "Eğer istersen gerçekten hiçbir neden dinlemem atlar uçağa gelirim İngiltere'ye. Tek başına üstesinden gelebileceğine emin misin?"

Seyran tebessüm etti. "Merak etme abla beni." Dedi sakin bir sesle. "Ben bakarım başımın çaresine." Sormaya çekindi ama sormadan da duramadı. "O nasıl? İyi mi?"

Suna bir süre sessiz kaldı. Suna'nın sessizliği Seyran'ı endişelendirdi. "Abla? Bir şey mi oldu Ferit'e?"

"Yok ablacığım. Bir şey olmadı Ferit'e. En azından hayatta. Ama pek iyi olduğu söylenemez. Nasıl desem, enkaz gibi sen gittiğinden beri. Öyle bir yıkıldı ki, kimse önünde bile geçemiyor."

Seyran yutkunamadı, boğazına bir yumru oturdu. Eli kalbine gitti. Ferit'in acısını kalbinde hissetti. Acaba o da benim acımı hissediyor mudur, diye düşündü.

"Seyran?" Diyen Suna'nın sesiyle kendine geldi. "Orada mısın?"

"Buradayım abla." Biraz bekledi sonra da hızlıca "Abla kapı çaldı, yemek sipariş etmiştim o geldi galiba. Şimdi kapatıyorum sonra ararım ben seni. İyi bak kendine, görüşürüz!" Diyerek telefonu kapattı.

Telefonu rastgele bir yere fırlattığında ellerini saçlarına geçirdi. Gözlerini yere dikti. Yaşlar gözlerinden istemsizce akıyordu. Ne yapmıştı? Arkasında bir enkaz bırakmıştı. Kendisi de bir enkazdı Ferit de.

Bu enkazı toparlayabilecekler miydi? Bir ev yıkıldığında onarılamazdı. Enkaz temizlenir, yerine yeni, daha sağlam bir ev dikilirdi.

Onlar da öyle yapacaklardı. Öyle yapmak zorundalardı. Önce iyileşecekler, sonra geçmişten kalan enkazlarını temizleyip yeni bir hayat inşa edeceklerdi. Eskisinden daha iyi, daha sağlam, daha güzel bir hayat.

Seyran elleriyle ağzını sıkıca kapattığında hıçkırıklarını bastırmaya çalışıyordu ama olmuyordu. Kendini yere bırakıp ağlamaya devam etti. Belki dakikalarca, belki de saatlerce ağladı. En sonunda ağlarken yerde iki büklüm bir şekilde uyuya kalmıştı.

Fakat bu sefer onu yatağa taşıyacak, onun üstünü örtecek bir Ferit yoktu. Yapayalnızdı. Artık kimsesi yoktu.

Seyran kimsesizdi artık ve bu en çok kendisinin canını yakacaktı. Bunu da yaşayarak öğrenecekti.

🥺

Biraz geçmişe gideceğiz son partta. Seyran ve Ferit birbirlerinden uzakken neler yaşamış onları göreceğiz.

Spoi veriyormuşum gibi olmasın ama çok güzel bir hayat inşa edecekler. Çok mutlu olacaklar.

Bölümde görüşmek üzere. Kendinize iyi bakın ve SeyFer ile kalın!