Bavuluma bir kaç eşya koyduktan sonra derin bir nefes alıp masamın üzerinde duran günlüğe doğru yürüdüm. Annemi kaybettikten sonra en iyi arkadaşım o olmuştu acılarımın hepsini olmasada birazını yazabilmiştim en azından. En son yazdığım sayfayı açtım.
İnsanın sevgisiyle, siniri doğru orantılıymış günlük yeni anladım. Abime o kadar, o kadar sinirliyim ki mektubu geldiğinden beri defalarca , yanına gidip ona nefretimi kusmak istedim. Ona söyleyebileceğim en kötü sözleri söyleyip kalbini kırmak o geri kalan hayatını vicdan azabıyla yaşarken, bu boktan hayatıma geri dönmek.
Böyle yaparsam rahatlayacağımı biliyorum ama pişman olacağımıda. Diğer yaptığım her şey gibi. Belki bir gün , belki bir ay , belki bir yıl sonra .
O gün geldiğinde abime duyduğum nefretin aynısını kendime duyacaktım ,
abime bir şans vermediğim için. Bu yüzden sonucunu bilmesemde bu yolculuğa çıkıyorum . Abimin yanına gidiyorum günlük .
Bir kaç gün önce yazmıştım bu sayfayı. Kalemlerinden birini alıp diğer boş sayfaya baktım. Yazacak hiç bir şey bulamamıştım. Böyle zamanlarda ne denilirdi ki?
Hoşçakal mı ?
Onun yerine gerçekten ihtiyacım olan bir şey yazacaktım. "BANA ŞANS DİLE" yazdım bembeyaz sayfaya büyük harfler ile . Tam kapatcakken çok boş göründü gözüme ve altına "Sende anne, sende bana şans dile... her ne kadar beni sevmesende "yazıp bıraktım. Şimdi sayfa daha doluydu belki ama bu sefer kalbimde bir boşluk oluşmuştu . Hiç bir zaman dolmayacak bir boşluk. Ağlama isteğimi bastırarak, günlüğümü bavulumdaki kıyafetlerin arasına sakladım.Çalıştığım işlerden biriktiğim paramı , bavulumu ve biletimi aldıktan sonra odamdan çıkıp, arkamdan kapımı kilitledim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bana Şans Dile
Teen FictionŞimdi ağlamak ... yıkıp dökmek ... kırıp parçalamak hatta ve hatta öldürmek istiyorsan...belki kendini. Hepsini unut ! Ağlamak hariç. Tak kulaklığını ve gözyaşların karışsın notalara... Gereksiz konuşan insanlar yanından uzaklaşırken... araba kor...
