Bana Şans Dile

◇9◇

"Neden hala uyanmadı ? "

"Gece çok geç yattı tatlım, biraz uyusun sonra tanışırsınız, olur mu? "

"Saçları çok güzel, benim ki gibi sarı dimi baba? "

"Evet babacım öyle. "

Yanağımda oluşan baskıdan sonra gözlerini açmamak için kendini şartlandırdı Asel . Uyanmayacağını anladıklarında çekip giderlerdi nasıl olsa.
Küçük kız parmaklarını hayatında ilk kez gördüğü bu genç kzın yanağından kaldırıp saçlarına doğru götürdü. Dedesinin evinden kendi evine sabah geç saatte gelmişti ve evde karşılaştığı bu süprizle çok sevinmişti. Evet,evlerinde birisinin kalması onun için çok güzel bir süprizdi. Belki de artık canı sıkıldığında dedesinin yanına gitmek zorunda kalmayacak, babasından ayrılmayacaktı ya da annesinin tersine bu abla onunla ilgilenir oyunlar oynardı. Okulda okuyacağı şiiri dinlemek istermiydi acaba. Tam olarak ezberleyememişti ama birisinin ona yardım etmesi çok hoşuna giderdi.Küçük ellerinde ki saç tutamını parmaklarıyla çevirirken gözlerini, hala uyumakta olan ablanın gözlerine dikti. Sanki gözlerinin kıpırdadığını görmüştü az önce, numaramı yapıyodu yoksa onlara? Belli ki gerçekten yorgundu ve uyumak istiyordu ama oda onunla tanışacağı için çok sabırsızlanıyordu.
Arkadan babasının omzuna dokunmasıyla ona döndü.

"Hadi Nazlı 'cım Asel ablan uyusun."

Nazlı babasına hiç bir şey demeden hala uyuyormuş numarası yapan kıza döndü ve kulağına eğildi.

"Uyumadığını biliyorum."

Çocuk sesini, dahada incelterek konuştuğunda biraz garip bir ses çıkmıştı. Asel yastığını kafasının altından çekip yüzüne bastırdığında sinirle inledi.

"Sadece biraz daha uyumak istiyorum, neden beni rahat bırakmıyorsun ?"

"Üzgünüm ama uyumak istiyosan uyuyabilirdin bizde zaten çıkıyorduk ama sen uyuma numarası yaptın ve bende uyumak istemeyeceğini sandım. "

Asel karşındaki çok bilmiş kıza bir kaç saniye baktıktan sonra ilk önce cümlesini sindirdi sonra da konuşmaya başladı .

"Uyumak istemesem uyuyormuş numarası yapmam küçük kız. Demekki uyumak istiyorum ki gözlerimi kapalı tutuyorum. Ama senin sesinden ne mümkün! "

Nazlı gözlerini bir kaç kere kırpıştırdıktan sonra elini uzattı

"Küçük kız değil, ismim Nazlı "

Asel şaşkınca Nazlı'nın eline baktı. Tamam tanışmalarında sarılmayı filen düşünmemişti ama bu tokalaşma işi fazla... büyük işiydi sanki. Yine ses çıkarmadı yataktan kalkarak yavaşça elini kızın parmaklarıyla buluşturdu.
Nazlı birden elini sıkan eli kendisine doğru çekti ve sarılıverdi. Küçük kollar Asel 'in boynuna dolandığında ise Asel, hiç bir şey yapmadan sadece bu saçmalığın bitmesini bekledi .

"Ailemize hoş geldin Asel abla. "

Asel şaşkın gözlerini abisine çavirdiğinde olanları gülerek izleyen Melih'le karşılaştı. Ne ailesinden bahsediyordu bu kız? Onun tek ailesi abisiydi, Nazlı onun kızı olabilirdi ama bu bir şeyi değiştirmezdi. Aile dedikleri şeyin sadece kan bağıyla yada DNA olduğuna inanmıyordu eğer öyle olsaydı babasını o çöplükte bırakıp buraya gelirken biraz olsun vicdan azabı duyardı .Yıllar geçsede kopmayacak tek bağ abisiyle arasında ki bağdı. İşte bu gerçek aile bağıydı ,bu kız onun hiç bir şeyi olmuyordu.

"Nazlı'cım Asel ablanıda uyandırdığına göre artık kahvaltıya insek ne dersin? "
Nazlı gülerek babasına döndüğünde cevap verdi.
"Tamam babacım sen git, hemen geliyorum. "