රැඩිකල් පන්හිඳ || 𝐏𝐎𝐄𝐓𝐑𝐘

ඉතින් අපි මිතුරන් ය තවමත්!!

ඇස්වලට පුළුවන්ලු කතා කරන්න!!
සිය දහස් වර එහෙම අහලා තිබුණට,
මන් ඒක ඇත්තටම අත්වින්දෙ උඹෙන්!

වාර විභාගෙ අමාරු ම ප්‍රශ්නෙක
හිරවෙලා උන්නු මොහොතක
මේ ඇස් ඉබේටම නැවතුනේ
පෑනත් එක්ක තාලෙට නැටවෙන
ඔය සියුමැලි සුරත ගාව!

උඹ දකීවිදෝ මගේ බැල්ම?
මොහොතකට ගැස්සුනා මගේ හදවත
විතරක් නෙවෙයි මුළු සර්වාංගය ම!

ඔරලෝසුවේ මිනිත්තු කටුව
කරකැවෙන්න ඇති වට දහයක් පහළොවක්
ඒත් මට නම් ඒ ගෙවුණු කාලය කල්පයක්!

එකම එක මොහොතකට
ප්‍රශ්න පත්තරෙන් ඔළුව ඉස්සුවා උඹ
අපේ ඇස් ගැටුණා තත්පර අරික් කාලකට!

උඹ ඇස්වලින් කතා කළ දේවල් දැක්කම
මන් හිරවුණේ, මුළු ප්‍රශ්න පත්තරේට ම
වැඩිය අමාරු ප්‍රශ්නෙක!
ඒත් බයට ද කෝලකමට ද මන්දා
මට අහක බැලුණා හනිකට!

මාස ගාණකට පස්සේ...
හිත තුළ මෙච්චර කල් කැකෑරුණු හැමදේම
මන් වචන කලා උඹට
"අපි ඉගෙන ගන්න කාලේ වැරදි වැඩ නොකර ඉමු"
ඒ උඹේ දාර්ශනික උත්තරය!

ඉතින්, මන් හදවතට අගුළු දැම්මා!
මිත්‍රත්වයේ අගාධයට ම උඹව ආයෙම තල්ලු කරලා දැම්මා!
ඒ... ප්‍රේමයක් ද ආකර්ෂණයක් ද උඹ?
මට තාමත් අඳුරගන්න බැරි වුන හින්දා!

"මන් ඒ හැමදේම කරේ ඩෙයා එකක් නිසා"
ඔව්! ඊළඟ දවසේ මන් උඹට එහෙම කිව්වා...

ඒත් ඒ...
ආත්මාර්ථකාමීකමටවත් සෙල්ලක්කාරකමටවත් නෙවෙයි!
උඹව මට මොන විදිහට දැනුනත්,
ප්‍රේමයක් වෙන්න බැරි නම්,
මිත්‍රත්වයේ හෙවනැල්ලක් විදිහට හරි!
මගේ ජීවිතේ අග්ගිස්සකවත්,
උඹ සදහටම රැඳිලා ඉන්න ඕනි හින්දා!!

♥shwe_min♥

මේක අවුරුද්දකට විතර කලින් මගේම අත්දැකීමකින් ලියපු එකක්. දැන් නම් දන්නවා ඒක ආකර්ෂණයක් විතරමයි කියලා...ඒක ආදරයක් නොවුණත් මන් එයාගෙ පර්සනලිටි එකට අදටත් මාර ආසයි. ඒත් දැන් එයා මට යාළුවෙක් විතරයි...