Χρυσάφι

Το τέλος είναι η αρχή

Η Γκιονουλ άνοιξε και δέκα ένστολοι μπήκαν στο σπίτι

"Τι έκανα?"

"Κατηγορείστε για κατασκοπία υπέρ του Τσάρου"

"Αφήστε τον!"

"Κυρία μου,καθίστε με το παιδί σας και αφήστε μας.Ο σύζυγος σας μπορεί να πρόδωσε την πατρίδα σας.Για το καλό σας ελπίζω να μη γνωρίζετε τίποτα"

Η Θεοφανώ δε μίλησε

"Ψάξτε"

Οι στρατιώτες εψαξαν μα δε βρήκαν τίποτα

"Κύρια Λάσκαρη, εσείς είστε θρεμα της ένδοξης οθωμανικής αυτοκρατορίας. Θελω να πιστεύω πως ο σύζυγος σας δε σας έχει ανακατέψει σε πράξεις που θα έβλαπταν την πατρίδα σας"

Η Θεοφανώ ύψωσε το βλέμμα της και πέρασε το χέρι της πίσω από την πλάτη της

"Όχι,μα μήτε ο σύζυγος μου πρόδωσε την πατρίδα μου.Για χατίρι μου ήρθε στη Κωνσταντινούπολη"

Ο Αντρέι που στεκόταν πίσω της γλίστρησε τα δάχτυλα του στα δικά της, κλειδώνοντας τα

"Για εσάς δεν έχω αμφιβολία,για τον άντρα σας όμως υπάρχουν μαρτυρίες"

"Από ποιον?"

"Παρτε τον"

Ο Αντρέι γύρισε και την κοίταξε πριν τον τραβήξουν έξω

"Αφήστε τον!"

Οι στρατιώτες τον είχαν περικυκλώσει και τον πήγαιναν σπρώχνοντας και τραβώντας τον.
Η Θεοφανώ έτρεχε ξιπολητη κλαίγοντας στο χωμάτινο σοκάκι για να τους προλάβει

"Γύρνα πίσω, Θεοφανώ!Ο Τζανέτος σε χρειάζεται,όχι εγώ"

Τότε σταμάτησε.Ειχε αφήσει το γιό της μόνο.Σα σίφουνας έτρεξε ξανά πίσω μα πριν φτάσει είδε μια μορφή να παραφυλα στη γωνία του σπιτιού της και αφού σιγουρευτεί πως ήταν μόνος να στρίβει τη γωνία.Η Θεοφανώς αναγνώρισε αμέσως τη μανιάτικη φορεσιά.

"Εε"

Ο άντρας μόλις την αντιλήφθηκε άρχισε να τρέχει.Η Θεοφανώ ήταν έτοιμη να τον κυνηγήσει μα θυμήθηκε το γιό της και έτσι έτρεξε σπίτι.Για καλή της τύχη ο Τζανέτος κοιμόταν ήρεμος.Τοτε πήγε και κλείδωσε την εξώπορτα και ύστερα έκρυψε στα ρουχαλακια του γιού την και τον τύλιξε με την κουβέρτα του.

Αμεσως πήρε το μωρό και πήγε εκεί που έμενε εκείνος ο φίλος του Αντρέι. Χτυπησε την πόρτα μας δεν πήρε απόκριση