Χρυσάφι

Κύμα&Αμμος

Η Θεοφανώ καθόταν στην άκρη του κελιού αποκαμωμενη.Σε λίγες ώρες θα της έπαιρναν το κεφάλι,οι εγκληματίες στον αθώο.Αθωος..άραγε τις έπρεπε εκείνη η λέξη?Μήπως το τέρας το θεριό θα ήταν προτιμότερη?Ίσως και να ταν.Εκεινες τις μέρες στο κελί μονάχη της σκεφτόταν.Σκεψεις τυλιγμένες σε κορδέλες μακριές και τυλιγμένες,χρυσά μεταξωτά κουβάρια με αλυσίδες βαριές φορτωμένα.Οι μέρες τις στην Πόλη τόσο μακρινές.Τα σοκάκια εκείνα στα οποία αντηχούσαν αμανέδες και κείνη μικρούλα έτρεχε παίζοντας μα και σαν μεγάλη.Τα πέπλα και τα φλουριά που φορούσε γελώντας και χορευόταν με τις φίλες της όταν ήταν μόνες,όταν χόρευε στον Αντρέι σαγηνεύουντας και τυλιγόταν τον σε αυτά.Οταν τύλιξε για πρώτη φορά το τουφέκι της στις κουβέρτες και τον πήρε στην αγκαλιά της.Ολη της η ζωή εκεί,εκείνος.

Από τα μαλλιά της τράβηξε το κόσμημα εκείνο που της είχε πάρει τότε,από τον έμπορο εκείνο στην Κάρπαθο.
Το φορούσε κάθε μέρα μέχρι να τον συναντήσει.

"Έτσι και τώρα,θα το φοράω ώσπου να σε συναντήσω ξανά"

Η Θεοφανώ το φίλησε πριν το βάλει ξανά στα μαλλιά της

Η πόρτα ξεκλείδωσε και μέσα μπήκε η Γερακίνα

"Σου φερα τον Τζανέτο"

"Σ'ευχαριστώ πολύ,Γερακίνα,μου έδωσες πίσω τη ζωή μου"

"Δε μπορώ να πω πως χαίρομαι για την εκτέλεση σου"

"Τουλάχιστον θα πεθάνω ήσυχη και χαρούμενη,αφού μένει πίσω ενα κομμάτι μας που θα αντικρίσει του Ταιγετου του την κορφή και θα τρέξει και θα παίξει και ζήσει στα χώματα και τις θάλασσες της Μάνης..Στον εμπιστεύομαι Γερακίνα,σου εμπιστεύομαι τη ζωή μου"

Η Γερακίνα την κοιτούσε μαγκωμενη. Μεγαλη η ευλογία μα και η ευθύνη.

"Θα τον προσέχω σα δικό μου,μήτε η Κυπριανή,μήτε η Δαμιανή θα τον πειράξουν ποτέ"

"Σ'ευχαριστώ"

Είπε η Θεοφανώ με ένα αχνό χαμόγελο

"Η Βασιλική...την κρέμασαν, θα την αφήσουν ως αύριο το ξημέρωμα"

"Πέθανε ο Μιχαήλ?"

"Ναι"

"Εάν ζούσε θα τη συγχωρούσαν..Δε μπορώ να πω πως χαίρομαι, βασανίστηκαν πολύ λίγο,έδωσαν τόσο και πάλι πόνεσαν λίγο,ως και στο θάνατο πληρώνω πιο ακριβά τα κρίματα μου"

"Έχε την ψυχή σου καθαρή κι οσο γίνεται μη με μισήσεις"

"Δεν έχω λόγο να το κάνω,Γερακίνα.. τώρα λύσε με σε παρακαλώ μη τον αγκαλιάσω στερνή φορά με τις αλυσίδες"