Jk.

15

Selam değerli okuyucularım,
bol bol yorum yaparsanız eğer bölümleri uzatma kararı aldım. Mümkünse her paragrafa yorumunuzu ekleyin 🤍

—

Kalbimin sadece onu gördüğümde bile bu kadar atabileceğini hiç düşünmemiştim. Sahiden de dediği gibi çekici görünümü sayesinde ağzımı bir karış açıkta bırakmıştı. Düz paça kot pantolonu ayakkabılarının bir tık üstünde bacaklarını tam sarmış, kollarını kıvırdığı siyah ve dar gömleği ile kusursuz bir görüntü sağlamışken uzun zamandır toplu gördüğüm saçlarını alnında ve ensesinde bırakmış, her bir saç stilinin kendine yakışacağını bilirmişçesine özgüvenle karşımda dikiliyordu.

"Yoongi, Jungkook'u içeri almayı düşünüyor musun artık?"

Annemin salondan sesine irkilerek nefeslenip geri çekildim.

"A- aa tabi."

Jungkook sinsi bir ifadede yarı çaplı gülmüş, içeriye girmeden önce o havalı bakışını atmıştı.

"Dibin şuraya bir yere düştü Yoongi. Al istersen."

Beni sollayıp saniyeler sürmeden annemin yanına ulaşmış, arkadasından "Ne saçmalıyor" bu der gibi bakmakla yetinmiştim.

"Tarzına bayıldım Jungkook. Çok yakışıklı görünüyorsun."

Masanın başındaki yeri anneme ayırıp sağındaki yere yerleşirken Jungkook'un beni kontrol eden bir bakış attığını yakaladım. Yanımdaki sandalyeyi tercih ederken annemle olan sohbetini kesmeden sürdürmüştü.

"Teşekkür ederim. Sizde bugün ayrı bir güzel görünüyorsunuz nedense."

Annem minik bir gülümsemeyle konuyu birden bana saptırmıştı.

"Sanırım bugün özenle giyinen, süslenen birisi daha var Jungkook."

Beni işaret eden bakışların altında ezilirken heyecandan kekelemiştim.

"Ki- Kk- Kim Ben mi?!!"

Jungkook hemen sağ tarafımda bulunuyordu ama yüzümü çevirip ona olan utancımdan bakamayı düşünmemiştim.

"Sen tabi ki de oğlum. Öyle değil mi Jungkook? Çok güzel görünmüyor mu?"

Cevabını ve mimiklerini merak etme duygum daha ağır bastığı için kafamı hafifçe sağıma çevirdim. Yutkunmuş, odağını bana çevirmişti.
Bakışlarını gözlerimden çekip tepeden tırnağa bir kere süzdüğünde annemin bakışlarını fark edip hemen cevap verdi.

"Çok.. Çok güzel olmuş."

Cevabını duyar duymaz anneme dönüp kalbimin atış hızını dışarıya vurmamaya gayret ve özen gösterirken güçlük çekiyordum.

"Hayır her zamanki halim anne, abartma lütfen!"
Dediğimde kendimi açıklamak istemiştim ama annem beni çoktan ele vermişti bile.

"Annecim sen kolye takmaktan nefret edersin. Neden o zaman boynunda bir kolye var?"

Evet. Nefret ederdim ama gerçekten de açıkta kalan boynuma yakışacağını düşündüğüm için denemek için takmıştım ama çıkarmak istemediğimi düşününce bir daha dokunmamıştım.